Elke vrouw huilt van binnen als je Valentijn negeert
"Nee joh, commerciële onzin." "Als je van elkaar houdt, hoef je dat toch niet op een bepaalde dag aan elkaar te tonen?" "Bij ons is het elke dag Valentijn." "Ik hoef geen cadeautje, want hij is het cadeautje." "Liefde laat zich niet vangen in commercie." "Als ie af en toe voor me kookt ben ik al gelukkig." "Vrouwen zijn geen passief object dat elk jaar even water moet krijgen hoor." "Kapitalisme." "Hij is er het type gewoon niet voor, en ik hou van hem zoals ie is." "Een vriendin van me krijgt wel altijd iets, maar ik heb niks met dat kleffe gedoe joh." Ja heren. Staan jullie dan. Jullie zijn het vergeten, of hebben het willens en wetens genegeerd. En jullie dame heeft zojuist een van de bovenstaande phrases tegen je uitgesproken of deze met een brok in haar keel naar een vriendin geappt. Ze zal naar je glimlachen. Ze zal je over je wang strelen, je aankijken, en zeggen dat het niet geeft. En jij zult haar geloven. Maar ze liegt tegen je. Het gaat niet goed met haar. Van binnen ontbindt ze van verdriet. In het wrede proces van vrouwenemancipatie is de vrouw opgedrongen dat zij niet mag verlangen naar romantiek. En al helemaal niet op de dag dat al haar vriendinnen en hun moeders rozen, ontbijtjes en kaarten met beren en hartjes van hun geliefde krijgen, ondanks dat ook zij er natuurlijk niet naar mochten verlangen. Hoe is je dame nu van certain emotional demise te redden? Heel makkelijk. Vertel haar dat je sinds dit topic begrijpt wat er echt in haar omgaat. Spreek niet tegen, maar met haar, over de tegenstrijdige gevoelens waaraan de maatschappij haar blootstelt. Praten is zo vreselijk belangrijk. Laat haar zien dat jij voor haar in staat bent te breken met maatschappelijke dogma's. In een relatie met jou, mag een vrouw die dingen van je verlangen. Omdat jij van haar houdt! ♥︎♥︎♥︎♥︎♥︎