Geenstijl

De existentiële paniek slaat toe bij Tofik. Op 20 september 2012 werd hij uit de de kamer geflikkerd en sindsdien is hij werkloos. "Dat wachtgeld is een diepe, diepe frustratie voor mij geweest omdat ik niet in staat was een baan te vinden, en nog steeds niet. Na de dertigste brief denk je: heeft het nog zin?" Dertig brieven? De gemiddelde UWV-klant verstuurt dat binnen twee weken, jij binnen twee jaar. Dat wachtgeld dat het eerste jaar maandelijks €5849 en vanaf het tweede jaar €5118 bedroeg, is natuurlijk ook enorm frustrerend. Gelukkig ben je deze vanaf 20 november 2015 volledig kwijt, aangezien de wachtgeldregeling per 18 september 2012 gekort is tot maximaal 3 jaar en 2 maanden. Je hebt dus nog 10 maanden om weer eens lekker aan de sollicitatiebrieven te zitten, en even eerlijk, hoe moeilijk kan het nou zijn om aan een baan te komen? Je bent een ruimdenkende, goedgebekte Marokkaan met 26,2K twittervolgers. De gemiddelde werkgever in de maatschappelijke, educatieve of culturele sector glijdt daarvoor uit z'n broekje. Zelfs Nelle Boer, die niet het voordeel had een echte Marokkaan te zijn, kwam als Nizar Mourabit op elke redactie door de kwaliteitsfilters. Bovendien ben je geboren in Vlissingen, net als Michiel de Ruyter. Dat moet toch ook helpen. Maar, misschien moet je eens een voorbeeld nemen aan de oude garde. "Dat is ook zo bij Aboutaleb en Marcouch. Hun generatie is in Marokko geboren. Ze leven hier allemaal met het idee: ik moet erkentelijkheid tonen, ik moet laten zien dat ik wel deug. Dat heb ik totaal niet. Ik voel dat ik evenveel zeggenschap heb. Bij de oudere generatie is het altijd 'let op je stemgeluid', maar van mij mag de volumeknop wijd openstaan." Misschien is dat het probleem juist. Jij bent van de generatie "Ik heb recht op (...vul in...), want ik besta. Misschien moet je inderdaad eens wat erkentelijkheid tonen en niet van die self-entitled sollicitatiebrieven schrijven die beginnen met "Geachte, mijn naam is Tofik Dibi. Mag ik dat zeggen? Ja dat mag ik zeggen." En wellicht moet je jouw obsessie met het blanke ras ook maar even laten voor wat het is. "Er worden constant moslims opgesloten in moslimlanden omdat ze satire bedrijven en voor meer vrijheden strijden. Maar daar zijn witte Nederlanders niet in geïnteresseerd." Waar heb je het over? De roomblanke Nederlandse tak van Amnesty International is all over de Saoedische kapot-gezweepte blogger Raif Badawi. Zelfs op het aller-aller witste "witte mensen" festival van Nederland, de Zwarte Cross, werd een speciale backflip opgedragen aan Badawi. Er zit weer een nieuwe Haatbaarden vs Israel conflict aan te komen, dus binnenkort sta je vast weer hyper-reflecterend edoch radicaliserend op in de Joop. Kun je daar niet gewoon fulltime aanschuiven? Jij blij want baan. Wij blij, want topics.

Eerlijkheid gebiedt te vermelden dat je tegen het einde van het interview ook wel iets bij benadering sympathieks zei. In augustus liep ik mee met een wandeling van de joods-islamitische groep Salaam-Shalom door wat vroeger de joodse wijk was in Amsterdam naar een moskee. Een vrouw die naast mij liep, was boos om wat ik op sociale media had gezegd. Ze zei: 'Als je geschiedenis is getekend door 'doelwit zijn', vluchten en ballingschap, en dat zal jij toch enigszins moeten begrijpen, dan maakt het niet uit wat dat land doet dat voor jou een herberg kan zijn. Het is misschien het enige plekje waar je ooit veilig bent.' "Zo had ik er nooit over nagedacht. Tot die tijd dacht ik echt: alle Joden die nu niet het Israëlische ingrijpen totaal afkeuren, deugen niet. Als Kamerlid wond ik me erover op dat Joden een voorkeursbehandeling kregen bij de beveiliging van gebouwen. Dat was nooit aan de orde voor moskeeën die met incidenten te maken hadden. Inmiddels snap ik waarom ze die voorkeursbehandeling verdienen. Ik ben niet voor een rangorde, maar snap waar die vandaan komt."