Als Europa haar joden verlaat, verliest zij haar ziel
Voor West-Europa lijkt het een sociologische wetmatigheid. Zodra joden in de verdrukking komen wordt dit opgevolgd door massale sociale ontwrichting of interstatelijke oorlog. "Joden zijn de kanarie in de kolenmijn", klinkt het vaak. Maar wat zou het werkende mechanisme achter deze waarheid kunnen zijn?
Europa's joden leefden eeuwenlang bij de genade van de vorsten van hun (gast)land. In die zin was het een weerloos volk. Maar de joodse weerbaarheid die Israel heden vertaalt heeft wel degelijk een precedent. In het oude testament valt uit meerdere passages op te maken dat de Israëlieten die Egypte verlieten, de Sinaï doorkruisten, het land van Kanaän veroverden en vervolgens het koninkrijk van David stichtten over een minstens zo hoge strijdbereidheid en een zelfs grotere strijdkundigheid beschikten dan omringende volkeren (p. 472). Deze traditie werd voortgezet tot 37 v.c., toen er na 103 jaar een einde kwam aan de onafhankelijke Hasmonese dynastie. Tijdens deze periode hadden zelfs Egyptische koningen joodse huurlingen in dienst. Daarbij waren het ook de joden die tot twee maal toe (66-70 n.c. & 132 - 135 n.c.) de grootste opstand tegen het Romeinse rijk ooit startten.
Dit kwam de Romeinen duur te staan, maar de joden delfden het onderspit. Generaal Vespasianus en zijn zoon Titus verwoestten Judea. Zie hier voor een mooie BBC docu vanuit zowel Romeins als joods perspectief. Keizer Hadrianus hernoemde het gebied vervolgens tot de Syrische provincie Palestina, naar een oude vijand van de Israëlieten, de Filistijnen. Deze semantische trap na gold als wraak en een verdere poging de joodse connectie met de regio ongedaan te maken. Honderdduizenden joden stierven tijdens deze oorlog en de overlevenden raakten verspreid over heel west-Europa, oost-Europa en noord-Afrika. Enkele joodse soldaten dienden nog in de Romeinse strijdkrachten totdat ze hieruit in 410 n.c. en 439 n.c. werden verwijderd door de christelijke keizer Theodosius II.
Tijdens dit proces zei het joodse volk haar strijderstraditie tot 1948 vaarwel, en geef ze eens ongelijk. Ze leefden verspreid, zonder politieke structuur, gemarginaliseerd en bij de genade van hun vorsten. Het etaleren van strijdbaarheid zou hen alleen maar nog minder gewild maken. Laag blijven werd hun devies. De bestudering en beoefening van hun godsdienst hun sociologische bindmiddel. Geassimileerde joden dienden tijdens de tweede helft van de 19e en eerste helft van de 20ste eeuw wel in de legers van Europese natiestaten, maar deden dit altijd nadrukkelijk als geassimileerde landgenoten, niet als joden. Dit nam de eeuwenoude wantrouw jegens hen overigens niet weg; zie bijvoorbeeld de Franse Dreyfus affaire. De verdrijving van Europese joden
Sinds hun verdrijving door de Romeinen uit het joodse thuisland Judea, zijn joden ook meermaals uit hun nieuwe samenlevingen geknikkerd. Vanaf de tweede helft van de middeleeuwen zagen deze verdrijvingen er ongeveer als volgt uit (*).
In het Britse geval waren de valse aanklachten die tot de uitzettingen leidden vaak die van rituele kindermoord, het vergiftigen van waterbronnen, het verspreiden van de Plaag en het misbruiken van hosties. Deze aanklachten waren dus redelijk indicatief voor de waanzin die destijds de norm was. Aanklachten tijdens andere verdrijvingen weken hier weinig vanaf.
Iets dat tijdens deze, maar ook tijdens alle andere perioden bijdroeg aan het anti-joodse sentiment was hun veronderstelde reputatie als woekeraars. De joodse traditie staat, in tegenstelling tot de christelijke en islamitische, renteheffing toe. Aangezien joden werden buitengesloten van de meeste andere gilden, werden geldzaken hun professie. Hier werd inderdaad geld aan verdiend, maar wat nog altijd vaak over het hoofd gezien wordt is dat joden overgeleverd waren aan de belastingheffende willekeur van hun vorsten. Koning Edward bijvoorbeeld, die de Britse uitzetting initieerde, hief zonder toestemming van zijn parlement gigantische belastingen over de inkomsten van joden. De "onheilige" rente, geheven door joden, hield de vrome vorst rijk.
De Spaanse uitzetting van joden in 1492 luidde de inquisitie in, en daarmee een van de meest bloedige en waanzinnige periodes uit de christelijke geschiedenis. Ook de nationaal-socialistische jodenhaat van de jaren 30 ging, zoals bekend, gepaard met algehele waanzin.
De relatie tussen waanzin en jodenhaat
Soms ontwikkelen landen een terechte en rationele antipathie tegen elementen van een minderheid. Natuurlijk kunnen elementen van de groep die deze antipathie voelt zich ook binnen het waanzinnige begeven, maar dat is geen wetmatigheid.
Europese joden laten zich, ook na 1948, nog steeds in drie categorieën opdelen.
De eerste categorie is traditioneel, laat zich door zijn klederdracht en gebruiken makkelijk onderscheiden van niet-joden, draagt in de meeste gevallen actief bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De tweede categorie is joods, voelt zich joods, kleedt zich niet als zodanig en is op het eerste gezicht niet als zodanig te onderscheiden, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De derde categorie is joods, maar heeft hier op alle relevante manieren afstand van genomen, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn gastland.
Dit beeld wordt onderschreven en uitgewerkt in de zeer elegante BBC-documentaire-reeks "The story of the Jews", gemaakt door historicus Simon Schama.
Uit dit beeld volgt dat Europese jodenhaat altijd een symptoom van algehele nationale krankzinnigheid is geweest. Dat is een wetmatigheid. Wanneer een Europees land zijn joden actief marginaliseert of vervolgt, betekent dit dat de realiteitstoetsing van dat land compleet defect is. Immers, waarom zou men zich tegen een rendabele minderheid keren die zich in het slechtste geval anders kleedt maar niet subversief is, en in het beste geval niet te onderscheiden is van niet-joden en niet subversief is? Jean-Paul Sartre beschreef jodenhaat terecht als een "criminal passion... impervious to reason" (PDF).
Europese jodenhaat bestaat in drie vormen, of combinaties daarvan. De oudste is vanzelfsprekend de christelijke, overwegend katholieke editie, want iets met jezus (EG NIE, ware de Romeine!). Jodenhaat 2.0 was de Romantische versie, waarbij de gehate bourgeoisie die in spiritueel opzicht minderwaardig werd geacht, maar wel veel welvarender waren dan Romantici, vereenzelvigd werd met de "geldbeluste" joden. Deze vorm is nog altijd de meest modieuze en wijdverspreide. Editie 2.1 is de rassenleer van het nationaal socialisme, maar deze hele beweging is zonder meer schatplichtig aan de Romantiek (p. 169). Vandaar is het versie 2.1 en niet 3.0.
Alle drie de vormen zijn waanzinnig en irrationeel van aard.
Waarom Europa's ziel, opnieuw, op het spel staat
De oorspronkelijke verlichting heeft zich na een mislukte Franse revolutie niet institutioneel kunnen consolideren. Na het neerslaan van het nazisme en fascisme lukte dit na '45 voor het eerst wel.
Het Avondland heet wel degelijk een ziel, maar het is een getroubleerde. Het is een ziel wiens kern bestaat uit christelijke naastenliefde en zelfverlaging, verpakt in de koude rede en rationaliteit van de verlichting, maar zich constant verleidt ziet door de ogenschijnlijke warmte, spontaniteit en natuurlijke authenticiteit van de Romantiek. Onze huidige tijdsgeest is een synthese van verlichting en romantiek, en dat is prima zolang de verlichting de overhand blijft houden. De verlichting is immers het beste samen te vatten als zinnigheid, en diens antithese, de romantiek, als een hang naar waanzinnigheid.
Als Europa toestaat dat haar joodse minderheid door islamitische jodenhaat verdreven wordt, betekent dit dat haar realiteitstoetsing fundamenteel defect is. Immers, het verkiest dan een (deels) subversieve en (deels) onrendabele minderheid die tot voor kort geen deel van Europa uitmaakte, boven een bijna zonder uitzondering rendabele, loyale en niet-subversieve minderheid.
Een zuivere realiteitstoetsing is wat de verlichting Europa geschonken heeft en waarmee Europa's grootsheid gerealiseerd is. Zonder dit element is Europa's ziel er een zonder waarde. Wat betekent het nog om Europeaan te zijn, wanneer Europa zichzelf verraadt uit angst voor een primitieve horde binnen de eigen muren? Europees-islamitisch antisemitisme is virulent. Om deze reden voelen zich joden zich onveilig, verbergen zij hun identiteit of emigreren zij naar Israel.
In deze context is realiteitstoetsing is een dichotome variabele. Deze is intact, of deze is defect. Joden als subversief zien, maar voor de rest wel een intacte realiteitstoetsing hebben, bestaat niet. Bovendien is een defecte realiteitstoetsing als een soort olievlek, die, wanneer deze vat krijgt op een domein, kan verspreiden naar anderen. De defecte realiteitstoetsing die gepaard gaat met het aan het lot over laten van de joden, maakt Europa in die zin kwetsbaar voor waanzinnigheid van elke snit.
Het is lovenswaardig dat Europese staten hun joodse scholen en buurten beveiligen met militairen. Maar, dit is, net als de zelfmoordnetten bij Chinese fabrieken, niets dan symptoombestrijding.
Hoeveel joodse meisjes moeten er nog bij de haren gepakt door de slaap geschoten worden voordat Europa inziet dat wederom niet alleen het Europese jodendom, maar voor de tweede keer in 75 jaar Europa's gehele ziel in de waagschaal ligt?
Opdat we nooit vergeten.
In het Britse geval waren de valse aanklachten die tot de uitzettingen leidden vaak die van rituele kindermoord, het vergiftigen van waterbronnen, het verspreiden van de Plaag en het misbruiken van hosties. Deze aanklachten waren dus redelijk indicatief voor de waanzin die destijds de norm was. Aanklachten tijdens andere verdrijvingen weken hier weinig vanaf.
Iets dat tijdens deze, maar ook tijdens alle andere perioden bijdroeg aan het anti-joodse sentiment was hun veronderstelde reputatie als woekeraars. De joodse traditie staat, in tegenstelling tot de christelijke en islamitische, renteheffing toe. Aangezien joden werden buitengesloten van de meeste andere gilden, werden geldzaken hun professie. Hier werd inderdaad geld aan verdiend, maar wat nog altijd vaak over het hoofd gezien wordt is dat joden overgeleverd waren aan de belastingheffende willekeur van hun vorsten. Koning Edward bijvoorbeeld, die de Britse uitzetting initieerde, hief zonder toestemming van zijn parlement gigantische belastingen over de inkomsten van joden. De "onheilige" rente, geheven door joden, hield de vrome vorst rijk.
De Spaanse uitzetting van joden in 1492 luidde de inquisitie in, en daarmee een van de meest bloedige en waanzinnige periodes uit de christelijke geschiedenis. Ook de nationaal-socialistische jodenhaat van de jaren 30 ging, zoals bekend, gepaard met algehele waanzin.
De relatie tussen waanzin en jodenhaat
Soms ontwikkelen landen een terechte en rationele antipathie tegen elementen van een minderheid. Natuurlijk kunnen elementen van de groep die deze antipathie voelt zich ook binnen het waanzinnige begeven, maar dat is geen wetmatigheid.
Europese joden laten zich, ook na 1948, nog steeds in drie categorieën opdelen.
De eerste categorie is traditioneel, laat zich door zijn klederdracht en gebruiken makkelijk onderscheiden van niet-joden, draagt in de meeste gevallen actief bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De tweede categorie is joods, voelt zich joods, kleedt zich niet als zodanig en is op het eerste gezicht niet als zodanig te onderscheiden, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn (gast)land. De derde categorie is joods, maar heeft hier op alle relevante manieren afstand van genomen, draagt in de meeste gevallen bij aan de economie en koestert geen vijandige of subversieve intenties jegens zijn gastland.
Dit beeld wordt onderschreven en uitgewerkt in de zeer elegante BBC-documentaire-reeks "The story of the Jews", gemaakt door historicus Simon Schama.
Uit dit beeld volgt dat Europese jodenhaat altijd een symptoom van algehele nationale krankzinnigheid is geweest. Dat is een wetmatigheid. Wanneer een Europees land zijn joden actief marginaliseert of vervolgt, betekent dit dat de realiteitstoetsing van dat land compleet defect is. Immers, waarom zou men zich tegen een rendabele minderheid keren die zich in het slechtste geval anders kleedt maar niet subversief is, en in het beste geval niet te onderscheiden is van niet-joden en niet subversief is? Jean-Paul Sartre beschreef jodenhaat terecht als een "criminal passion... impervious to reason" (PDF).
Europese jodenhaat bestaat in drie vormen, of combinaties daarvan. De oudste is vanzelfsprekend de christelijke, overwegend katholieke editie, want iets met jezus (EG NIE, ware de Romeine!). Jodenhaat 2.0 was de Romantische versie, waarbij de gehate bourgeoisie die in spiritueel opzicht minderwaardig werd geacht, maar wel veel welvarender waren dan Romantici, vereenzelvigd werd met de "geldbeluste" joden. Deze vorm is nog altijd de meest modieuze en wijdverspreide. Editie 2.1 is de rassenleer van het nationaal socialisme, maar deze hele beweging is zonder meer schatplichtig aan de Romantiek (p. 169). Vandaar is het versie 2.1 en niet 3.0.
Alle drie de vormen zijn waanzinnig en irrationeel van aard.
Waarom Europa's ziel, opnieuw, op het spel staat
De oorspronkelijke verlichting heeft zich na een mislukte Franse revolutie niet institutioneel kunnen consolideren. Na het neerslaan van het nazisme en fascisme lukte dit na '45 voor het eerst wel.
Het Avondland heet wel degelijk een ziel, maar het is een getroubleerde. Het is een ziel wiens kern bestaat uit christelijke naastenliefde en zelfverlaging, verpakt in de koude rede en rationaliteit van de verlichting, maar zich constant verleidt ziet door de ogenschijnlijke warmte, spontaniteit en natuurlijke authenticiteit van de Romantiek. Onze huidige tijdsgeest is een synthese van verlichting en romantiek, en dat is prima zolang de verlichting de overhand blijft houden. De verlichting is immers het beste samen te vatten als zinnigheid, en diens antithese, de romantiek, als een hang naar waanzinnigheid.
Als Europa toestaat dat haar joodse minderheid door islamitische jodenhaat verdreven wordt, betekent dit dat haar realiteitstoetsing fundamenteel defect is. Immers, het verkiest dan een (deels) subversieve en (deels) onrendabele minderheid die tot voor kort geen deel van Europa uitmaakte, boven een bijna zonder uitzondering rendabele, loyale en niet-subversieve minderheid.
Een zuivere realiteitstoetsing is wat de verlichting Europa geschonken heeft en waarmee Europa's grootsheid gerealiseerd is. Zonder dit element is Europa's ziel er een zonder waarde. Wat betekent het nog om Europeaan te zijn, wanneer Europa zichzelf verraadt uit angst voor een primitieve horde binnen de eigen muren? Europees-islamitisch antisemitisme is virulent. Om deze reden voelen zich joden zich onveilig, verbergen zij hun identiteit of emigreren zij naar Israel.
In deze context is realiteitstoetsing is een dichotome variabele. Deze is intact, of deze is defect. Joden als subversief zien, maar voor de rest wel een intacte realiteitstoetsing hebben, bestaat niet. Bovendien is een defecte realiteitstoetsing als een soort olievlek, die, wanneer deze vat krijgt op een domein, kan verspreiden naar anderen. De defecte realiteitstoetsing die gepaard gaat met het aan het lot over laten van de joden, maakt Europa in die zin kwetsbaar voor waanzinnigheid van elke snit.
Het is lovenswaardig dat Europese staten hun joodse scholen en buurten beveiligen met militairen. Maar, dit is, net als de zelfmoordnetten bij Chinese fabrieken, niets dan symptoombestrijding.
Hoeveel joodse meisjes moeten er nog bij de haren gepakt door de slaap geschoten worden voordat Europa inziet dat wederom niet alleen het Europese jodendom, maar voor de tweede keer in 75 jaar Europa's gehele ziel in de waagschaal ligt?
Opdat we nooit vergeten.