Geenstijl

U heeft ongetwijfeld meegekregen dat PvdA’er Robbert Baruch een gooi doet naar het lijsttrekkerschap voor de Europese verkiezingen. Zijn campagne begon lekker, dankzij het roze opinieweblog Geenstijl weet nu iedereen wie hij is. En dat is goede zaak voor een PvdA’er: wanneer Geenstijl negatief schrijft over een linkse politicus scoort de politicus in kwestie punten bij de (potentiële) achterban. Nu Jo Ritzen de handdoek in de ring heeft gegooid nemen de kansen voor Baruch om de Europese lijst te trekken voor de verkiezingen van mei volgend jaar alleen maar toe. Wellicht dat Europees delegatieleider Thijs Berman nog een poging gaat wagen, de berichten dat de PvdA-top van hem af wil beloven ondertussen weinig goeds. Baruch maakt dus een goede kans.Toch hangt er een groot vraagteken boven zijn campagne: waarom doet hij zo moeilijk over Israël? Geenstijl-scribent Van Rossem schreef in zijn artikel ‘10 redenen om niet op Robbert Baruch te stemmen’ dat Baruch’s principes niet veel waard zijn; ‘dat ze te koop zijn, of een combinatie daarvan, bijvoorbeeld’. Omdat het volgens Van Rossem opvallend is ‘om een PvdA'er voor een Israëlisch bedrijf te zien werken’.

Nu ja, het was PvdA’er Henk Vredeling die als minister van Defensie tijdens de Jom Kippoeroorlog in 1973 stiekem wapens naar Israël stuurde. Het land werd aangevallen door Egypte en Syrië, gesteund door Algerije, Irak, Koeweit, Libië, Marokko, Saoedi-Arabië, Soedan en Tunesië. Vredeling kon dat niet verkroppen en besloot de jonge staat te helpen zonder premier en partijgenoot Joop den Uyl en minister van Buitenlandse Zaken Max van der Stoel in te lichten over zijn wapenleveranties. Hij deed dat later wel, maar eerst wilde hij het kleine door vijanden omringde land helpen. Wat ons brengt op Baruch. Van Rossem schreef dus over Baruch’s opdrachtgever Israeli Aircraft Industries. Daar werd over doorgevraagd in het EO-radioprogramma Dit is de dag en vervolgens ontplofte Baruch. Kort daarna schreef de politicus een Mea culpa. De lobby-activiteiten voor Israeli Aircraft Industries hadden volgens Baruch nooit plaatsgevonden. Baruch schrijft: “Ik heb als beginnend ZZP-er 10 jaar geleden, een voorstel voor het maken van een marketingplan geschreven voor een Israelische fabrikant van radarapparatuur. Ze waren niet geïnteresseerd, en hier is het contact verder bij gebleven. Het was één van mijn eerste klanten (althans, zou die worden), en omdat ik als beginnend ondernemer toch een klantenlijstje wilde hebben, heb ze op mijn klantenlijst gezet. Ik had immers wel werk voor ze gedaan, ook al waren ze niet (voldoende) onder de indruk van mijn marketingvaardigheden.” Veel onduidelijkheden inderdaad: was het bedrijf nou wel of niet een klant, is er betaald voor de gedane arbeid? Vragen, vragen, vragen. Maar dat is niet het belangrijkste. Want waarom doet Baruch zo krampachtig over dit specifieke onderdeel van zijn CV? Het respectabele bedrijf draagt al jaren bij aan vrede en veiligheid in israël en de regio. Zo heeft het de Iron Dome – ja, die werkt met radar - ontworpen die Israël beschermt tegen voortdurende vijandelijke raketaanvallen. Waarom zegt Baruch niet gewoon: ja, ik heb voor dit bedrijf gewerkt en ik zie geen enkele reden om mij daarvoor te schamen of te verantwoorden? Dat heb ik hem dus ook gevraagd. Het antwoord kwam van Baruch’s campagneman Kaj Leers: je krijgt alleen antwoord als je een interview komt maken. Interview mijn grote witte behind. De vraag is simpel: maakt Baruch nu wel of niet bezwaar tegen lobby-activiteiten voor de Israëlische-wapenindustrie? Het zwijgen van Baruch spreekt boekdelen. Israël is niet erg populair binnen de PvdA. Kamerleden wordt het zelfs verboden af te reizen naar het land. Werkzaamheden voor het Israëlisch militair-industrieel complex geldt in kringen van sociaal-democraten dus nauwelijks als een aanbeveling. Dat is onterecht. Nederland en Israël zijn decennialang trouwe bondgenoten. Waarom zou je je schamen voor activiteiten voor een Israëlisch militair bedrijf? Waarom zo ingewikkeld doen? Echt vanwege die electorale redenen? Vermoedelijk wel. Dat toont de weke ruggengraat van Baruch. Wel geld willen verdienen aan Israël maar als het erop aankomt zwijgt hij. Israël is een baken van licht in een verder duister Midden-Oosten. Robbert Baruch is echter een buitengewoon zwakke en laffe bondgenoot.