Asielzoeker werk geven? 6000 euro boete!
Gelukszoekers motten we hier niet, roepen we altijd. Want kost duur, levert niks op en is niet zelden een gevaar voor democratie, vrijheid en/of onze meisjes & vrouwen. Vreemdelingen die echter wél hun poten in de modder willen planten om zich nuttig te maken voor maatschappij en economie, die verwelkomen we. Met open armen en twee koekjes bij de koffie. Maar dat mag dan weer niet, volgens de regeltjesmallemolen van Fred Teevens Asielzoekers Zelfmoord Systeem. Praktijkvoorbeeld du Jour in de nu volgende tekst van Rikkert Visser. Geknipt en geplakt voor u: HAARLEM - Plus Korner uit Dommel stelt zijn hart boven de regels. Heeft gevoel voor maatschappelijke ontwikkelingen en wil daarom best een keer iets voor een ander doen. De lokale welzijnsinstelling had hem benaderd of hij mee wilde werken aan een traject om jonge asielzoekers/statushouders te helpen integreren. Betrokken als hij is, stemde hij direct toe om stageplaatsen in zijn supermarkt ter beschikking te stellen. Het eerste traject was een jongedame die geen betaald werk kon krijgen, omdat ze de taaltoets niet haalde en derhalve ook geen opleiding kon volgen. Zij zat in een cirkeltje, want zonder werk en/of opleiding doe je erg weinig ervaring op met een taal. De stageplaats was een succes, want inmiddels heeft ze de taaltoets behaald, daarna betaald werk gekregen en inmiddels begonnen aan een opleiding. Een succesverhaal, met dank aan de begeleiding van een ondernemer en haar eigen doorzettingsvermogen.Traject 2 was een iets ander verhaal, namelijk een dertiger die al ruim tien jaar door de regelbrij van asielzoekerscentra in Nederland ronddoolde; 10 (!!) jaar, zonder opleiding of werk. Maar ook deze man begon met zijn stage, pikte de taal weer op en voelde zich prettig nuttig. Na enkele maanden kwam er, aan de hand van een anonieme tip die niet eens deze man betrof (en ook onjuist bleek te zijn), een controle door de vreemdelingenpolitie in de supermarkt. Hoewel de controle niet op de stagiair gericht was, bleek er met zijn papieren iets niet in orde: er was geen tewerkstellingsvergunning aangevraagd, wat door de welzijnsinstelling en/of de gemeente, als opdrachtgevers van het traject, had moeten gebeuren. Uiteraard is in Nederland de werkgever verantwoordelijk voor zijn werknemers, ook als dit een stage betreft, maar in dit geval dacht de supermarkthouder te kunnen vertrouwen op de opdrachtgevers, aangezien dat ook de gemeente Valkenswaard betrof.
De man mocht natuurlijk niet werken, ook geen stage lopen, dus die zit nu al weer een half jaar in de situatie waarin hij al tien jaar gezeten had: niet mogen werken, niet mogen studeren, wel een status in dit land.
De ondernemer werd afgelopen maand verrast door een boeterapport wet arbeid en vreemdelingen, een ambtelijk pak papier van 35 paginas, waartegen hij bezwaar maakte. Dit resulteerde in een boetebeschikking: een acceptgiro voor een bedrag van 6000 euro.
Het bizarre van dit verhaal is dat de betreffende mensen legaal in Nederland verblijven en een status hebben, maar niet mogen of mochten werken. Hoe kunnen mensen die hier blijkbaar welkom zijn niet kunnen participeren? De ambtelijke molen en inzet van vreemdelingenpolitie, SZW en allerlei instanties draait wel prettig door, blijkbaar deels gefinancierd door boetes uit te schrijven aan ondernemers met de beste bedoelingen.
Het schiet lekker op in Nederland. We worden zolangzamerhand een bananenrepubliek.
(BRON)