Spanning in het kabinet neemt toe
Deze week is het precies een jaar terug dat we met zijn allen naar de stembus mochten om een nieuw kabinet te kiezen. Het werd uiteindelijk een coalitie van CDA/PvdA en CU. Het hele circus stuurde vervolgens honderd dagen door het land zonder te besturen. Op Prinsjesdag werd ons nog even een lastenverzwaring van 6,1 miljard in de maag gesplitst en daarmee hebben we de belangrijkste wapenfeiten van Balkenende IV wel gehad. En maar lachen om België, maar ondertussen gaat het in ons land niet veel beter. We praten over fietslampjes en respect, terwijl belangrijke dossiers telkens maar weer voor zich uit worden geschoven. Of het nu gaat om de lerarensalarissen, het ontslagrecht of een verlenging van de missie in Uruzgan. Onze coalitie komt er niet uit. De PvdA verloor al het referendum inzake de Nederlandse grondwet en moest zich ook al laten welgevallen dat er geen onderzoek komt naar de Nederlandse steun aan de oorlog in Irak. Dus is het volgens de sociaal democraten nu eens tijd dat hun christen collegas water bij de wijn doen. De boel, kortom, zit muurvast. Diverse praatsessies in het Catshuis leverden niets op, zelfs de benen-op-tafelsessie gisteravond leidde tot niets. Zojuist is de boel opnieuw om tafel gegaan. Het wordt nu slikken of stikken voor het CDA. Mocht dat laatste het geval zijn, dan kan Nederland zich gaan opmaken voor de langste kabinetsformatie in de geschiedenis. België, eet jullie hart uit...
Update: Wat te doen als het echt moeilijk wordt? Dan schuif je een besluit gewoon voor je uit. Niet een week of twee, maar gewoon een half jaar.