And then there were none

4 september 1924 - 2 juli 2022. Nou, dan heb je wat gezien in 97 jaar. Bradford Clark Freeman was een mortierman in de legendarische Easy Company, Second Battalion, 506th Parachute Infantry Regiment, 101st Airborne Division. Hij was de laatste overlevende van zijn eenheid. Freeman sprong er op D-Day 6 juni 1944 uit achter Utah Beach, Normandië, later boven het bezette Nederland en vocht in de Battle of the Bulge in Bastogne. Mid-januari 1945 werd hij in zijn been geraakt door een ongeleide raket uit een Nebelwerfer - "A Screaming Mimi came in howling and it exploded in my leg." In april 1945 voegde hij zich weer bij Easy en nam deel aan de bezetting van Hitlers bergbungalow te Berchtesgaden en vervolgens aan de bezetting van Oostenrijk.

In Band of Brothers werd zijn personage - dat geen tekst had - gespeeld door James Farmer, foto's hier. Freeman schreef het voorwoord voor Hang Tough, een verzameling van correspondenties van zijn majoor Dick Winters, die in 2011 overleed.

"You had my curiosity, but now you have my attention"

Wat is het soms toch een feestje te zien wat de gelovigen zichzelf aan doen. Akte 1: "Het boeiende aan de bestrijding van het coronavirus zijn de extreme maatregelen die we hebben moeten nemen om het virus in bedwang te houden. (...) Nog steeds zijn vele mensen boos over deze maatregelen, maar om lijkenzakken op straat te voorkomen, konden we niet anders." Een bepaald boude stelling, en Ben vond het lekker.

Maar nu komt-ie natuurlijk: diezelfde extreme infrastructuur moet in stand blijven om het klimaat te redden, en iets met HITLER.

"In The Guardian schreef columnist Monbiot over de maatregelen die in de VS zijn genomen om Hitler te verslaan. In 1944 bedroeg de inkomstenbelasting 94 procent. De Amerikaanse overheid gaf de laatste drie jaar van Tweede Wereldoorlog meer geld uit dan de 150 jaar daarvoor. Met duizelingwekkende urgentie werden vliegtuigen, tanks en wapens gemaakt; personenauto’s, ijskasten of stofzuigers moesten even op hun beurt wachten. De maximumsnelheid ging naar 50 km/u om benzine te sparen. Het hele land deed mee, het persoonlijk lijden was onderschikt, het kwaad moest collectief verslagen worden.

Alle klimaatintenties, doelstellingen, gesprekjes zijn allemaal zo slap. Waarom niet een tijdje extreme maatregelen, als experiment, kijken hoe we daarmee omgaan. Iedereen moet vanaf 1 januari 25 procent minder elektriciteit en gas verbruiken. Vlees wordt verboden. We gaan even niet meer op vakantie. Kolencentrales gaan per 1 januari 2022 dicht. Morgen sluiten we Tata steel. En we compenseren het leed met tientallen miljarden steun, zoals we dit met de coronacrisis hebben gedaan. Ik kan je in ieder geval verzekeren dat je levensverhaal erdoor verrijkt wordt."

Het meest verdrietige van dit alles is natuurlijk dat het een column over een andere column van 9 dagen oud is, maar wij schrijven er een topic over, want natuurlijk nóg sneuer is.

Ondanks dat het elke keer hetzelfde is kijken we er elke keer weer naar uit

Het ziet er in ieder geval wel elkaar jaar weer mooier uit en dat is ook wat waard. Maar bovenstaande trailer roept toch een interessante vraag op. Een WO2-setting met Tupac als soundtrack, speelse lichtzinnigheid en een aantal historisch onwaarschijnlijke personages (maar wel minder drammerig als die Battlefield-ramp drie jaar geleden). Wat vindt de vakjury van deze bewerking van het lot van HEN DIE STIERVEN VOOR ONZE VRIJHEID zolang die op voorraad was? De makers lichten het na de breek zelf toe en we geven ze grotendeels gelijk. De vorige Call of Duty tijdens W02 was veel serieuzer, maar tegelijk ook op het kitscherige af plechtig. En het is niet alsof we niet vaak genoeg institutioneel plechtig genoeg zijn als het gaat om de Zwarte Bladzijden. Mogen we er misschien ook gewoon een keer van GENIETEN ja?

We hadden wel even vraagtekens bij waarom er wel Japanse en geen Duitse personages speelbaar zijn terwijl het Japanse Keizerrijk natuurlijk minstens zo fascistisch was als het Derde Rijk. Tot dat we de video op 0:16 stilzetten en aan de hand van het petje concludeerden dat het Japanse personages hier een officier van het Japanse Keizerrijk - met een ietwat Brits aandoend gezicht - aan z'n zwaard rijgt. Je speelt dus waarschijnlijk als Japanner die Goed was in de oorlog. Want daar had je er ongetwijfeld ook een stuk of vijf van (geintje veel meer)!

Na de breek natuurlijk ook de single player trailer, play-through van de eerste missie in Stalingrad en uiteraard daadwerkelijke gameplay door de influencers met vroege toegang. Ziet er allemaal mooi en vloeiend uit hoor, maar het geluid van de wapens stoort ons een beetje. Heeft te weinig snap en klinkt alsof je onderwater luistert.

Wat een range hè, die acteur.

Zijn we net bekomen van z'n meest recente rol als ingetogen, psychisch uitgelijnde, soft-spoken, beslisvaardige kapitein van een schip of vliegtuig die vooral z'n evenzo uitgelijnde vrouw mist, doet-ie het weer. Maar dan tijdens de Tweede Wereldoorlog, alweer. Ditmaal echter als kapitein van de fictieve USS Keeling, een Mahan-class destroyer uit het boek The Good Shepherd, waar de film op gebaseerd is. Gaat over zonder luchtdekking opgejaagd door Duitse U-boten tijdens de Battle of the Atlantic, en dat dit dus aanzienlijk minder leuk is dan het klinkt. Wij zijn helemaal voor Tom Hanks en de Tweede Wereldoorlog was ook echt geweldig. Maar voor een Hanks-film voelt het wel wat CGI heavy allemaal, en dan ook nog eens nét niet triple A-overtuigend. We zappen heus niet weg als-ie langskomt hoor, maar of we ervoor naar de bios gaan moeten we thuis maar even vragen. Wat vindt u? Paar fraaie screenshots na de breek.

En dan nu een verhandeling over de Duitse ziel waar echt helemaal niemand op zit te wachten.

Rammstein dropte zojuist de nieuwe bovenstaande videoclip genaamd Deutschland. Een aantal Joodse organisaties waren alvast boos om de preview, waarin de band in striped pyjamas en jodensterren met een strop om de nek op een schavot staan. Maar wij gaan het dus even voor Rammstein opnemen, en wel om de volgende reden: het zijn de enige Duitse kunstenaars die écht met het verleden durven te spelen, en de enigen die Duitsland daarmee een stapje dichterbij een zelfbeeld brengen dat niet aan elkaar hangt van dwangmatige neurose. Ze doen het namelijk niet op zo'n laffe *Er ist Wieder Da-*manier, **dat uiteindelijk gewoon keurig binnen de lijntjes kleurde. Rammstein doet het écht.