Laat Bente Becker met rust, ja

De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringbeleid is helemaal klaar met de wekelijkse zeiktopics op GeenStijl over de massa-immigratie naar Nederland. Steeds maar weer dat stomme plaatje van die rubberboot met de Nederlandse vlag. Steeds maar weer dat gedoe met ONGEVEER 400, ONGEVEER 500, ONGEVEER 600. Steeds maar weer dat stomme argument dat statushouders voorrang krijgen op nieuwe Miele's, en dat Nederlanders 15 jaar op een wachtlijst staan voor een Miele. Nederland is volgens de WRR een "migratieland" en dat hebben we maar te accepteren. Eerder hadden we Henkie Kamp, die zei dat het ons was overkomen. Maar het is dus gewoon wetenschappelijk regeringsbeleid. De massa-immigratie moet niet minder minder maar meer meer. "Als nieuwkomers vanaf het begin soepel opgaan in de samenleving, ontstaan er straks minder problemen.” Ja, als als als. Maar dan doen ze dus niet he, soepel opgaan in de samenleving. Veel plezier verder met de luchtjes in uw portiek en DEZE COLUMN in Volkskrant en Vaderland. Oh, en de asielinstroom bedroeg deze week ongeveer 500.

Joost Eerdmans is niet de enige die zich beroofd voelt in Rotterdam. Een 73-jarige bewoonster van het Oude Westen kreeg de conclusies van het WRR-rapport thuis over de vloer en bleef gewond en van haar goud beroofd achter.

De politie zoekt derhalve naar deze twee getintelingen, die haar ruw en haastig hebben bestolen van een paar gouden schakelarmbanden om haar pols. Uit de reconstructie leren we dat de vrouw, die al 40 jaar aan de Coolsestraat woont, met voorbedachte raden in beroofd in haar eigen huis door twee mannen die zich op slinkse wijze toegang tot haar gesloten portiek hadden verschaft, maar uiteindelijk ook weer te amateuristisch waren voor een échte overval. Ze rukten enkel ruw de armbanden van haar broze polsen, en gingen - de arm gebroederlijk over elkanders schouder geslagen - weer op pad. En nu worden ze gezocht, in de stad van Paul Rosenmöllers Regenboogcoalitie van Respect.

De Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid komt met een rapport waaruit blijkt dat het regeringsbeleid van de afgelopen vier decennia toch wel echt héél rigoureus regeringsbeleid gaat vergen MOCHT HET OOIT NOG EENS GOED KOMEN ALLEMAAL. Het rapport "De nieuwe verscheidenheid" luidt de noodklok, want "Er komen de laatste decennia zoveel nieuwe bevolkingsgroepen bij dat autochtone Nederlanders, maar ook migranten die hier al jaren wonen zich steeds minder thuis en veilig voelen in hun buurt. (...) Het ongemak is volgens de raad niet alleen merkbaar in de achterstandswijken, maar ook in welvarender wijken en gemeenten." ZE komen nu echt voorbij de hekken dus! Zelfs de Nederlandse Meubelfolder voorspelt rivieren van bloed: "Hoe diverser de wijk, hoe onveiliger de bewoners zich voelen." Toch valt het qua white genocide allemaal wel mee volgens het rapport. "De WRR verwacht dat in 2060 8 procent van de bevolking een Turkse, Marokkaanse, Surinaamse of Antilliaanse achtergrond heeft. Nu is dat iets minder dan 8 procent. Het aandeel van mensen met een Europese of Angelsaksische achtergrond blijft toenemen, van 10 naar 13 procent."

Kajsa heeft haast, ja, want Karin wil een referendum over de donorwet voorkomen. De Eerste Kamer diende negentien A4'tjes met vragen over haar lelijke moord op het referendum in, en die heeft ze in haar vakantie haastig beantwoord.

De antwoorden van de jonkvrouw bestaan uiteraard uit een kil opgeschreven afkeer van kiezers, die van de afstandelijke adeltuit Ollongren de schuld krijgen omdat ze het referendum zogenaamd niet snappen en last krijgen van 'vervreemding' en 'onbegrip'. Knappe analyse van iemand die zelf nog nooit een kiezer van dichtbij gezien heeft, maar OK. Een evaluatie van de wet wil ze niet afwachten. Dat duurt haar allemaal te lang en wordt "niet opportuun" genoemd. Ze wil haar boude beweringen over burgerinspraak liever niet laten toetsen, bedoelt ze, want dan kon ze wel eens ongelijk krijgen. Wederom is daar ook weer die debiele zin "Het raadgevend referendum heeft de kiezer en de Nederlandse politiek niet gebracht wat ervan werd verwacht", waarop na 1 magere poging besloten werd het referendum een nekschot te geven. Uit alles in haar beantwoording blijkt dat Ollongren geen millimeter wil wijken en nergens écht antwoord geeft op gestelde vragen. Iedereen die er verstand van heeft, zegt dat deze intrekking lelijk, onfatsoenlijk en arrogant is maar debat daarover is echt niet mogelijk met deze koude tante en haar bevroren bureaucratenblaat (pdf). De Eerste Kamer pakt de draad meteen op: dinsdag 15 mei zijn ook de senatoren terug van vakantie en gaan ze de ijzige inbreng van Kajsa nader bekijken.

Voor ons is het wel duidelijk: Ollongren wil de race tegen een donorreferendum winnen, en het referendum afschieten voordat wij de drempel van driehonderdduizend passeren. Het bord onder je vandaan trekken tijdens het spelen, noemen we dat. En hoe moedeloos en cynisch we sommigen van jullie in de comments ook zien reaguren over 'tekenen voor iets waar toch niet naar geluisterd wordt', wij verdommen het om deze strijd op te geven en blijven iedereen oproepen om te tekenen voor de moeder aller referendums over de donorwet. Jonkvrouw Kajsa van Demofoben66 mag niet winnen van de kiezer.

De Wet raadgevend referendum wordt afgeschaft, maar is het nog niet. Je kan dus nog steeds proberen om referenda aan te vragen. Over de Donorwet bijvoorbeeld. Die is immers aangenomen. Maar... waarom staat die nog niet in het Staatsblad?

De orgaanonteigening van '66 werd half februari door de Senaat goedgekeurd, maar wordt pas van kracht als het in het Staatsblad heeft gestaan: "Zonder publicatie in het Staatsblad kunnen wetten niet in werking treden", luidt de regel. Op het moment van publicatie begint de klok te lopen voor een referendum: binnen vier weken moeten er tienduizend inleidende verzoeken binnen zijn. Maar.. het wetsvoorstel is nog niet getekend door het kabinet. De laatste stap voor publicatie in het Staatsblad, is een handtekening van de verantwoordelijke minister plus een krabbel van de koning. Zo is de wet.

Waarom is dat donorvoorstel nog niet getekend? Simpel: het referendum moet eerst worden doodgemaakt. Stel je voor dat iemand nog een referendum over de donorwet probeert te veroorzaken vóór de referendumwet is kaltgestellt.

De donorwet gaat sowieso pas in 2020 in, dus echte haast is er niet. Maar als je, zoals Pia Dijkstra, jaren hebt gestreden voor deze wet, dan wil je echt wel zo'n Staatsblaadje hebben om in te lijsten op je werkkamer. Bovendien is er geen enkele reden om te wachten met bekrachtigen. Echte regels zijn er niet voor, het staande beleid is min of meer 'zo spoedig mogelijk', maar sinds het Oekraïnereferendum weten we hoe rekbaar dat begrip is. 

Waarom we sowieso argwaan hebben? Nou. Bijvoorbeeld omdat begrotingswetten die op de zelfde dag als de donorwet zijn behandeld in de Senaat, in een maandje zijn bekrachtigd via het Staatsblad. En als het echt moet, kan een bekrachtiging supersnel. Zoals toen het zelfbestuur van St. Eustatias vorige maand tijdelijk werd afgepakt. Van stemmingen naar Staatsblad ging letterlijk in 1 dag. Maar de donorwet, die ligt nog op een krabbel te wachten.

Deze week begint de Eerste Kamer aan de procedure voor de intrekking van de Wet raadgevend referendum. Dat betekent een paar schriftelijke vragenrondjes tussen Senaat en regering, daarna nog een plenair debat en dan stemmen. Gemiddeld duurt een procedure 88 dagen, maar het kan ook sneller: bij de helft van de voorstellen van vorig jaar duurde het 33 dagen.

88 dagen is ongeveer net zo lang als een referendumverzoek duur: vier weken voor het inleidende verzoek, dan twee weken telpauze voor de Kiesraad, en indien de 10.000+ inleidende verzoeken gehaald zijn, dan nog zes weken voor de 300.000 vereiste handtekeningen. 12 * 7 = 84 dagen. Maar ja, zolang de Donorwet niet in het Staatsblad staat, gaat het referendum-raam niet open.

De kans dat de intrekking van het referendum wordt geblokkeerd in de Senaat, is bijna nul. De coalitie heeft een meerderheid, en de paar mensen die hoop houden op '66-senator Thom de Graaf, die "kritisch zou kijken" naar de intrekking van het referendum, weten sinds het '66-congres van zaterdag ook wel beter: “Wij zijn en blijven de kampioen van de democratische vernieuwing. Op zoek naar een instrument dat mensen een betere stem en een beter stuur in handen geeft”, kreeg hij zonder stotteren uit zijn strot voor een zaal vol consultancyklapvee. Die gaat dus straks gewoon instemmen met de dood van het referendum.

Wedden dat die intrekkingswet voor het referendum dan wél supersnel in het Staatsblad gepubliceerd wordt? Misschien wel in een dag. En in het kielzog daarvan, zal de donorwet plotseling snel volgen. Want zo werkt kartelpolitiek.

Meer Democratie gaat naar de rechter (doe mee&doneer!) om een referendum over de referendumwet af te dwingen. '66 vindt zo'n referendum 'niet logisch', maar waarom dat logischerwijs wel zou moeten, lazen we in de mail:

(hier klikken voor grotere pica)

Hallo redactie,

Ik had gehoopt  met dit simple plaatje een verduidelijking te geven op het wollige taalgebruik van onze heren (dames ook) Tweede Kamerleden. Hun mits…tenzij, als…dan, in het geval van…etc. redeneringen zijn mijns inziens onduidelijk en geven de minister genoeg opties om op een even wollige manier te antwoorden. Het plaatje zou het voor een simpele techneut (ondergetekende) begrijpelijk moeten maken.

Ik doe een poging het te duiden.

Horizontale as is de tijd (van links naar rechts), verticale as de wetten die in de tijd worden aangenomen (hier wet A t/m D). Rondje betekent dat de wet door de Tweede Kamer bekrachtigd is. Driehoekje dat de raadgevend refendum procedure doorlopen is. De golflijn is de periode tussen bekrachtiging Kamer en aflopen raadgevend referendum procedure, de rechte lijn betekent dat de wet van kracht is. Wet A wordt van kracht op tijd t(a), enzovoort.

De Wet op het raadgevend referendum (wet A) werd direct actief nadat ze door de 2de kamer was bekrachtigd. Alle daaropvolgende wetten zijn onderheving aan deze wet, zoals het OEK verdrag (wet B) dat pas actief werd na de referendum procedure (op t(B)). Het huidige wetsvoorstel tot intrekking van de wet op het raadgevendreferendum (wet C) dient logischerwijze ook te voldoen aan wet A en kan dus pas actief worden nadat de referdum procedure is doorlopen (op t(c)). Op het moment dat de intrekkingswet (wet C) actief wordt,  vervalt de wet op het raadgevend referendum (einde pijl wet A). Alle wetten daarna (hier wet D) zijn nu niet meer onderhevig aan een raadgevend referendum.

De regering betoogt met dat met de terugwerkende kracht van wet C, het referendum op wet C afgedaan kan worden. Echter zolang wet C nog niet actief is heeft wet C ook geen terugwerkende kracht en kan zij dus niets zeggen over het wel dan niet houden van een referendum over wet C. De terugwerkende kracht van wet C kan er wel voor zorgen -nadat een referdum is gehouden en wet C dus actief is- dat eerdere referenda (hier dus de terugwerkende kracht) irrelevant zijn.

Conclusies: 

1. Het niet toestaan van een raadgevend referendum over de intrekkingswet is in strijd met de wet.
2. Het terugwerkende kracht principe van de intrekkingswet kan het eerder gehouden referendum wel irrelevant verklaren.

Ben benieuwd wie deze logica lek kan schieten.

Groeten,

Jasper de Reede

Vanaf de dag dat we met GeenPeil begonnen aan het initiatief voor het Oekraïnereferendum, heb ik geweten wat de uitslag zou worden ('nee'), maar ook dat die genegeerd zou worden. Ik was namelijk als verstokte (of naïeve) idealist toch al wel wat langer woke, vond ik, want ik was tevens best cynisch over een "hedendaagse politiek" die ik ontzettend tekort vind schieten in haar volksvertegenwoordigende rol. Dat was toen.

Onderweg, tussen juli 2015 en vandaag, heb ik wel ontzettend veel bijgeleerd. De absolute afkeer die ons initiatief wekte bij "hogeropgeleiden", met name D'66-achtigen, heeft me bijvoorbeeld oprecht verbaasd. De haat tegen ons van de Marcel Canoys en de Rob de Wijks, om er maar lukraak een paar te noemen, was bijna fysiek te proeven. Oh, wat waren ze woedend op dit fijne weblog. Daar lachten mijn collega's luidkeels om, maar dat ging mijzelf toch wat moeilijker af soms.

De manier waarop ze hun laster bedreven en soms nog steeds bedrijven en waarvan Joshua Livestro en dinges van de PvdA de nogal impotente speerpunt vormden, was dan ook schaamteloos en niet aflatend. Daarin leerde ik ook de MSM nog wat beter kennen. Namelijk: als teringluie opportunisten, op schoot van de macht. Allemaal. OK, bijna allemaal. Her en der zijn eenlingen en bastionnetjes die het wél eerlijk probeerden te benaderen. Maar vooral de negatieve en rancuneuze rollen van NRC, NOS/NTR en Trouw zijn me bijgebleven. GeenStijl is fout, EU is goed, gewone mensen zijn enge onderbuikers, ergo: democratisch referendum = kwaadaardig populisme. De Orwelliaanse omkeringen die we onder ogen kregen waren ontelbaar.

Tezamen waren veel van die opponenten vooral als de dood voor het doorbreken van de heilige status quo in polderland, bang voor hun Brusselse droom, of geketend aan hun eigen afhankelijkheid van de staatsruif. Het was zo fel en soms zo massaal, dat het me ook ná de glorieuze zege op 6 april - opkomst gehaald, glasheldere uitslag en een dreun voor Rutte  en zijn bazen in Brussel - soms moeite heeft gekost om geen slechte winnaar te zijn. 

Zo veel mensen waren zo gretig om een oprecht democratisch initiatief te besmeuren. Want hoe rommelig ons referendum ook was, hoe ad hoc het in touw is gezet, hoe onhandig misschien ook het onderwerp van het associatieverdrag is gebleken, en hoeveel verbeterpunten er ook aan wet en uitvoering zijn te benoemen, één ding staat voor mij fundamenteel overeind: de referendumjacht van GeenPeil was, voor mij althans, een eerlijk en constructief bedoeld initiatief, geboren uit een oprechte betrokkenheid bij de democratie - en een oprechte vrees voor de sluipende teloorgang daarvan.

Ik wilde gebruik maken van een wet - dus van de bestaande spelregels - om onze 'volksvertegenwoordigers' in herinnering te roepen voor wie zij aan het werk zijn, en dat zij in dienst staan van ons, niet andersom. Ik had de hoop dat er een serieus debat zou ontstaan, over democratie in Nederland, over het democratisch tekort van de EU. Over hoe je democratische besluitvorming beter, dichter bij de burger kan brengen in een digitale tijd waarin alle middelen voorhanden zijn om de kiezer meer keus te geven.

Jongens, wat was dat naïef.

We renden, zoals iemand het intern destijds verwoordde, maandenlang met een pan kokend hete soep in onze handen door de campagne en waren, tijdens het optuigen en aansturen van vrijwilligerslegers, het rammen van honderden topics en het produceren van campagnemateriaal minstens evenveel tijd kwijt aan reageren op alle aanvallen. Zowel voor- als tegenstanders waren in een chaotische strijd verwikkeld rond een nog nooit vertoond burgerreferendum over een EU associatieverdrag dat niemand had gelezen, met een land dat we alleen kenden van postorderbruiden - en van MH17. Wij riepen 'red de democratie', hullie zeiden 'Poetinvriendjes!' en van enig democratisch debat op niveau was nauwelijks sprake. Althans, wij kwamen er niet aan toe in die maandenlange schreeuwstorm.

Maar de opkomst werd gehaald, de uitslag was glashelder en Rutte moest draaien, konkelen en vooral heel veel liegen om te kunnen veinzen "te luisteren naar de tegenstemmers". We zagen hoe de worst gemaakt werd, en moesten de wrange smaak proeven toen die vervolgens door onze strot is gepropt. Het GeenPeil verkiezingsplan dat we aansluitend aan het inlegvel lanceerden en waarmee we aan de verkiezingen wilden deelnemen, was uit overmoed geboren. Er werd niet geluisterd, maar het referendum was dankzij brede volkssteun wel zeer geslaagd, dus misschien moesten we dan maar gewoon ín de Kamer die koekenbakkers gaan controleren?

Jongens, wat was dat naïef.

Vijfduizend stemmen en de epische vergissing om te denken dat die brede coalitie van burgers die, om het even wat ze stemden, allemaal tekenden voor het referendum, zich ook wel aan zou aansluiten bij Partij GeenPeil. Epic fail (edoch geen seconde spijt van de poging).

Maar toch, maar toch. Er was een referendum geweest. Het eerste burgerreferendum ooit, en het was een succes. Er is een groot, zich ongehoord voelend deel van de burgerbevolking aangesproken en gemotiveerd om te participeren, en wij hebben met GeenPeil duizenden vrijwilligers de middelen kunnen geven om méé te doen. Ik heb er honderden ontmoet in de afgelopen jaren en daar zat alles en iedereen tussen die je kunt bedenken, van de man die al 40 jaar niet meer stemde en de rolstoeler die per se wilde flyeren (en op alle bijeenkomsten kwam), via de gekkies die je kunt verwachten bij elk collectief initiatief, tot studenten en werkende jongeren die een kans zagen om zich te mengen in iets wat tot dan toe zo ver van ze af stond. Velen van hen zijn nu lid van Thierry's FvD en dat is alleen maar prachtig, die participatie van een politieke tegenbeweging.

Ook het democratisch debat kwam, in hindsight, heus wel op gang. We gingen ons realiseren hoeveel artikelen, opinie en televisie er is gemaakt over een verdrag waar niemand daarvoor van gehoord had, en hoeveel goed dat gedaan heeft voor het bewustzijn en de kennis over (de situatie in) Oekraïne, de werking van de EU en de belangen (NAVO, VS, Rusland, energie, oorlog, lobby, corruptie en geld, geld, geld) waar zo'n verdrag op gebouwd is. Ook het referendum zelf, als middel, werd onderdeel van studie en debat. Professors als Tom van der Meer en Wim Voermans schrijven er al jaren over en ik meen dat ook een historicus als Geerten Waling er inspiratie uit haalt voor zijn boeken over democratie en particratie.

Het publieke en wetenschappelijke debat, dat is er dus echt wel. Zowel over het middel, als over het onderwerp. Nu de politieke evaluatie nog en nogmaals: die uitvoering van dat hele referendum had best wat beter gekund, dat geef ik als eerste toe. Maar juist door alles wat er piept en kraakt aan de (eerste toepassing van de) Wet raadgevend referendum, heb je genoeg te evalueren, aan te wijzen en - hopelijk - aan te passen. Iets om naar uit te kijken, dus. Want dat er nu meer referenda zouden en zullen volgen, leek me evident. GeenPeil bewees: 300.000 is veel (en het is terecht dat die drempel hoog is), maar wel haalbaar en dat geeft de democratische burger moed.

Jongens, wat was dat naïef.

Zo ver is het namelijk nooit gekomen. Er komt nog een Sleepwetreferendum, sure. Maar eentje over de orgaanwet, wat mij betreft een héél goed onderwerp voor actieve volksraadpleging, is nagenoeg kansloos. Nog vóór de in de Wrr vastgelegde wettelijke evaluatie plaats kon vinden (had in de loop van dit voorjaar moeten zijn), snijdt de nieuwe coalitie de referendumwet namelijk de strot al weer af.

Afgelopen dinsdag kwam de toelichting op het advies van de (absoluut niet objectieve) Raad van State van referendumhatend CDA-fossiel Piet Hein Donner, waarin nog eens stond dat de politiek het zelf maar uit moest zoeken. En ik wist: einde oefening, want de coalitie heeft een meerderheid voor intrekking van de Wrr - zonder referendummogelijkheid. Diezelfde avond, tijdens het vervolg van het referendumdebat, had ik een debatje over de Sleepwet en ik dacht: 'Zit je dan. Te praten over een aankomend referendum waarvan Sybrand Buma al gezegd heeft dat de uitslag toch lekker genegeerd gaat worden, terwijl D'66 in de Kamer staat te volharden in haar arrogantie dat het vorige referendum 'niet heeft gebracht wat zij er van verwacht hadden'. Alsof een referendum hun instrument is, en niet een democratisch gereedschap voor de kiezer, wat het in werkelijkheid is - of althans: behoort te zijn.

Hoe zeker ik ook wist dat de uitslag van het Oekraïnereferendum genegeerd zou worden, ik had nooit verwacht dat het uiteindelijk ook tot de dood van de gehele referendumwet zou leiden. Een dood zonder voltooid leven, een wiegedood bijna, zonder vitale organen te behouden maar ook zonder de wensen van de rouwende nabestaanden te respecteren. En zonder vetorecht voor het volk.

Volk, dat zich tussen de ongeïnteresseerde (tevreden of ontevreden) burger en de heersende politiek in genesteld had, vastgeklampt aan een béétje extra inspraak dat door de Wrr mogelijk werd gemaakt. Kiezers, zijn dat, die dankzij het referendum een ingang hadden om hun betrokkenheid bij democratie en samenleving in de praktijk te kunnen brengen. Duizenden vrijwilligers, honderdduizenden ondertekenaars, miljoenen stemmers. De brug over de kloof tussen bestuur en burger, zij zijn het. Vandaag is die brug kapot geschoten door Rutte III. Het volk dat wilde, mag niet meer meedoen. 

Hoe zal dat ooit aflopen? Gaan we naar een totalitaire bureaucratie, of eindigt dit in hooivorken en guillotines? Hoe dan ook: ik geloof nooit dat het goed af kan lopen wanneer je actief betrokken burgers, die zich keurig gedroegen volgens de regels van het democratische spel én de daarbinnen geldende omgangsvormen, eerst uitnodigt om deel te nemen aan het proces, maar vervolgens buitensluit wanneer hun inbreng de politieke kaste niet bevalt.

ik had daarom nooit verwacht dat PvdA en GroenLinks, twee initiatiefnemers van de Wet raadgevend referendum, zich van hun eigen wens tot meer burgerinspraak, correctief dan wel bindend, zouden afkeren. Nog minder had ik in de gaten dat D'66 - letterijk ooit opgericht voor democratische en bestuurlijke vernieuwing - al zo diep in het moeras van haar arrogantie en eigen gelijk was vastgezogen dat ze hun laatste restjes democratisch idealisme zouden inruilen voor een klein beetje meer macht. 

Meer macht om grondwet tartende donorwetten in te voeren, meer macht om in weerwil van alle zorgen en kritiek de EU verder op te tuigen, meer macht om de regels van het spel te wijzigen tijdens het spelen en meer macht om nog minder rekenschap aan de kiezer af te leggen. Meer macht, kortom, om meer macht te kunnen verkrijgen. Ik snap nu de vriendschap tussen Alexander Pechtold en Petro Poroshenko een stuk beter. Het zijn gelijken onder elkaar, wars van de ander, ver weg van het gewone volk.

Jongens, wat word je daar cynisch van.

Hoe is uw stemming? Die van ons niet zo best en die in de Kamer nog beroerder. De Wet raadgevend referendum wordt namelijk zo weggestemd door het partijkartel.

UPDATE: Stemming is geweest. Amendement gesneuveld. De wet is er door. Het referendum is dood.

De enige hoop is een amendement van de SGP (schrappen van inwerkingtreding met terugwerkende kracht), dat ook een motie van GL steunt om de intrekkingswet wél referendabel te maken. Het Forum voor Thierrybaudet is daar alvast handtekeningen voor aan het inzamelen en we roepen iedereen die het referendum wil behouden op om hier in te tekenen, maar we zeggen er ook bij: de kans is klein. Ook met steun van de SGP is er 1 zetel te kort in het voordeel van de coalitie en met een fractiediscipline van 99,99% en een kiezersangst van boven de 120% in deze coalitie, geloven we nooit dat iemand van die 76 kartelslaven zijn trein naar de stemmingen zou dúrven missen. Lees maar hoe doodsbang die D66-druiven zijn (bron). Dualisme? Net zo dood als D66.

Niet alleen vlucht de partij die opgericht is voor bestuurlijke vernieuwing nu uit angst voor en afkeer van de kiezer zelf in democratische vernauwing, het is ook nog eens hun eigen benoemde en nog nooit ergens door iemand democratisch gekozen minister, hare Kille Adelijkheid Kafka Ollongren, die de enige bestuurlijke vernieuwing sinds Thorbecke in 1848 het nekschot geeft namens D'66. Dat is dan, krap drie jaar nadat GeenStijl het initiatief voor het Oekraïnereferendum nam, wellicht het enige lichtpuntje dat we zien in een woelige zee van groeiend politiek wantrouwen en democratisch cynisme: we hebben met ons referendum de totale hypocrisie van D'66 aangetoond, en het partijtje zo ver gekregen dat ze vandaag volmondig instemmen met hun eigen overbodigheid. Zelfs De Groene ziet het. Maar ja, moeten we dat nou gaan vieren? We hebben liever gewoon die inspraak.

Stemmingen zijn naar verwachting (hier is te zien hoe ver ze zijn) rond 17u30 LIVE op Kiezersverraad24 of Principemoord66. Hieronder nog eens het Kiezersverraad met de hoofdletter K van Kajsa (of Karin), uit het verkiezingsprogramma van Draai66. Opzeggen? Hier.

Wist u dat D'66 als enige partij in de Kamer de fractiediscipline als regel heeft ingevoerd? Wist u ook, dat zulks lijnrecht tegen de Grondwet in druist?

En wist u dat Alexander Pechtold ieder nieuw Kamerlid een duidelijk dreigement meegaf bij aanvang van deze regeerperiode? "Bij D'66 stem je maar één keer tegen de partijlijn", zei hij tegen de groentjes, en daarmee maakt hij duidelijk dat tégen Alexander de Grote stemmen, gelijk staat aan politieke zelfmoord.

Democracy dies in darkness, zeggen ze in de Amerikaanse mainstream media - een quote die onze MSM gretig citeren als het over Trump gaat. Ondertussen dooft hier langzaam het licht van onze eigen democratie, die vervalt in een oligarchie van coalitiebelangen waarin het dualisme - de controlerende taak van de Kamer ten opzichte van de coalitie - is opgeheven*, en waarin de Grondwet wordt genegeerd om democratische rechten van de burger af te nemen.

Zo verdwijnt het recht op privacy, middels de sleepwet (waar D'66 eerst fel tegen was, maar nu uit machtsbelang fel vóór). Ook verdwijnt het recht op zelfbeschikking, middels de donorwet van - wederom - D'66. En nu verliezen we ook nog het wettelijke recht op inspraak, over het voornemen van de regering Rutte III om de Wet raadgevend referendum in te trekken zónder de mogelijkheid om daar een referendum over te houden. Uitgerekend D'66 vindt zo'n referendum over de referendumwet "niet logisch" en "niet uit te leggen", en daarom mag het niet gebeuren. Voor de illustratie, dat is dít D'66:

Wat hebben wij dan nu nog, anders dan een beetje selectief knippen en plakken in de video van het referendumdebat van dinsdagavond? 

Alles. We hebben alles nog. 

We hebben nog een sleepwetreferendum, er komt wellicht nog een aflosboetereferendum, we houden zelfs hoop op een donorwetreferendum en als D'66 en de rest van die onzalige demofobenkliek in Vak K denkt dat ze de referendumwet in beide Kamers met 1 zetel meerderheid de nek om kunnen draaien, dan hebben we altijd nog de gang naar de rechter - gewapend met de argumenten van tientallen politicologen en professors die zeggen dat de intrekking van de referendumwet zónder referendum letterlijk illegaal is. 

Het partijkartel kan, net als na het Oekraïnereferendum, de regels van het spel in hun voordeel proberen te buigen als ze op achterstand staan, maar  wij laten onze democratie niet door hullie van D'66 & trawanten kapot maken. En we zien in deze compilatie van het debat dat we daarin niet alleen staan. SP, PVV, Forum voor Democratie, Partij voor de Dieren, 50PLUS en ja, zelfs de rechtslettergeleerde referendumhaters van de SGP weten als grondwettelijke gewetens: deze demofobie van D'66 & Rutte III, die deugt nie.

Tezamen hangen zij voor ons een touwtje uit de brievenbus, waarmee wij burgers nog altijd kunnen proberen om achter de voordeur van het eigen huis van de democratie te komen. Goedschiks, voordat het kwaadschiks en in duisternis eindigt voor iedereen en ons allemaal.

We krijgen deze dagen veel post. Woedende mensen, snedige posters, lollige linkjes & dito suggesties. Maar ook: keurige, nuchtere brieven van keurige, nuchtere Nederlanders die hun democratie in een oligarchie zien veranderen, en daar radeloos van worden.

Wat kunnen we nog doen? Ik ben in lichte paniek en ik heb even geen flauw idee hoe ik dit moet oplossen. Kan ik dit oplossen? Bij het stellen van die vraag begin ik me machteloos te voelen. Waarom stemmen we nog tijdens verkiezingen? Ben ik de enige die zich zo genaaid voelt? Ik heb niet gestemd op één van deze vier partijen die nu ‘aan het roer’ zitten. Wel snap ik dat ik niet altijd mijn zin kan krijgen en dat als mijn partij niet de meeste stemmen krijgt, ik ook pech kan hebben. Helemaal duidelijk, want in een democratie is het meeste stemmen gelden. Toch?

*Waarom hoor ik dan zo ontzettend veel commentaar op de politiek om mij heen? Hoe is het mogelijk dat pro-referendum partijen maandenlang mensen proberen over te halen op hen te stemmen, met argumenten als ‘wij zijn voor het referendum’ - waardoor men vertrouwen krijgt in zo’n partij - KEIHARD de andere kant opdraaien? *

Hoe kan een partij die niet aan het roer zit, haar eigen werk nog serieus nemen als zij van tevoren al weten dat elke inbreng van hun kant toch niet serieus genomen wordt? Bij voorbaat weet men al dat ze tòch geen meerderheid krijgen, want er zitten 76 poppetjes die elkaar door weer en wind steunen. HOE DAN? Dan klopt er toch iets niet? Dit zijn toch allen slimme, kundige mensen, zij moeten toch ook zien dat dit niet werkt? Of is dat juist het probleem?

Ik ben een hele nuchtere ‘boer’ uit het oosten. Ik bemoei mij niet zoveel met de politiek. Ik vind het allemaal wel best en heb vertrouwen in dat, wat de meerderheid van Nederland wil. Alleen die meerderheid is geen meerderheid meer, maar slechts een selectie daarvan. Oh en ons laatste stukje inspraak, onze laatste, kleine, niet bindende manier om te laten weten dat we het ergens niet mee eens zijn, wordt ons nu ook afgenomen. En ik voel me machteloos.

Ik wil iets doen, maar weet niet wat. Moeten we dan echt zoals in het buitenland gaan staken? Protesteren? Ik vond dat altijd onzin, maar als er niet snel iets verandert, sta ik vooraan. Grappig hoe een mens kan veranderen, maar ik ben echt serieus. Ik ben erbij. En ik kan niet geloven dat ik de enige ben.

Gegroet,
Een bezorgde burger

PS: Dit is frustratie die ik met u en anderen wil delen. Mocht u besluiten deze brief of één of andere manier te publiceren of te gebruiken (wat natuurlijk geen probleem is), dan wil ik u verzoeken mijn naam en e-mailadres niet te publiceren. U weet maar nooit wat de toekomst ons brengt.

Met vriendelijk groet,
[NAW bij redactie bekend]