Waardering voor de gewone burger verdwijnt

De 'Amsterdammer van het jaar' is niet meer. Deze prestigieuze titel voor een uitzonderlijke gewone burger is het laatste slachtoffer van de intense diversiteitsdrang van het GroenLinks-bestuur. De verkiezing past namelijk niet binnen de "zeven bestuurlijke prioriteiten" (kots) die de gemeente verzon voor subsidie aanvragen. Prioriteiten als 'Koloniaal verleden en doorwerking', 'Biculturele lhbtiq+' of 'Gendergelijkheid in Werk'. Valt uw project niet in deze categorieën, dan kunt u subsidie wel vergeten. En als we de voormalige winnaars van deze prijs bekijken, is direct duidelijk dat deze mensen helemaal niets bijdragen aan de maatschappij. Want u kunt wel dertig jaar lang zieke patiënten begeleiden bij hun euthanasiewens, maar dat is alleen wat waard als u dat doet als invalide transgender van kleur en dus niet als blanke man. En u kunt wel studiehulp bieden aan honderden kinderen uit kansarme gezinnen, maar daar hebben die kinderen helemaal niets aan als u geen panseksuele, intersekse vrijheidsstrijder bent. En daarom is het gedaan met deze verkiezing, want in deze diverse, correcte en inclusieve hoofdstad is geen plaats meer voor de gewone burger.

Woke-update uit de US of A

De woke-herders aan de andere kant van de oceaan blijken wat moeite te hebben met hun nieuwe correctheid, want ook op het gebied van discriminatie wordt er gediscrimineerd. Bent u een zwarte burgemeester van Chicago, dan mag u wel discrimineren, bent u een onpartijdig algoritme van Twitter dat toevallig iets beter werkt op blanke gezichten, dan zijn ophef en canceling uw deel. Laten we beginnen bij Lori Lightfoot die al bijna twee jaar burgemeester van Chicago is en voor haar jubileum exclusief journalisten van kleur uitnodigt. Nauwelijks ophef, want blijkbaar kan dat gewoon. Aan de andere kant vinden we het algoritme van Twitter dat in de previewfunctie een lichte voorkeur had voor blanke gezichten. Bij een foto van president Barack Obama en de witte Amerikaanse senator Mitch McConnell koos het algoritme bijvoorbeeld voor een uitsnede van McConnell. Boosheid op het eigen platform bleef uiteraard niet uit. Twitter deed onderzoek en het verschil tussen de keuzes van het programma kwam uit op slechts 4 procent in het voordeel van de bleekscheten. Gevolg: het systeem verdwijnt in de prullenbak. Was het voordeel naar de andere kant uitgevallen, dan was dat misschien niet nodig, maar Twitter neemt geen enkel risico, want het bedrijf weet ook: ongestraft discrimineren werkt maar in één richting. En nu niet denken dat dit een Amerikaans probleem is, want dergelijke denkbeelden steken zo de oceaan over.

Hup powerpot met 636K YouTube subsribers.

Je knippert een keer met je ogen en de homo-emancipatiebeweging is veranderd in een gesloten inrichting. Valt niet meer van zichzelf te redden, dus stap gewoon uit die circular firing squad. Moet je maar durven natuurlijk, maar @Arielle Scarcella is er zo eentje. Goddank gesteund door Buck Angel, de enige man die dit weblog als echte man erkent. Enfin, lekker gewerkt Arielle, je bent welkom in ons land.

Eindelijk iemand die het zegt.

Terwijl de genomineerden en hun gasten bij de Golden Globes-uitreikingen een veganistische maaltijd zaten weg te knagen (vanwege het klimaat), klom presentator Ricky Gervais  - een van de allerlaatste mensen in de spotlights van de wereldfaam die eerlijk zegt wat hij zelf denkt, niet wat de kardinaals van cancel culture willen horen - achter de microfoon om de hele hypocriete Hollywoodbende te vertellen dat ze hun heilige verontwaardiging lekker voor zich moeten houden. "Jullie zijn in geen enkele positie om het publiek te beleren. Jullie weten niks over de echte wereld." Er wordt gelachen, maar we tellen tevens een zboel zure bekkies (lol, Tom Hanks). Serves them right - de heuvels van Hollywood en Beverly Hills zijn het Olympos van het hedonisme, waar de goden van het zilveren scherm vanaf hun morele hoogwolk met donder en bliksem de wereld willen verbeteren door anderen de les te lezen over Trump, #MeToo, het klimaat en alle andere misdaden tegen de menselijkheid waar hun eigen fans & publiek zich elke dag """schuldig""" aan maken. Maar wat die lui nooit lijken te snappen. De lawine van woke wappervingers die de laatste jaren uit dat parallelle universum komt glijden is als stront in een vlakspoeler: het spettert en het stinkt en je wil er niet naar kijken maar met een druk op een knop is het gelukkig allemaal zo weer weg.

Hier trouwens de winnaars. Moet gezegd: er was eindelijk weer eens wat kwaliteitsaanbod in 2019, dat niet door allesverterende SJW wokeness gedomineerd werd, en dat zie je terug in de prijslijst. Of de prijswinnaars zich aan de waarschuwing van Gervais gehouden hebben, weten we niet. We zijn al sinds Trump won gestopt met luisteren maar die high pitched hypocrisy.

Nog nooit vertoond op Nederlandse televisie: Sylvana Simons die eloquente tegenspraak krijgt op haar woke woordenbrij.

Geen idee hoe een Britse schrijver/journalist en een Nederlandse halve gemeenteraadszetelhouder in een Australische televisiedebat terecht gekomen zijn, maar here we are. Douglas Murray, misschien wel onze favoriete tijdsgeestduider (zijn boeken The Strange Death of Europe en The Madness of Crowds zijn absolute kerstboomtips) op één podium met het verwaande SJW-vrouwtje Sylvana Simons ("Mijn vrijheid van meningsuiting is niet beperkt, omdat ik zo'n dominant karakter heb"), in debat over politieke correctheid en Woke Culture. Noem ons gerust racisten bevooroordeeld, maar - spoiler alert - dit wint Douglas natuurlijk op zijn satijnen sloffen. 

Douglas Murray denkt namelijk na, delibereert, en stelt vervolgens kritische vragen waar hij al enkele boeken lang over nadenkt zonder te pretenderen alle antwoorden te hebben. Sylvana bouwt stropoppen en strooit met kleine leugentjes in haar betoog (waarmee ze Nederland weer eens op ergerlijke wijze als een diep racistisch land portretteert), declameert haar dogma's, en dramt het hele debat door zonder zelf maar een greintje van het "respect" op te brengen voor afwijkende opvattingen, dat ze zelf wel verlangt van anderen. (Zo zit ze bijvoorbeeld de hele tijd verveeld/verwaand door Douglas heen te zuchten als hij aan het woord is.)

is het nou onmogelijk, of te makkelijk geworden in de Digital Age?

De Britse komiek Andrew Doyle - de geestelijk vader van de uitzinnige parodie-feministe Titania McGrath, u zag hem alhier laatst nog - hield een praatje over satire in het digitale tijdperk. Fragmentje hierboven, hele speech na de breek. Doyle legt uit dat de Woke Culture van de Social Justice Warriors (in wat minder liederlijk Nederlands: de postmoderne identiteitspolitiek van vierdegolf-feminisme en intersectionaliteit) een virale welvaartsziekte is, en dat bloedserieuze media veel te makkelijk meebuigen met de waanzin van de identiteitspolitieke meninkjes: het is namelijk een establishment-ideologie van de sociale elite. 

Voor 't gemak rekken we die intersectionaliteit (wiki) even op met klimaatreligie, omdat daar hetzelfde voor geldt: een dogmatische welvaartshobby waarin al wat slecht gaat in de wereld op blank-westerse verworvenheden wordt afgeschoven, aangehangn door een kleine groep globalisten die iedereen moreel geselen met hun eigen apocalyptische ondergangsovertuiging.

Een kenmerk van gezonde satire is dat het omhoog trapt. Als roomblanke, hoogopgeleide, welvarende, stadse vrouwen kermend van de klimaatmigraine in rouwcirkels bij Nieuwsuur in reportages verschijnen om hun vliegschaamte tot een psychologische toestand te laten zegenen op nationale televisie, is de spot die hen ten deel valt geen trap na maar juist vooral een relativering van hun verwaande gedrag. Toen Arjan Ederveen vergelijkbare "reportages" maakte, mochten we er immers ook om lachen. Nu diens 30 minuten worden ingehaald door de werkelijkheid in Nieuwsuur, zal het lachen ons toch zeker niet hoeven vergaan?

Relativering is de waanzin nabij
Ederveen was VPRO, maar de karakteristieke relativering van weleer is flink aangetast bij heel veel en (nagenoeg zonder uitzondering: linkse) media van nu. Van de opiniekaternen en weekendbijlagen in Volkskrant, NRC en Trouw tot platforms die bijna volledig om wrokkige identiteitspolitiek heen gebouwd zijn, zoals OneWorld en Joop, tot reportages zoals in Nieuwsuur: goede satire moet zelf steeds vaker de grenzen van de waanzin opzoeken, en niet zelden overschrijden, om de mediawerkelijkheid nog te kunnen parodiëren.

Of de werkelijkheid in de sociale wetenschap, waar drie musketiers vorig jaar bewezen dat je Hitlers toespraken enkel in postmoderne feministische terminologie hoeft te herschrijven om pardoes gepubliceerd te worden in peer reviewed scientific journals. Niet dat die blaadjes er zelf de grap van in zagen, hun leven beterden en de toelatingseisen verscherpten, trouwens, want niet de baantje van de ideologisch corrupte redacteuren, maar juist de aanstellingen van de grappenmakers kwamen op de tocht te staan nadat ze hun parodie publiekelijk openbaarden - nog meer bewijs dat satire soms door een boze werkelijkheid wordt ingehaald.