Zomaar een brisante stelling die de gemoederen bezig houdt.

Je hebt van die mannen die in een overvolle stilstaande trein altijd de eersten zullen zijn luidkeels een jolig-verbindende opmerking te maken die stroperigheid van het bestaan vat zoals alleen deze artiesten dat kunnen, en met hun lichtzinnigheid de ernst van het moment tegelijkertijd toch weten te relativeren. Maar je hebt dus ook vrouwen die niet alleen luidkeels beginnen te zingen, maar daarbij ook nog demonstratief oogcontact afdwingen ook. En dat allemaal in dienst van uw ontspanning. "Het lijken gewone passagiers, tot ze ineens beginnen te zingen". Geluksambtenaren in burger. "Het gebeurt niet vaak dat mensen weglopen of zeggen: hé, hier heb ik geen zin in," aldus de dames van Wishful Singing. Ja, klopt, en dat komt omdat 1) dit halve land ergens op het spectrum zit en volledig dichtklapt in zo'n situatie en 2) omdat ze in een rijdende zeecontainer zitten en fysiek nergens heen kunnen hoe graag ze dat ook zouden willen. En dan ook nog Hallelujah, wat toch wel een beetje de 'anyway, here's Wonderwall' van de koortjes is. Maar goed, ze hebben geen kwaad in de zin, en na lang wikken en wegen toch liever dit dan een zelfmoordterrorist.