Football's coming home

Zes uur, bord op schoot. Na het totaalafbraakvoetbal van zondag, en de sensationele wereldpotten van gisteravond gaan we er toch weer voor zitten. ENG GER op Wembley. Strijd tot de sportieve dood erop volgt. Oké, don't mention the war maar we doen het toch want hunnie halen de regenboog en armbandjes erbij en bovendien is voetbal oorlog. (Die Duitschers zijn bekend met Wembley. Check die rode stippen op de handige bomkaart.) En dan nu sport. Hiero de twitter van de BILD-sportredactie, en daaro het liveblog van The Sun en hierrr de livestream.
Update: 1-0 Raheem Sterling "75
Update: 2-0 Harry Kane "85

Welkom in het nieuwe normaal.

"This was the first ever call to prayer (adhan) called at Wembley Stadium yesterday evening during an Iftar event organised by @OpenIftar in partnership with @FA", leest de begeleidende tweet. Een stad die met de tijd meegaat, heet dat tegenwoordig, want de vaart der volkeren is blijkbaar maar gewoon iets dat we zonder enig agentschap moeten ondergaan. Maar goed, laten we vooral eerlijk zijn en niet om het allergrootste probleem heen draaien: het is gewoon mooi en ademt een gemeenschapszin en een relatie met het transcendente. Het is niet dat het Westen daar geen antwoord op heeft. Neem bijvoorbeeld een onderstaande dame in een kerkje, of zo'n Faustiaanse zeemans-hymn daaronder. Maar ja, op de weg van 'meer dan brood alleen', naar vooral meer brood zijn we dat eigenlijk maar een beetje vies gaan vinden. En toen stond er ineens een expansiegerichte nieuwe gemeenschap met een verankerde metafysische beleving in ons midden. Was er maar een essayist die... laat ook maar. John Cleese denkt er vast het zijne van.