Opeens weet je het, je wordt weginspecteur.

Nou, toen geluk nog heel gewoon was misschien. In het nieuwe Nederland waar gewone Nederlanders ongewoon met elkaar omgaan is het dus allang geen pretje meer. De Telegraaf pakt driedubbel (***) uit met een human interest-verhaal over weginspecteurs, dus dan weet je wel dat er deze ochtend niets te lachen valt. "Ondanks hogere straffen, camera’s langs de weg en campagnes krijgt niet alleen driekwart bijna dagelijks te maken met scheldkanonnades of opgestoken middelvingers, ook komt ernstig fysiek geweld voor." Er werken slechts 300 bij die dienst die ONZE wegen een beetje toonbaar probeert te houden, maar in de eerste maanden van dit jaar werden er dus al 11 meldingen van fysiek geweld gedaan, met daar bovenop nog eens 22 aanrijdingen van hun dienstauto of bots/pijlwagen.

Zomaar een voorbeeldje uit 't veld: "Voordat ik er erg in heb, stormt de oude man opeens op me af. Begint te schelden en te vloeken en maakt me voor van alles en nog wat uit. Als ’toetje’ krijg ik een dikke fluim in mijn gezicht. Ik denk nog, wat is dit. Ik ben hier om jou te helpen en dan flik je me dit!" Nu denkt u natuurlijk: 'jeetje, heftig zeg, was er maar een verkeerspsycholoog om het te duiden'. Nou, u bent gehoord: "De auto fungeert als sterke geleider van emoties en dat doet iets met je hersenen. De emoties remmen het gedeelte waarmee we bewust nadenken, de frontale hersenkwab. Als je dus echt kwaad bent of angstig – of hopeloos verliefd, maar daar gaat het nu niet over – kun je niet meer zo goed nadenken. En dat is te merken in het gedrag, je doet dingen waar je later spijt van krijgt." Enfin, hoe is de relatie met je vader?