Leestijd 4 tot 6 minuten

Sinds Zietniks Oetlul door GroenLinks is buiten getrapt omdat hij te eerlijk was en een zelfstandig geweten bleek te bezitten (twee doodzonden in de hedendaagse linkspolitiek), noemen we hem weer gewoon Zihni Özdil en is hij - op wat geforceerde twitterwitzerette met zijn ideologische gelijk gekleurde geloofsgenoot Geerten Waling na - aardig goed te pruimen. Je kan er een prima pilsje mee pakken, met die die bolle Rotterdamse Turk die de lelijke politiek van de Jessias ontmaskerde, simpelweg door gewoon zijn geweten te volgen.

Desalniettemin moeten we streng blijven, en lazen we vandaag een paar tamelijk stomme stukken van de linkse eSsAyIst in Vrij Nederland. Zihni beklaagt zich in een lekker leesbaar collumpie volkomen terecht over de dichtgetikte dogma’s van de woke-beweging, die het linkse gedachtengoed in toenemende mate domineren en verlammen. Het irrationele schuld- en (erf-) zondedenken zijn zo belangrijk geworden op links, dat rede, ratio en zelfs waarheidsvinding ondergeschikt gemaakt zijn aan de angst voor de “””normalisering””” van doodnormale, maar met hun eigen ideologische opvattingen botsende meningen.

Özdil zet uiteen dat deze naargeestige SJW-reflexen niet beperkt blijven tot Twitter, of de krochten van een paar grootstedelijke universiteitskantines. Het is doorgedrongen tot in de hoogste kringen van het landsbestuur. Hij beschrijft eigen ervaringen bij GroenLinks (waar tragische figuurtjes als Sybren Kooistra geen uitzondering zijn), maar het SJW-denken is geen extreemlinkse uitzondering: we zagen het bijvoorbeeld ook meer richting het midden toen “Stellingdame” Justine van de Beek in één kamer opdook bij Sigrid Kaag. 

Het is niet alleen een universitair en politiek probleem, we zien van NRC en Volkskrant (iets met een advertentieboycot vanwege wat billetjes in beeld) tot de NPO en natuurlijk in de culturele sector (zie meest recent dat doodenge rapport van de Kunstraad) zien we de bekrompenheid van het dichtgetikte denken, en de bijbehorende agressie tegen andersdenkenden, plus de cancel culture tegen degenen die het tóch wagen om in vrijheid iets eigengereids te denken, zeggen of delen.

“Vrijzinnigheid”, beschrijft Zihni, “dreigt zo te verdwijnen als speerpunt van de linkse, progressieve mens.” Klopt. Dat zien wij ook. Waar zit dan de stomme fout in zijn betoog? Welnu:

Onze GayStijl Songfestivalverslaggever Terrible Kid wilde graag wat kwijt over de Pride, en hoe die gekaapt wordt&verwaterd raakt door agressief moralistisch links activisme.

Het is Pride Week in Amsterdam. Gezien de enorme eenzijdigheid in de vrijmibo’s van GeenStijl ["Leugens!" - Mosterd.], die daarom altijd snel geskipt kunnen worden door schrijver dezes, is dit niet echt een manifestatie waar de reaguurders in meelopen. Maar ja, met gele hesjes lopen ze ook niet mee. Wat dat betreft heeft Thierry gelijk, dat Houellebecq Nederland niet een land maar een onderneming noemt. Die constatering is grotendeels juist. Nederlanders maken doorgaans een kosten- en baten-analyse voordat principes en moraal overwogen worden. Laat staan belangrijk genoeg gevonden worden om voor te demonstreren. 

Vechten voor vrijheid blijft belangrijk
In alle eerlijkheid, het is gewoon nodig in Nederland om te blijven vechten voor vrijheid en tolerantie voor jezelf en anders-geborenen. Zeker nu de moedercultuur keihard wordt teruggedraaid naar Victoriaanse dan wel versluierende tijden. Dus dat hiervoor een keer per jaar aandacht voor wordt gevraagd met allerlei sessies, optochten en feesten, dat is best belangrijk.

Vorige week sprak ik met vrienden in het homogene Polen, en de redactie wenste me al een fijne reis naar een Gay Pride in Bialystok. Daar was ik niet, maar we spraken er wel over. Hier hoor je in het nieuws eigenlijk dat Polen, allemaal!, intolerant zijn en homo’s aanvallen. Toch moet ik bekennen dat ik me in Polen veiliger voel op straat, overdag en ’s avonds, dan in Amsterdam-West of meer van dergelijke krachtwijken.

Hoe zou dat gaan in Nederland, als er een LHBTetcetera optocht gehouden zou worden in Slotervaart of door de Schilderswijk of in welke merendeels niet “witte” wijken? Zou men dan spontaan regenboogboerka’s aan doen langs de kant van de straat? Zouden de minaretten roze uitgelicht worden in de avond? Zou er spontaan Gaybab verkocht worden, met extra romige saus? Of zou het meer een sfeertje geven, waardoor de New York Times en The Guardian een dag later, net als bij Bialystok (waar ligt dat dan?) konden schrijven dat Nederlanders hopeloze homohaters zijn, die erop los beuken?

Je kan er wel eens naast zitten
Mijn Poolse vrienden waren duidelijk gefrustreerd. Zij zijn helemaal niet homofoob. Wel vonden velen van hen dat het eigenlijk politiek is, die wordt bedreven. Met een regenboogsausje eroverheen om het weg te kunnen spoelen. Het voelt alsof ze gedwongen worden om uitgangspunten te omarmen die voor een redelijk conservatief volk niet als vanzelfsprekend voelen. En deze regenboog-polonaise wordt als vehikel gebruikt om die standpunten op te dringen als enige juiste. De lokale hooligans van de voetbalclub zijn opgezweept om daar tegenin te gaan. Iets wat zelfs John van den Heuvel zou begrijpen, als u de laatste Zomergasten zag. En ja, deze hooligans lijken, en zijn soms, wel rechtsextremisten. Ze dragen t-shirts met teksten als “tegen perversies”. Dat slaat natuurlijk nergens op, want veel hetero’s genieten ook van anale seks. Je kan er gewoon weleens naast zitten.