Vredestijd spaart niemand. "The real test and challenge was not during the jihad. Rather, it’s now."

Conclusie: tenzij het in permanente staat van oorlog verkeert produceert uiteindelijk elke cultuur z'n eigen Fight Club [de film]. Onderstaand de mooiste citaten uit interviews met Talibanstrijders uit dorpjes door heel Afghanistan die nu gespeend van elke romantiek wegkwijnen in negen-tot-vijf kantoorbanen in de hoofdstad.

Van je gehele volwassen leven op het slagveld naar Amsterdamse huurprijzen, e-mails beantwoorden, Zoom-vergaderingen, stedelijk statusspel, Twitter-verslaving, niet weten waar je het bij het koffieapparaat over moet hebben omdat je geen Chinooks met daarin 38 inzittenden waaronder 17 SEALs en SEAL Team 6-leden meer met ongeleide RPG's uit de lucht mag schieten, en wat je dus echt niemand toewenst; vrouwen.

Omar Mansur, 32, getrouwde vader van vijf kinderen. Voormalig commandant van zo'n 40 mujahideen***
***"I haven’t brought my family to Kabul. The rent of houses is very high for us since our salary is no more than 15,000 afghanis [roughly 180 USD]. It is fully sufficient for Yahyakhel but not for Kabul. As soon as, God willing, I have a good salary, I will bring my family here. (...).

What I don’t like about Kabul is its ever-increasing traffic holdups. Last year, it was tolerable but in the last few months, it’s become more and more congested. (...).

In the group, we had a great degree of freedom about where to go, where to stay, and whether to participate in the war.

However, these days, you have to go to the office before 8 AM and stay there till 4 PM. If you don’t go, you’re considered absent, and [the wage for] that day is cut from your salary. We’re now used to that, but it was especially difficult in the first two or three months. The other problem in Kabul is that my comrades are now scattered throughout Afghanistan. Those in Kabul, like me, work from 8 AM to 4 PM. So, most of the week, we don’t get any time to meet each other."