Plezier gewenst!

"Toch heb ik ongelooflijk veel moeite met tradwives. (...) Er hangt een sterke zweem van extreemrechts om deze beweging. (...) De esthetiek rondom de beweging is er een van nostalgie. (...) De tijd die, laten we het maar hardop uitspreken, doet denken aan de KKK of de opkomst van het nazisme? (...) Het is belangrijk alert te blijven op wie er via de achterdeur naar binnen glipt, terwijl we bij de voordeur aan het waken zijn."

"Maar wat als je juist een te hoge pet van jezelf op hebt? Dat is zelfbedrog, en het lastige is: mensen doen ook weer aan zelfbedrog over dit zelfbedrog. Ze ontkennen dat ze in ontkenning verkeren. Emiritus professor antropologie Gloria Wekker heeft hiervoor de term Onschuld ontwikkeld."

Een verworven smaak, zeg maar

Soms begrijp je niet helemaal waarom je kijkt en al helemaal niet waarom je blijft kijken. Dat hadden we bovenstaand toen seizoensgeest Michiel Lieuwma vorige week ene kunstenaar Melchior Koch (24) de gelegenheid gaf zich aan Michiels publiek voor te stellen. Melchior solliciteerde op 19:58 naar de functie van kunstzinnig polemist door Michiel "invasief, fragiel, te bang en vervelend" te noemen en sloot dat - tot ieders vertedering - nerveus af met "kan je daar iets mee?" 

Melchior kwam over als iemand die zich probeerde te verhouden tot een groter podium dan hij verdiende, iemand die sneller praat dan denkt, woordenschat verwart met inzicht, getuite Rietveld-lippen verwart met gravitas, en nog altijd denkt dat uiteindelijke betekenis en verzachting te vinden zijn op het niveau van kennis en psychologie. Kortom, een jongen van 24. 

Daar voelden we verder weinig bij; geen minachting, wel een gebrek aan hoogachting. Maar daar bracht de onderstaande follow-up, geproduceerd en gemonteerd door Melchior zelf, toch verandering in. Het is een montage van 7,5 minuut, gesneden uit een gesprek van anderhalf uur. Op eigen grondgebied, in eigen beheer, zien we een week later ineens meer ontspanning, een besef dat jezelf op camera te serieus nemen nooit een goed idee is, minder getuite lippen en minder (moeilijke) woorden die af en toe zowaar te volgen zijn.

Mooiste moment vanaf 4:24, waarin Melchior zijn kunstenaarslast - een wanhoop tot erkenning, een werkbaar format en geld - met steeds minder manipulatie vorm begint te geven en uitspreekt hoe jaloers hij eigenlijk op Michiel is. Waarom dat alles op een of andere manier toch de moeite van het kijken waard is? Geen idee, maar we schrijven er inmiddels toch vier alinea's over. Enfin, een verworven smaak.