'Maar het probleem, meneer, dat blijft'

Op de zesde mei 2002 lag ik rond 18.00 uur op de bank in mijn woning aan de Haagse Ligusterstraat TV te kijken, een aflevering van de geweldige serie JAG. Opeens ontplofte mijn telefoon met SMS'en en oproepen. Pim Fortuyn was neergeschoten op het Mediapark. Ik werkte toen nog niet op het Binnenhof, wel schreef ik voor de dode boom en Het Opinieblad voor de Gewone Man Panorama. Ik had Fortuyn een klein half jaar daar voor geïnterviewd (nadruk hier) over zijn politieke aspiraties en de redactie wilde overleggen hoe het volgende nummer eruit zou zien. Dat verliep allemaal vlot, de rest van de avond keek ik zoals de rest van Nederland verbijsterd naar de beelden op televisie. Ver na middernacht - het besef dat Fortuyn werkelijk was overleden was ingedaald - liep ik naar mijn werkkamer. Want ergens in de laden van mijn bureau lag een Fortuyn-momentum: het visitekaartje (incluis telefax- en autotelefoonnummers, Pim was erg van de communicatie) dat hij mij na dat interview gaf. Later die week liet ik het stukje handgeschept papier inlijsten en inmiddels prijkt het al jaren in mijn werkkamer in Utrecht. Een fysieke herinnering aan een bizar jaar.

Twintig jaar later - Fortuyn al decennia dood, rustend in zijn Italiaanse tombe in Provesano tot de Wederopstanding, verslaggever dezes inmiddels van middelbare leeftijd, niks is zo erg er door de NPO op gewezen te worden dat de tijd vliegt - is er de televisieserie Het jaar van Fortuyn. Vrijdag was de eerste aflevering, vervolgens tot diep in de nacht onvermijdelijk de rest dan ook maar gebinged. Enkele overdenkingen.