Zie ginds komt het vliegtuig uit Turkije weer aan
Hij brengt ons Reda en Oussama ik zie ze al staan
Hoe wipt Olaf Koens in zijn stoeltje op en neer
Hoe wandelt de bewaking al heen en al weer

Minister Gabberhouse staat te lachen
en roept ons reeds toe
Wie zoet is krijgt een paspoort
wie stout is ook
Oh lieve Syrië-gangers kom ook eens bij mij
en rijd toch niet stilletjes
ons landje voorbij

Snel Joris Linssen naar Schiphol sturen! Gekke boys Reda en Oussama boekten een doe-vakantie in Syrië, maar het ontbijtbuffet bleek toch niet zo te pruimen. Spijt spijt spijt en dus mag de jihadvechter terug met de prijsvechter. Professor Doornbos legt hier uit waarom, al zegt dit topic ook genoeg: in Syrië of Irak gaan de baarden door een strop en in Nederland krijg je een ferme handdruk, maatwerk en een hulpverlener - het wordt namelijk lastig de twee rekels nog een keer te berechten. Nou welkom dan maar Reda en Oussama, op naar een mooie uitkering carrière in Nederland jullie land!

Het Turkse staatspersbureau meldt dat de Turkse democraat Erdogan in ronde 1 van de verkiezingen met meer dan 50% van de stemmen de zege pakt. Als dat percentage klopt, komt er geen nieuwe ronde.

Met een klein kwart van de stemmen geteld (18u), wordt een kleine 60% aan Erdogan toegeschreven. Daar moeten we niet te snel intrappen, aldus een cynische Turk tegen GS: "Dit is pure manipulatie van het staatspersbureau. Hoog laten zien zodat mensen gedemotiveerd raken. Als ze dan ook nog eens weggaan bij het tellen van de stemmen, kan de AK-partij makkelijker frauderen." Erdogan leek in de aanloop naar de verkiezingen  zenuwachtig over zijn kansen maar als deze cijfers overeind blijven, komt er geen tweede ronde en blijft de dictator gewoon president, of de president gewoon dictator. De Staatsomroep en RTL Nieuws interpreteren vooralsnog tegenstrijdig, dus we wachten af. Live standen in het Engels hier hij Hurriyet, daar een Nederlandse draad met veel achtergrond.
UPDATE: Alternatieve nieuwsbron Habbedababbeda (ofzoiets) nuanceert de hoge cijfers van de sultan.

Wat Rotterdam is voor Nederland, is Izmir voor Turkije: de stad van werkende geen gelul-mensen. Het is de stad waar het geld verdiend wordt, waar men het hart op de tong heeft en waar de raki vloeit, liefst met een visje – ook Turkse vis moet zwemmen.

Net als Rotterdam is het de stad die rood kleurt als er verkiezingen zijn; alleen wonen er net iets meer Turken daar (gelukkig) en betekent het rood er net iets anders dan hier.

Waar de Nederturkjes hier met de Turkse vlag wapperen en hardop schreeuwen dat Erdogan hun verlosser is, betekent die Turkse vlag in Izmir vooral dat Turkije niet van Erdogan is. Izmir is de stad waar Atatürk’s erfenis de scepter zwaait. Vrouwen zijn er mondig, hun schoonheid steken ze niet onder stoelen of banken en dat gelovige gelul van Erdo en de zijnen mogen ze stoppen waar de zon nooit schijnt. Geloven doe je maar achter je voordeur – respect.

Mijn Facebook kleurt rood deze dagen. De Izmir Turken zijn massaal de straat opgegaan om de tegenkandidaat van Erdogan, Muharrem Ince, een hart onder de riem te steken. En massaal is dan ook massaal. Met jaloezie kijk ik naar de passie van de Izmirli’s, het is een (zoveelste) doodsstrijd die zij met Erdogan voeren. Erop of eronder, zondag - Turkse verkiezingen - lijkt er een begin aan het einde te komen aan het tijdperk Erdogan. Ze vechten om iets wezenlijks: vrijheid. Het is geen wonder dat wij nergens voor te porren zijn; onze ‘democratie’ en ‘vrijheid’ zijn zo vanzelfsprekend dat we niet eens in de gaten hebben hoe snel dat afgebroken wordt. We worden langzaam gekookt en degenen die er wat van durven te zeggen, worden weggezet als hofnar. Rechts-rabiate hofnar, uiteraard.

“Hoe is het daar?”, vroeg ik een vriendin van de week. Het verhaal verandert nooit: de economie is ingestort, de kinderen gaan het land uit – ouders die vrijwillig van hun kinderen scheiden, vrijheid boven alles. Na de miljonairsdrain volgt de brain drain: een dochter gaat in Parijs studeren, een andere dochter in Gent en een zoon in Spanje. Dochter wilde naar Delft maar kreeg in Gent een volledige beurs. “Scheelt toch 40/50 duizend euro op jaarbasis. De economische crisis is onbeschrijfelijk.” Hoe overleven de armen dat? “Ebru, de armen zijn toch al arm. Die zijn hier beter in dan wij.” Izmir logica, in Turkije mag je zoiets tenminste nog zeggen. Bovendien haten ze de Neder- en Euroturken net zozeer als ik. “Erdogan heeft die stemmen uit Europa zó hard nodig. En jullie faciliteren dat. Fijne bondgenoten van de islam zijn jullie!”

In een land dat bij elkaar wordt gehouden door fraude en intimidatie, is er nog steeds hoop dat Erdogan oprot. Hoop doet leven, leven is lijden. Ik heb bewondering voor mijn Turkse vrienden. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta, laat staan in hun land woon. Ik gun Gavur Izmir, het goddeloze Izmir, dat ze de weg effenen naar een Erdoganloos Turkije, met dezelfde vrijheden die de Nederturken in Nederland genieten.

Lekker je fatsoenlijke lezertjes naar een fascistisch land sturen!

Vandaag paginagroot in het Volkskrantje. Een advertentie van Corendon om met de hele familie naar polsbandjes-resorts in Turkije af te reizen. Met het broeikasvliegtuig, uiteraard. (Aanbiedingen door ons van zwarte blokjes voorzien -red.) Het is weer om projectielvomerend te kokhalzen hoe weinig de fatsoenlijke Volkskrant aan principes heeft. Reclame maken voor een zwaarfascistisch land, dat rechters, leraren, academici, studenten en baby's (preventief) in de gevangenis flikkert. Maar ja, de keurige Persgroep-schoorsteen moet roken, en de honoraria van Volkskrant familie-kanjers als Sheila Sitalsing, Bert Wagendorp en Peter de Waard betaald. Prettige dag verder, huisgenoot P. & de groetjes aan Loes.

De Turkse verkiezingen in Nederland zijn bijna afgelopen. Turken die in Nederland wonen maar toch stemmen voor de Turkse verkiezingen omdat dat mag en omdat ze van Erdogan houden, konden tot vandaag hun kruisje zetten bij de AKPartij. De gele borden langs de snelweg waren vvd-ophefoppikker Sven Koopmans niet ontgaan en hij pikte dan ook de ophef op, om een paar kritische vragen te stellen aan staatssecretaris Knops van Binnenlandse Zaken. Want er is natuurlijk maar één ding wat Nederlanders die in hun eigen land verkeersborden in een vreemde taal zien staan, zich echt afvragen: WIE BETAALT DAT, VADER?

A) Performance Art 'Is Dit Mijn Land Nog Wel' op Oerol
B) Presentatie Sexdagboek Heleen van Royen
C) Voorbereiding concert Helma Hoofddoek & De Bloemetjesjurken PinkPop
D) Hallo, dat is ergens in Turkije natuurlijk, zien jullie die grote Turkse vlag niet of zo?
E) Nee, het is in Den Haag, waar Nederlanders van Turkse komaf die zo met Nederland verbonden zijn dat ze massaal op Erdogan stemmen, massaal op Erdogan stemmen
F) Ergens anders, namelijk..

ANTWOORD NA DE BREEK!

Scheer je snor weg, Turkije. Ahmed Aboutaleb is dan wel een salafistische lulhannes, maar het is wel ónze salafistische lulhannes!

Want o jongens wat heeft Turkije hard uitgehaald naar de Rotterdamse burgemeester Aboutaleb vanwege het toestaan van de Pegida-barbecue. Minister van Europese Zaken Ömer Celik heeeeelemaal van zijn stuk. Die fascismeroepende Turken lijden aan dezelfde obsessieziekte die Ton Elias heeft met kip, Edwin Wagensfeldwebel heeft met islam en Heleen Mees heeft met de ballen van Buiter. Want waar maken die Turken zich nou in hemelsnaam druk om? Voor een landje dat net een couppoging heeft moeten verijdelen zou je zeggen dat ze toch wel wat andere dingen aan hun snor hebben dan een barbecue in het verre Nederland. En wat voor een barbecue. Eén vettige karbonade met een piepklein worstje, tussen de wagens in 't veld. Geen marinade. Sad.

Fascismerend interview met Mevlut Cavusoglu, die eigenlijk minister van Buitenlandse Zaken van Turkije is, maar zodra hij even onder druk wordt gezet verandert in een stotterende stoethaspel met stomme grote ogen.

Mevlut noemde Nederland een fascistisch en racistisch land. Of zoals Mevlut dat noemt: "Kritiek." Met die teksten geconfronteerd is het plots een incoherente woordenkots. "It was coming from both sides and I didn't start that." Moehahaha. Meneer is natuurlijk nog steeds op zijn kleine pik getrapt vanwege die keer dat hij ongevraagd ons land wilde binnendringen om Erdo-propaganda te verspreiden, waarop hij logischerwijs werd tegengehouden aan de grens. "You have your own understanding of democracy", noemt Mevlut dat. En als iemand van de Nederlandse regering zijn volkje had uitgemaakt voor fascistische honden hadden we dat ook wel geweten. Ten eerste zou de parlementaire stront aan de knikker zijn en ten tweede zou Erdogan-slaaf Tunahan Kuzu de boel zo hard ophitsen dat Rotterdam van de aardbodem geveegd zou worden door boze Turken.

Enfin, Mark Rutte & co slikken de bizarre teksten en kronkelingen van deze regelrechte leugenaars als zoete baklava en ondertussen blijft De Volkskrant de advertentieruimte maar volpompen met all-in-reisjes naar de stranden van die fascistische Hitlers. Of mogen we de bal niet kaatsen?

Minister Grabbelwaus kan tevreden zijn: Nederland haalt moslimjihadi's die op uitwisseling waren aan de oorlogsschool van ISIS, terug uit Turkije zodat ze hun veroordeling voor het bezit van de verkeerde collegekaart in "eigen land" kunnen afwachten.

Reda Nidalha en nationale terreurlijster Oussama Achraf Akhlafa zitten al twee jaar in een Turkse cel in voorarrest, zijn tot zes jaar veroordeeld wegens lidmaatschap van een terroristische organisatie, en het is de bedoeling dat ze hun hoger beroep in Nederland afwachten. Hier hun verhalen: Het was allemaal niet de bedoeling, ze deserteerden en ze hielpen andere mensen, kortom: een goed verhaal met een hoog genoeg trap er niet in-gehalte om er een dikke Doornbos-Disclaimer bij te zetten. Het is de bedoeling dat deze verloren zonen van ons vaderland hier in de terugkeerderscel worden gezet. Het OM wil terugkerende Patatjihadi's ook in Nederland berechten, maar je kan niet tweemaal voor hetzelfde worden veroordeeld. Dus zelfs de NOS weet: "Het wordt lastig om die twee mannen in Nederland in hechtenis te houden." Wat de kans op verwarde daden van huisraadwerpen (of erger) dus al doet toenemen voordat ze überhaupt geland zijn op de Polderbaan. De twee kalifaatkinderen (ze zijn allebei begin 20) kunnen echter nog niet beginnen aan hun terugvlucht, want ze hebben geen paspoort bij zich. "Het ministerie van Buitenlandse Zaken laat weten dat het bezig is om dat op te lossen." Facepalm.

Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent.

Ze vertelde over haar kleinkinderen die nu de leeftijd hebben van de kinderen die in de oorlog zijn weggevoerd. En dat de kleinkinderen geen benul hebben wat het is om niet vrij te zijn. “Wat dat betreft is de bevrijding wel gelukt”. Ze vertelde over de bombardementen, dat er zwarte dingen uit de lucht recht naar beneden vielen. “Het is geen oefening,” had haar vader gezegd. “We moeten naar de kelder.”

Met vaste stem vertelt ze. Ze hapert niet, leest niet voor van een briefje maar het gaat zo uit het hoofd. Ze was acht toen de oorlog uitbrak, wat zou betekenen dat ze nu achterin de 70 is. Voor het eerst ben ik bij de jaarlijkse dodenherdenking in mijn Rotterdamse buurtje –zowel de buurman van 26 als de buurvrouw van 74 belden: ‘ga je mee naar de herdenking?’. Sure. Iedereen is uitgelopen, van de grijze dames die ik tegenkom bij de aquarobics tot de verre buurman die homo bleek te zijn #bummer. Er wordt hier dus echt iets aan dodenherdenking gedaan; heb ik achttien jaar lang een gedenkplaats in Bos en Lommer over het hoofd gezien of is die er gewoon niet?

Het gaat zoals de dingen gaan in Rotterdam-Kralingen: er is een welkomstwoord, de hoornblazer van het Korps Mariniers blaast het taptoe signaal, er wordt twee minuten stil gehouden, het Wilhelmus wordt ingezet, er worden vier kransen gelegd, gevolgd door het defilé langs het herdenkingskruis. Er is saamhorigheid en respect bij, van en voor de ongeveer dertig buurtbewoners die zijn uitgelopen. Onwillekeurig denk je aan de idioterie die telkens in de aanloop naar vier mei in Amsterdam moet plaatsvinden. Voetballen met kransen – het was de Amsterdamse volksport nummer 1 onder Job Cohens burgemeesterschap. Damschreeuwen – sinds enkele jaren vaste prik op de Dam. En dan nu een afgelaste lawaaidemonstratie.

Het zijn amateurs die op deze manier aandacht zoeken, krijgen en vinden. Amateurs, voor wie het te veel moeite is om aandacht voor hun zaak, hun idealen te krijgen op een ander moment dan 4 mei. Wat is de lol van goedkoop scoren? Wat bereik je door te schreeuwen op de Dam, precies op het moment dat niemand erop zit te wachten? Hoe cool is het om tegen je kleinkinderen te zeggen dat opa op vier mei tijdens de dodenherdenking op de Dam heeft geschreeuwd en is opgepakt? In Kralingen ging het over Robert, die bommen had geworpen: ‘niet in de oorlog hoor, maar toch. En wel lullig dat ‘ie twee keer z’n vliegtuig gecrasht heeft en meteen bij z’n eerste parachutesprong z’n Breitling is kwijtgeraakt’. Dat zijn de verhalen van echte mannen, niet van special snowflakes die denken dat schreeuwen, de kerncompetentie van baby’s, origineel is.

Het gedicht van Gytha Nijenhuis, ‘Dichter bij 4 mei’ wordt voorgedragen door een jongen van de scouting. De eerste regel raakt me  meteen: “Het liefst willen we vergeten”. Twee jaar geleden zat ik in Turkije, beroofd van mijn vrijheid als gevolg van uitspraken die Nederturken niet zinden. Hoe controversieel het ook klinkt, ik ben de mislukte nageboorte van gastarbeiders die de Turkse overheid ertoe aanzetten om mij een langere all inclusive in Turkije te geven, enorm dankbaar. Pas als je beroofd wordt van het grootste goed dat we in West-Europa, in Nederland hebben, weet je wat vrijheid daadwerkelijk betekent. Nooit, maar nooit wil of zal ik dát vergeten. Nooit, maar nooit weer wil ik dat meemaken.

Maar eenieder die denkt dat vrijheid een grap is, waarmee je kunt spotten als het je uitkomt, gun ik een vrijheidsberoving die ze nooit zullen vergeten.