'Wat mij betreft rot hij ergens weg'

Toch nog een laatste keer over Thijs Römer voordat de rechter op 8 augustus uitspraak doet, en wel over het wollige stukje van Ton F. de Tijd in HP/Van Dijk. Dat begint met de tekst: "Ik ga het hier niet opnemen voor Thijs Römer." En dan volgt er een heel lange maarrrrr. "Want, misschien zijn we in beginsel best vergevingsgezind, zelfs richting Thijs Römer." Nou nee hoor Ton, dat zijn we niet. Thijs Römer verdient het namelijk om 'langdurig of levenslang uit de kudde te worden gestoten'. Misschien niet door de uitspraak van de rechter, maar wel door de sociale zelfbescherming van de kudde. Geen moeder laat Thijs Römer in de buurt van haar dochter, geen vader zal het accepteren dat Thijs Römer coach is van het hockeyteam van zijn kind, en daar heeft Thijs Römer het zelf naar gemaakt toen hij in between jobs op jacht ging naar veertienjarige vagina. De manier waarop Thijs Römer zichzelf vervolgens in die rechtbank uit de film van het leven regisseerde is werkelijk fenomenaal: geen benul, geen inzicht, geen empathisch vermogen, geen voelsprieten, niks - alleen die ene voelspriet tussen z'n benen. Wat ook niet helpt is dat Thijs Römer zichzelf vóór de zaak al buiten de kudde had geplaatst, veilig verscholen in zijn eigen kliek van mensen die altijd gelijk hebben. Het is een hartstikke vervelende vent. Nee, dát kunnen we niet weten, het is een VERMOEIENDE vent. Een doodvermoeiende vent. Dat vingerwapperende moraliserende gekut op Twitter, anderen de maat nemen, anderen terechtwijzen, altijd hoog opgeven over het goede en het juiste, alles met een bek als een scheermes. De eerste steen van het bouwwerk 'wrede vorm van sociale uitsluiting' is jaren geleden door Thijs Römer zelf gelegd: hij combineert de sympathie van een zak zeik met een grote muil, plus hij is knap, doet het met seksbommen en dan is iedereen jaloers. En als je in die kookpot van de hel met minderjarige meisjes gaat frommelen en het niet in je brein kan krijgen dat het verkeerd is, dan ben je die sociale uitsluiting meer dan waard. Of, hoe slachtoffer Nena het verwoordde: "Wat mij betreft rot hij ergens weg, dat kan mij niet schelen. Hij krijgt zijn straf wel die hij verdient." Einde rant.