Never forget

We hadden gisteravond een feestje. Want wij bij de GeenStijl bestonden 1 jaar.  We aten roti met bier op de redaxie en dronken daarna nog meer bier in het stijlloze feestcafé. Er waren heel veel mensen. Kapitein Rob van de Tele was er, en Arthur van de Volkskrant ook. Zentgraaff was er zelfs (het gaat hem goed), en het weerzien met hunnie van Das Kapital was fijn. Cortés is onze beste vriend en Gregorius Nekschot kwam ook nog langs. Het café stond helemaal vol met allemaal toffe mensen en het was warm. Theodor, Hans en Ebru zouden ook komen. Maar die kwamen toch niet. Daar hadden we wel begrip voor. Want 1 november wordt altijd 2 november.

Van die gesprekken die je altijd maar weer opnieuw en in de herhaling moet doen, omdat het nooit helemaal doordringt, nooit helemaal landt en nooit helemaal in veilige handen terecht komt als je dat vergeet: Hoe werkt vrijheid van meningsuiting ook weer?

Theodor Holman won vorige week de Pim Fortuyn-prijs en bid nu iedere dag tegen het beeldje in zijn boekenkast. Omdat er een strijd tegen die vrijheid woedt, zoals er altijd een strijd tegen woedt. Facebook en het CDA de preutse kant, Ollongren en de EU het "nepnieuws" van de onwelgevallige meningen en de policor patrouilles alle ongewenste uitingen over immigratie, integratie en islam. De strijd tegen vrijheid van meningsuiting stopt nooit, dus heb je soms een herhaalcursus nodig van de winnaar van de Pinda Pim Fortuyn-prijs.

Het is gedichtendag, dus het mag.

Op 18 maart komen tientallen wappie-clubs bij1 om te demonstreren voor het behoud van hun bestaansrecht, dus tégen Annabel Nanninga en het Forum voor Democratie. Om hun verdienmodel veilig te stellen, en om de endorfine van hun zelfdienende deugstrijd tegen een marginaal verschijnsel door hun verkalkte aderen te laten spoelen, zullen die clubjes (waaronder de gevestigde politieke partijen PvdA, GL & SP) deze schreeuw om subsidiebehoud vermommen als een roep om "racisten" te weren uit de raad. In zijn Paroolcolumn herinnert, herhaalt en herkauwt Theodor Holman de recente geschiedenis van dergelijke demonstraties, verbaal en fysiek, waarin mensen werden gedemoniseerd om hun mening. Pim Fortuyn (dood). Theo van Gogh (dood). Geert Wilders (levenslang beveiligd). En nu gebeurt hetzelfde met Thierry Baudet. Ja, de bevlogen jongeman zegt wel eens wat onbezonnen dingen en nee, de jeune premier schikt zich niet klakkeloos naar de mores van de Plenaire Zaal en ja, de ideologische flierefluiter flirt wel eens met dubieus dinergezelschap. Maar de gierende hysterie waarmee hij en zijn eerste stuurvrouw Annabel Nanninga in de Republiek het Reservaat Amsterdam worden aangevallen door de gevestigde orde en hun retorisch verminkte subsidie-Orks, tekent geen voorspelling van rechtse laarzen in de toekomst, maar krijst als een waarschuwing voor linkse bloedlust uit de recente geschiedenis. Nou ja, daar gaat de column van Holman dus over vandaag - en wij vonden 'm mooi.

Hij had er geen zin in en hij vindt het verschrikkelijk om zelf geïnterviewd te hebben, maar een gewoon gesprek voeren met 'm kan dus ook niet. De ouwe Holman, wat houden we van 'm.

Fijn materiaal voor wie niet van voetbal of andere hersenloze NPO-meuk houdt. OK, je moet even door een verhandeling over seks en gezegende droge koekjes in je kudt, maar daarna gaat de Weduwe van Gogh uitleggen waarom we in zulke verdomd krampachtige politiek correct kadertjes gesjw'd worden vandaag den dagh. Hij vertelt dat aan de hand van Vroeger, toen drinkwater nog troebel was en de vrijheid van meningsuiting klaar, en Nu, toen we in toenemende mate niet meer wisten waar we in godsnaam mee bezig zijn. Als ie trouwens liever zelf vraagt dan praat, dan moesten we maar eens een tweede seizoen Nazomergasten gaan overwegen. Wat jij, Theodor?