Stockfoto: een doodnormaal Hollands gezin in woonkamer met kerstboom

Plots overal berichten dat de KERSTBOMENGEKTE is begonnen. Dat het TOPDRUKTE is bij de bomenjoekels. Dat ze in Brabant al in de woonkamer staan. En in het noorden gooien ze er nog maar een stelling in. Het is nog niet eens december. Sterker nog, het is nog niet eens 29 november - al hadden we 'm ook al een keer op 6 november en een keer op 10 november. Enfin, Omroep Gelderland clickbait u helemaal de moeder met de kop 'deze boom is populair'. Dat zullen we u vertellen: het is de échte boom. Niet zo'n nep door Cambodjaanse kinderhandjes gemaakt wanproduct van omgesmolten autobanden, maar een gezaagde knots. Een welriekend internationaal en universeel symbool van Vrede, Verbroedering en Veiligheid, in een tijd waarin grenzen muren zijn geworden, kerstmarkten onneembare vestingen, tijdelijke wapenstilstanden worden gevierd als glorieuze overwinningen en demonstraties op de de Dam worden gecounterd met demonstraties op de Dam. De kerstboom, de groene reus, het symbool van onoverwinnelijkheid, liefde, het fietsenhok toen je 14 was, vriendschap en zelfgestookte glühwein, de belichaming van de hoop en liefde en van één keer seks per jaar (mits het sneeuwt). De kerstboom is onze vriend, onze maat en ons luisterend oor als we seppuku willen plegen omdat het schreeuwerige kerstliedje van Miss Montreal definitief is opgenomen in de playlist van Sky Radio en we weten: hier komen we echt nooit meer vanaf. Een cultusbeeld van puur geluk, een moment van overpeinzing als je met Hetty de snuifzuiger z'n naalden uit het kleed moet halen, een baken van onschuld als die gore klootzak weer eens waterkringen heeft achtergelaten op de gietvloer. Ach ja, wat kan ons het ook schelen, neem in godsnaam zo'n klereboom en doe het nu. Over de Dam gesproken, waar is díe boom eigenlijk?

Hoe VVD & COA een dorpje de vernieling injoegen

Zoutkamp. Prachtig pittoresk vissersdurpje in het Hoge Noorden. Kotters met ZK op de boeg. Heiploeg. Thuiswerkende garnalenpelsters. De mensen daar zijn nog steeds boos dat de Lauwerszee Lauwersmeer werd, en die garnalen werden later in Marokko gepeld. Op de dijk stond ooit een patat-automaat. Voor een gulden kreeg je lauwe friet, met een dingetje Remia. Iets van 1200 inwoners, lekker ver weg van Den Haag, dus die waren de sjaak, met dank aan Eric van der Burg. Het dorpje werd een intensieve menshouderij, en nu het voorbij is, wil niemand daar er nog over praten. Want negatieve publiciteit en het toeristenseizoen begint. Behalve mevrouw Helga van De Spar in de Dorpsstraat. TOPVERHAAL hoor.