Toch nog 1 keer over ons. We maakten dat krantje dat bij NRC op de rand van de papierbak balanceert. En in dat krantje schreef Don Arturito van Amerongen voor ons het volgende op de achterpagina Arthurpagina want die was het goedkoopst.

Sinds jaar en dag begin ik de dag met GeenStijl, de Mediacourant en Pornhamster. Daarna verschoon ik mij en nuttig ik het traditionele Portugese liquid breakfast. Pas dan ben ik klaar voor het zware werk: Correio da Manhã, Le Monde, Die Welt, El Pais, The Financial Times & The Daily Mail. Noem mij gerust een snob, maar als ik in Nederland zou wonen en GeenStijl een dodebomendagblad was, zou ik geen enkele schroom hebben om daarmee te pronken in de Eerste Klas van de Nederlandse Spoorwegen. GeenStijl heeft namelijk mijn leven gered. Ik was Exilautor in Paraguay en kreeg nauwelijks nog opdrachten van de burgerlijke vaderlandse media. Mijn pageturner Brussel Eurabia had mij in de hoek van extreem-rechts geplaatst. Mijn naam was besmet. Inmiddels word ik de Profeet van Molenbeek genoemd, maar ik voel nog steeds de pijn. ROFLOL! GeenStijl was een van de weinige media die Brussel Eurabia enthousiast ontving. 

Van het een komt het ander en ik maakte met mijn boezemvriend Rob Muntz een twaalfdelige fotostrip in Paraguay. Die is nog steeds te vinden in het digitale archief van GS. Enerzijds joegen wij op nazi’s, anderzijds was Muntz voor het programma Spoorloos op zoek naar zijn vader Wolfgang die op mysterieuze Nederland verliet in het voorjaar van 1945.

Daar was de KRO erg blij mee. Zelfs de hardcore reaguurders vonden onze aangrijpende serie te heftig. Toen GeenStijl mij en Robbie op de voet volgde tijdens onze deelname aan de Dakar-rally in Zuid-Amerika, wonnen we de harten van de reaguurders weer terug. Boys & Toys.