Beste Aletta,

Vorige week verklaarde je de veroordeelde terroriste Rasmeah Odeh onschuldig en vierde je haar als heldin. Daar vonden we iets van, en zetten zo'n beetje het zwaarste middel in dat er is: een ongunstig human interest-verhaal op geenstijl.nl.

Daar gaan we nu deels op terugkomen, want als we iets respecteren, dan is het wel de moed om de eigen opvattingen te herzien als de werkelijkheid daartoe dwingt. En ons kwam onder ogen dat je dit inzake Odeh dubbel en dwars gedaan hebt. We hopen dat je het niet heel erg vindt dat we de verklaring op je Facebookmuur onderstaand even integraal overnemen. 

Omdat je pas 23 en net als wij ook maar human, all too human bent, hebben we flink in het vorige artikel gesnoeid en de meeste ad hominems eruit gehaald, want die verdien je duidelijk niet langer. 

Maar toch hebben we nog een vraag aan je. Wil je nu echt de salon-communiste (met je "Palestina" hamer- en sikkelkettinkje) zijn die door andere verbitterde en afgunstige ideologen - want dat zijn het - ingezet wordt als bewijsstuk dat die moorddadige doctrine wel moét kloppen als zelfs een adelmeisje het onderschrijft? Is de links-islamitische as werkelijk de groep waar je je ziel mee wilt vereenzelvigen? Je hoéft dit allemaal niet te doen hè. Er is een leven na ideologie, en je bent niet veroordeeld tot de rol van marionet. Check anders even deze en deze interpretatie van Pinokkio, is een stuk heilzamer dan panda- en kattenfilmpjes!

Enfin, hier Aletta's spijtbetuiging:

"Hey iedereen,

Voor degenen die GeenStijl niet geliked hebben, wil ik graag mededelen dat er eerder deze week een GeenStijl stuk over mij is geschreven, hierbij de link https://www.geenstijl.nl/5140960/onterven-is-werven/. 

Ik wil graag zeggen dat dit mij niet geraakt heeft en dat ik dit alles van mij heb af laten vallen, dat zou echter niet eerlijk zijn: in de werkelijkheid heb ik minstens een dag verstopt onder lakens naar video's van panda's en katten gekeken en mij afgevraagd of ik zo ben als zij mij omschrijven.

Inhoudelijk reageren op de karaktermoord die in dit artikel jegens mij gepleegd is, is niet iets wat ik ga doen. Ik kan alleen zeggen dat ik hoop dat jullie mij kennen als een ander mens dan dat, althans: ik doe mijn best om beter te zijn dan dat. Er is echter wel een ding waar ik graag iets over wil zeggen.

Het interview wat ik gaf als woordvoerder ging over een lezing in de Verrekijker met een Palestijnse vrouw, Rasmea Odeh. Rasmea is in 1970 veroordeeld door een Israëlische rechtbank tot levenslang voor haar betrokkenheid in een zaak over een aanslag in een supermarkt in Jeruzalem die de levens van twee Israëlische burgers, studenten Leon Kanner en Eddie Joffe, heeft geëist.

Toen ik dit interview gaf op 27 februari geloofde ik oprecht in haar onschuld: ze stelde gemarteld te zijn door leden van het Israëlische leger voor meerdere weken en een valse bekentenis te hebben afgelegd. Ik geloofde haar. Echter kwam ik er minder dan een dag later achter dat dit niet het hele verhaal was. Er kwam bewijs aan het licht waardoor ik niet langer geloofde in haar onschuld. Bewijs dat ik veel eerder had moeten vinden.

**Opeens realiseerde ik me dat ik een verschrikkelijke fout had gemaakt en besefte de pijn die ik hiermee had veroorzaakt. De situatie was geheel anders dan ik had gedacht en ik had een verklaring afgelegd waar ik niet langer in geloof en een keuze gemaakt die ik, als ik simpelweg beter geïnformeerd was, nooit had gemaakt. Ik wil zeggen dat ik onder geen enkele omstandigheid de aanslag op de levens van deze studenten en alle andere Israëliërs steun. Het spijt me ontzettend. Meer dan ik momenteel of waarschijnlijk ooit kan uitdrukken. **

Ik ongelofelijk teleurgesteld en boos op mezelf voor mijn nalatigheid en ik hoop dat jullie dat ik deze fout niet opnieuw zal maken. Ik wil iedereen die mij steun heeft gegeven ontzettend bedanken. Echt. It means a lot."

(Screenshots van dit citaat uit een besloten app-groep zijn in ons bezit)