Hoera nieuwe albums Trijntje, Racoon & Di-Rect. Hier eerlijke recensies van die wanstaltige troep
Hoera nieuwe albums van Trijntje Oosterhuis, Racoon & Di-Rect!
In plaats van die kritiekloze babypap in de muziekblaadjes en andersoortige dode bomen, die gasten moeten ook maar wat slijmen voor een interviewtje en wat vrijkaarten hier en daar, alhier de goudeerlijke recensies van drie nieuwe pareltjes van eigen bodem!
Trijntje Oosterhuis - Leven Van De Liefde
Als er na 44 tellen luisteren een kind door de "muziek" hoest weet je wel hoe het gesteld is met de eerste en hopelijk laatste Nederlandstalige plaat van Trijntje naar het Oosterhuis. Als dat kind er een paar seconden later ook nog eens ongegeneerd doorheen begint te lullen, de producer kennelijk te lui was dat zogenaamd bijzondere gebbetje weg te mixen en Trijntje apodictisch orakelt over de innige band met haar nageslacht, terwijl de muziek niet eens zelf geschreven is maar gewoon gejat van anderen, weet je dat je zit te luisteren naar een ongelooflijk rukalbum en kun je de versterker linea recta uit je mancave-raam sodeflikkeren. Eén balletje, voor de moeite.
Eindoordeel: 🔴 ⭕ ⭕ ⭕ ⭕
Racoon - Look Ahead And See The Distance
"We luisteren nooit naar onze eigen muziek", zegt Bart van der Weide, de zanger van Racoon. Dat is inderdaad te horen, want Racoon klinkt al honderd jaar precies zoals Racoon en een beetje vernieuwing is de wasbeerboys vreemd. Het restafval van het vorige album wordt opgevroten door gitarist Dennis Huige en in hapklare brokken op het bord van zanger Van der Weide gekotst. Wasknijper op de neus om een zo nasaal mogelijk stemgeluid op de band te jengelen et voila: Giel Beelen krijgt een nat onderbroekje. Twee balletjes, omdat het in ieder geval geen Nederlandstalige troep meer is.
Eindoordeel: 🔴 🔴 ⭕ ⭕ ⭕
Di-Rect - Rolling With The Punches
Waar de 48-jarige Frans van Zoest met zijn hoofdband The Deaf af en toe best interessante muziek produceert, is Di-Rect al jaren een van de grootste aanfluitingen in de vaderlandse popmuziek. Sowieso: wie 48 jaar oud is en zichzelf nog steeds 'Spike' noemt is een beetje sneu. Enfin, op Rolling With The Punches komt Di-Rect plotseling met allerlei elektronische toeters en bellen aanzetten en luister je naar fucking soul en disco. Tegelijkertijd klinkt Marcel Veenendaal zoetgevooisd als altijd, tel daarbij op een hip cactushoofd met bloemen als artwork en je weet dat dertienjarige meisjes gaan twijfelen tussen hun eerste cd'tje of hun eerste pakje OB, want iedereen ouder dan veertien jaar waagt zich niet aan deze pretentieloze meuk. Over dat laatste trouwens mondje dicht, want dat weet de band zelf nog niet. Een 0.
Eindoordeel: ⭕ ⭕ ⭕ ⭕ ⭕
