Wakker gekust door de rede

Een goedendag, lieve - sinds een dikke 24 uur - mede roze reageergenoten. Na enkele jaren passief meelezen, me opwindend over het vieze rechtse geluid hier in de panelen, stiekem me toch verbazend over het redelijk beschaafde geluid en bovenal het gelijk dat ik in vele gevallen moest toegeven, dan nu lid. Met bloody kroontje. Ik ben een bekeerling, geef ik grif toe. En aldus stel ik me aan u voor, voormalig links-identificerend, sociale studie, sociaal werk, sociale vrienden, maar gedesillusioneerd door de richting van zogenaamd progressief. 

Waarom deze keuze? Simpel: vleermuizenhoest en de dood van mijn beste vriend en voorbeeld, een man met dezelfde achternaam (niet aan elkaar gerelateerd, hij mocht gelukkig 2 weken voor de blafhoest overlijden). Omdat de dood van hem en corona me gek maakten, moest ik van mijn mediaverslaving af. Ik heb alle apps van de Volkskrant, NRC, Nu etc verbannen, omdat de doden en hoestenden me teveel werden. 

Om mijn toilettijd toch te vullen las ik af en toe dit roze bloggie. En - thank fuck - kwam ik daar Bret Weinstein en Evergreen College tegen. Holy cow! Hier zag ik alles wat ik nodig had om mijn groeiende onbehagen tegen het gebruik van het woord ‘wit’, de quota op regenboogkleurtjes en andersgegenderden, het dedain waarmee werd gesproken over simpele tokkies van het platteland. Via Weinstein ging de deur wijd open: de geeikte namen kwamen voorbij, en veel van deze namen kwam ik hier tegen. 

Heren, dames en anderen: ik ben wakker. Niet het Wokie-wakker, maar gewoon, wakker. Mijn ogen zijn open. Ik zie overigens geen complot in de concentratie van links, de Wookies zijn vrij simpel te verklaren vanuit sociaal psychologische perspectieven. Maar wakker ben ik: identiteitspolitiek is omarmd door links en waar in de bakermat van deze ideologie de wal het schip af en toe nog keert zie ik in het intellectueel arme Nederland dit nog niet zo snel gebeuren.