En met heel veel drugs gebruiken

Fotograaf en kunstenaar Paul Blanca (62) is dood, zo lezen we dankzij Don Arturito op de tijdlijn van kunstkannibaal Peter Klashorst. Blanca stond bekend als een fenomenaal fotograaf met controversiële foto's en series: hij stak een levende rat in zijn muil, kerfde met scheermessen een Mickey Mouse in zijn rug en fotografeerde naakte, huilende vrouwen, nadat hij ze gevraagd had emotioneel terug te gaan naar hun donkerste periode, en dat was dan vaak incest (zeer lezenswaardig interview bij de quinoasnuivers van Vice). Blanca was niet alleen fenomenaal fotograaf, hij leidde ook een fenomenaal leven aan de zelfkant van de maatschappij: avontuurlijk, heftig, triest. Hij jatte zijn eerste camera, raakte in New York bevriend met de vermaarde Robert Mapplethorpe, kwam daar terecht in highbrow kunstkringen, toerde met stierenvechters en stierenvechtende dwergen door Spanje, belandde in Beiroet tijdens de Libanese burgeroorlog, fietste op de bonnefooi naar Santiago de Compostela en werd door Rob Scholte gebombardeerd tot de dader van de aanslag op diens leven, met wonderlijke aantijgingen over en weer over wapens, granaten, drugs, moordpogingen en het criminele circuit. Voorts werd het leven van Blanca toch vooral, u had het misschien al geraden, gedomineerd (en gesloopt) door drank en vooral drugs: cocaïne, heroïne, crack. Ontregelende, destructieve drugs. Hij schreef er een waanzinnige kroniek van een junk over, uit de tijd dat Nieuwe Revu nog sexy en toonaangevend was - even doorscrollen naar 'Langs de afgrond: Paul Blanca hosselde, ripte en gebruikte crack', al is die monoloog van Hans Verstraaten ook best interessant. En nu is Blanca, kennelijk, uitgeschoten, uitgesnoven, uitgespoten, uitgeleefd. Of, wat Tuur schrijft: eindelijk rust.