En dan schakelen rechtstreeks over naar De Broodfabriek te Rijswijk (lol), alwaar 2000 dolenthousiaste kruisvaardertjes bijeen zijn gekomen om amechtig te luisteren naar doodenge rechtspraatjes van allemaal hele gemene meneren (Heil Jordan!) en angstaanjagende mevrouwen (Heil Sietske) uit het altrechtse-politieke spectrum, die van plan zijn Nederland terug te veroveren op de partijkartels van de stinkende zittende linksmacht. Of zoiets. De hashtag #NedLeeuw is inmiddels gekaapt door stenengooiend linkstuig dat de ballen niet had om op te komen dagen, en half GeenStijl hangt er aan de pilsbar. Dus dat wordt nog wat. Veel plezier! LIVESTREAM

Als allerlaatsten hebben wij (trage lezers met een door jarenlange internetverslaving aangetaste concentratiespanne van een goudvis) het nu ook uitgelezen: ‘Voorlichting loopt met u mee tot het ravijn’.

Dat is dus het hard uit de school klappende schrijfwerk van voormalig vvd backbencher Ybeltje Berckmoes-Duindam, dat vorige maand al verscheen maar wij lezen nou eenmaal langzaam. Is het boek onthullend? Nee. Eerder bevestigend. Over politiek én pers en daarom dus belangrijk. Geen standaardwerk. Wel een bijbeltje.

In de afgelopen weken werd het boek veel besproken. Het kwam uit in de week voordat Jeanine Hennis struikelde over het OVV-rapport over het mortiergranaat-ongeval in Mali, en de inhoud van het boek beïnvloedde de beeldvorming over die kwestie heel sterk. De vvd-respons op wat een mediarel werd, was namelijk een live casus van wat er in het boek besproken wordt over hoe de vvd van binnen werkt. Plotseling keek iedereen dwars door de politieke mediatraining van Hennis heen, ineens zagen we allemaal de voorlichterslijnen waar de minister zich uit alle macht aan vast probeerde te houden, en toen die niet sterk genoeg waren, bleek er onvoldoende inhoudelijke grond onder haar voeten om aan te kunnen blijven als minister. 1 - 0 voor Ybeltje.

Desondanks werd Ybeltje Berckmoes, vvd Kamerlid van november 2011 tot maart 2017, in de meeste reacties op haar boek op de persoon aangevallen. Niet alleen door de beroepsbewoners van het Binnenhof, maar ook door de (parlementaire) pers en in de commentaren. Ze was een onzichtbaar Kamerlid geweest dat ondanks haar grieven over de gang van zaken binnen de vvd lekker was blijven zitten om een riant Kamersalaris te cashen. En nu er geen baantje voor haar was, is ze maar aan het natrappen geslagen. Zit een kern van waarheid in natuurlijk (want waarom niet eerder opstappen als het je allemaal zo principieel raakt wat er gebeurt binnen de partij), maar tegelijkertijd is het te makkelijk om fundamentele fouten in de vvd af te doen als rancune van een gefaald Kamerlid. 

De voorspelbare reacties in de media proeven alsof de (parlementaire) pers zich betrapt voelt door de onthullingen van Berckmoes: frequente barhangers in Nieuwspoort weten zelf ook allemaal hoe het er aan toe gaat in de Haagse machine. Niet zelden zijn voorlichters journalist geworden, of journalisten voorlichters. De hoogste spindokter van de vvd hopte nota bene zelf heen en weer tussen RTL Nieuws en de vvd. Iedereen weet hoe het er aan toe gaat aan het Binnenhof, maar niemand schrijft het op. Bang om bronnen te verliezen. Omdat ze denken ‘dat het nou eenmaal zo werkt’. Of omdat ze vrezen om het ‘verkeerde populisme’ in de kaart te spelen als de gordijnen van het partijkartel opzij geschoven worden en Het Volk een ongefilterde blik op de kleedkamers van het Haagse theater krijgen. Nu een Kamerlid het zélf doet, blijken al die Jaap Jansens, Hoedemannen en aanverwanten onder de kaasstolp net zo hard in hun hemd te staan als de partij waartegen de in boekvorm gegoten aanklacht zich richt. Alleszeggend voorbeeld: na het verschijnen van het boek haastte De Volkskrant zich om alle namen van de coalitie-spindoctors te noemen in een artikel waarin erkend werd dat die mensen in onze democratie machtiger zijn dan Kamerleden en ja, dat het journaille zich niet zelden om de tuin laat leiden door deze “bruidegoms van het Binnenhof.”

Toch blijft vooral de negatieve benadering van Ybeltje Berckmoes hangen, en in de beeldvorming hoeft de vvd dankzij hun vrienden van de kartelmedia derhalve weinig reparatiewerk te verrichten. Een paar sneren van Halbe Zijlstra en een verder hardnekkig zwijgen volstond.

Alleen al daarom is het boek een aanrader om te lezen (en schrijven we nu toch nog deze verlate recensie). Maar ook het boek zelf is vlot en zeer leesbaar geschreven - dat kun je aan joostwriter ghostwriter Joost Niemöller wel overlaten. Zijn connectie met het boek, en het feit dat de uitgever uit “het netwerk rond Thierry Baudet” komt, waren overigens ook al reden voor achterdocht bij de MSM.

Enfin, het boek dus. Dat schetst een ontluisterende bevestiging van alles dat we eigenlijk al weten, of vreesden, over de vvd. Berckmoes toont zich een observant die wel graag mee wilde doen, maar mede door haar eigen naïeve onwil om zich aan het politieke spel aan te passen nooit de positie van buitenstaander van zich afgeworpen kreeg. Natuurlijk zit er ook persoonlijke rancune in het boek (Halbe Zijlstra kan werkelijk niets goed doen), maar tegelijkertijd beschrijft Berckmoes haar vvd-ervaringen niet in groteske overdrijvingen of smeuïg opgeklopte anekdotes. Diverse beweringen worden ondersteund met interne brondocumenten (achterin het boek afgedrukt), waardoor het geheel niets minder dan een geloofwaardige getuigenis vormt van een politieke partij die als een kil en liefdeloos bedrijf gerund wordt.

Laten we derhalve niet beginnen met een citaat van Berckmoes, maar met eentje van de vvd zelf, afkomstig uit de memo “Werkafspraken Tweede Kamerfractie” uit 2010. “Uitsluitend voor intern gebruik” en achterin het boek integraal afgedrukt: