Bejaarden met beats

GeenStijl muziekwatch wijst u vandaag op de laatste rapsensatie uit Groot-Brittannië, al zijn The Northern Boys van een hogere leeftijd dan u gewend bent van de meeste microfoonbabbelaars. De discobeats en snedige lyrics van Norman Pain en Patrick Karneigh Jr. (derde lid Kevin danst alleen) gingen al viral op TikTok, dus we lopen als bejaard medium enorm achter de feiten aan door alsnog over deze senioren te berichten. Toch willen we de reaguurders die niet op de Chinese datadiefstalapp rondhangen deze pareltjes niet onthouden. Heerlijk eerlijke teksten over sociale angststoornissen, drugs, rukken met één vinger en salsa dip; het mag duidelijk zijn dat deze AOW'ers de belangrijke onderwerpen des levens niet schuwen. Hun eerste hit Party Time was al een knaller, maar met hun tweede banger Nobody Likes Me vestigen ze zich tussen de grote namen uit de muziekindustrie. Die gaan nog eens heel groot worden als ze niet binnenkort het loodje leggen.

Eerlijk zeggen: wie kent er iets van Drake?

Het internet - althans, een bepaald deeltje van het internet - staat vandaag in de fik omdat (ene) Drake, die eigenlijk Aubrey Drake Graham heet, een nieuw album heeft gegooid. Nu kunnen we heel hautain roepen dat we nog nooit iets van Drake hebben gehoord en dat zijn zogenaamde muziek ons ook geen zak interesseert, maar dat is dan net zoals mensen zonder tv die de hele tijd dwangmatig roepen dat ze geen tv hebben, bovendien hebben we het wel over de grootste artiest van het moment. Desalniettemin hebben we nog nooit iets van Drake gehoord, althans niet bewust, en de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het ons ook geen zak interesseert. Wel leuk is de killing spree die Drake vannacht afvuurde op Instagram met allerlei maffe hentai-meuk. Hij zat er lekker in. Qua muziek: er is een EP van The Menzingers met akoestische opnames ter ere van het tienjarige jubileum van On the Impossible Past, er is wat rock en metal en volgende week komt de nieuwe Bruce Springsteen. Hoera!

Nieuwe lading muziek

U wist al dat ze gaan komen en nu is er ook de eerste single: de eerste échte Blink-182 in tig jaar. Voor heel veel mensen tienerrock voor wijven, en precies die mensen zijn altijd degenen die met veel kabaal verkondigen dat Blink-182 staat voor kinderachtige kleutermuziek, en dat ZIJ (de muziekkenners) een hogere trede bezetten op de ladder van de muziekesthetica. Nou, hartstikke fijn voor jullie. Voor heel veel andere mensen staat Blink-182 echter voor emotioneel geladen herinneringen aan de jeugd, toen u met Samantha mee mocht naar het fietsenhok, een gebeurtenis waar u tegenwoordig (u loopt al richting de 50) nog weleens aan denkt tijdens het douchen. Gelukkig zijn we het er wel over eens dat Carousel gewoon een steengoed nummer is en nu is er: EDGING. U weet wel, van Samantha vroeger. Edging is 'gek genoeg' een vrij sloom riedeltje, al is dat misschien volwassenheid: Mark Hoppus is 50 en overleefde kanker, Travis Barker is een getrouwd man en verloren zoon Tom DeLonge kreeg gelijk in alles. Het klinkt hoe dan ook best lekker - volwassenheid dus - en nu zijn we gewoon benieuwd naar MEER. Wie ook (weer) een nieuw album heeft is Bill Callahan, de bard die met zijn majestueuze stem een warme deken om uw koude lijf slaat. Ook is er weer een nieuwe Red Hot Chili Peppers, maar die is weer zo SAAI als de voorleesavond in de bejaardensoos, bovendien waren we al dubbel en dwars uitgecheckt bij de vorige. Staat desalniettemin na de klik, net als meerrrr nieuwe muziek!

Nieuwe lading beukmuziek

Okee makkers, daar gaan we weer voor een rondje rammers. Er is een nieuwe Lamb of God. U kent natuurlijk de grote vier van de thrash metal - Metallica, Slayer, Megadeth en Anthrax - maar er is (toch?) ook zoiets als de grote vier van de groove metal. Misschien schoppen we tegen schenen, we doen het toch: Lamb of God, Machine Head, Pantera, Sepultura. Akkoord? Mooi, de nieuwe Lamb of God dus, Omens, volgens de band zelf 'a very pissed-off record', met titeltrack Omens (video boven) en September Song als absolute hoogtepunten. Voor wie allergisch is voor zo veel geweld laten we een proefballonnetje op en doen we iets wat je eigenlijk helemaal niet moet doen: metal uitleggen. Probeer zo'n nummer eens af te pellen. Luister de eerste keer alleen naar de gitaren - dat is het makkelijkst - en ontdek het gruwelijke tempo, de wisselingen, de waanzinnige riffs. Luister nog een keer en richt je nu alleen op de hamerende drums (en de bas, maar dat is wat lastiger), snaarstrak, razendsnel. En dan luister je nog een keer, naar de synergie tussen gitaar en drums, waar Lamb of God zo goed in is. En dan luister je nog een keer, leg je het laagje zang van Randy Blythe over je eerste luisterwerkjes en dan ontstaat er: energie. Bliksem. Vuur. Geweldig geweld. En als dat niet lukt, dan hebben we het in ieder geprobeerd, en is er voor jou een nieuwe lading andere muziek na de klik!

Een volle bak nieuwe muziek!

Leg ze dat maar eens uit met je tijdmachine, eind jaren 50, als Buddy Holly, Ritchie Valens en The Big Bopper in het maisveld zijn gekletterd; dat het allemaal goed gaat komen, want over een jaar of 60 krijgen we Slipknot. En dan laat je ze meteen de video zien van het fenomenale The Dying Song (boven), afkomstig van het nieuwe album The End, So Far - naar verluidt een titel die slaat op de laatste plaat bij label Roadrunner Records. Het is meteen een van de hoogtepunten van de plaat: u krijgt ook een on-Slipknotiaanse ballad (Adderall), een heerlijk gruizige intro à la Nine Inch Nails op Yen, koortjes op het machtige einde van Finale. Dit is het makkers. Dit is het. De buitencategorie, 22 jaar nadat we werden betoverd door Wait and Bleed, niet het allerbeste, maar nog steeds relevant, nog steeds geweldig en nog steeds op de top van de Olympus. Bent u nou niet zo van de scheurende gitaren door een box van 1000 watt is er ook een prachtige nieuwe plaat van het heerlijke Lambchop, het alt-countryproject van Kurt Wagner (62), maar ook Pixies, Dropkick Murphys en meerrrr... na de klik!

Vrijdag muziekdag

We zullen niet liegen, The Back Room van Editors vonden we best wel cool, toen het nog een soort van gure postpunk was. Munich, Blood, Bullets, het was allemaal fantastisch, maar daarna begon de 3FMisering, ging de NPO ermee aan de haal en werd het allemaal statische troep uit een metronoom. Alleen akoestisch is het (zeer) goed te pruimen, met die bariton van Tom Smith, en die Blanck Mass Sessions zijn heel stiekem ook nog wel okee, maar die gaaaare computermeuk de hele tijd. Ook weer op het nieuwe album, vandaag uit, EBM heet het ding. Tuut tuut piep piep bang bang AAARGHHHH. Al die automatische drums en beats en samples en riffs en tunes: het is regelrecht verschrikkelijk. Een mechanische lul die hamert op hetzelfde ritme. Niemand voelt wat. Niks. Wél leuk, maar u moet een beetje houden van het stemgeluid, is The Tallest Man On Earth. Een nieuw album vol covers, met hieronder Lost Highway, toegeschreven aan Leon Payne, ook uitgewerkt door onder anderen Townes Van Zandt en Bob Dylan. Daar kan Kristian Matsson - want zo heet-ie - natuurlijk niet aan tippen, maar geinig is het wel. MEER NIEUWE MUZIEK - na de klik!

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland - Deel 10

Arthur: Ha die Joost! Zeg, jij was destijds de hoofdredacteur van Vinyl, een geweldig en vooral toonaangevend iconisch muziektijdschrift. Vinyl lag op mijn nachtkastje, samen met Hitweek, OOR en de Muziek Expres. De kinderbijbel van Anne de Vries had ik met satanische kreten ritueel verbrand in de moestuin van mijn ouders. Tot mijn bekering tot de punk was ik eclectisch als de pest en woei ik mee met alle muzikale winden. Ik ben een typische traversée du désert. 

Met enige schaamte moet ik opbiechten dat mijn eerste singletjes Ben van Michael Jackson en Isabelle van Les Poppy's waren. Qua muziek was ik zo gay als de neten, denk ik met terugwerkende kracht. 

Omdat ik altijd met oudere hippies omging, draaide ik aanvankelijk veel lieve poezelige vriendelijke hippieshitmuziek. Sweet Smoke met Just a Poke bijvoorbeeld. En toen had ik nog een Molukkers-fase (je kent dat wel, bloedmooie meisjes in het kamp in Lunteren, altijd nasi en bami, hun stoere broertjes op paarse, verchroomde Yamaha's die Bruce Lee nadeden met wurgstokjes en mij beschermden tegen de naziboeren van de Veluwe) met veel Eagles en Doobie Brothers. 

Op de muur van de HEMA in Ede kalkte ik tijdens de kaping in de Punt RMS en Mena Muria, de wapenspreuk van de Republik Maluku Selatan. Wat dat inhield boeide niet want het ging me om die meisjes. Bij de Eagles hoorde een strenge Molukse dresscode van suède jasjes met slierten, soulbroeken met bespottelijk wijde pijpen, cowboylaarzen met klikkers en verzorgd lang haar. Schelden deed ik in het Maleis met een tempo doeloe-accent. Punk zou een einde aan dit alles maken.

Tussendoor was ik even disco,  maar ik kon nog steeds mijn woede en mijn Weltschmerz niet kwijt! En toen kwam de punk. Beng! Ik verfde mijn haar gifgroen en droeg zijden pyjamajasjes van mijn pa, en in mijn New York Dolls-fase droeg ik vleeskleurige Wehkamp-corsetten van mama. Jij was net als ik punk. Was jij ook zo boos als ik op de wereld? En hoe verklaar je dat Morrissey en John Lydon nu heerlijk rechts zijn, want deze aflevering van de Boze Blanke Man gaat natuurlijk over Boze Blanke Muzikanten. En dan heb ik het niet over Arlo en Woody Guthrie, Joan Baez en Bob Dylan. Veel te soft!

Nieuwe lading muziek in de bakken

Ja u moet er maar van houden, van die zwaarmoedige emo-indie, maar wat zou u Samantha verrassen. Een keertje niet die groezelige beukmetal de hele tijd over de speakers (nieuwe rammer van Behemoth na de klik), maar gewoon iets breekbaars, waar u de melodie niet hoeft te zoeken, maar hij als een wurm in uw oor komt gekropen, als een ballerina van boter in een tweet van James Worthy. De nieuwe plaat van Death Cab for Cutie is uit, op stijlloos roze vinyl, het geesteskind van de fenomenale Ben Gibbard, die u mogelijk kent als de ex van actrice Zooey Deschanel. Death Cab for Cutie leverde een waanzinnig indie-album af (Transatlanticism, 2005) en kende een joekel van een hit (I Will Follow You Into the Dark, 2006, zet maar eens lekker aan voor Samant), maar de laatste 15 jaar is het eigenlijk allemaal mwoah mwoah mwoah, en live is het steevast snaarstrak maar bloedsaai. Welnu, die nieuwe is gewoon erg lekker. Foxglove Through The Clearcut, het rammende Roman Candles, Asphalt Meadows (video boven): we zijn er wel bij. En nu u toch emotioneel bent, makkertje Mumford heeft een soloplaat. Het klinkt precies als Mumford & Sons, maar dan solo, persoonlijker, breekbaar en heftiger: onderstaand nummer gaat over seksueel misbruik in z'n jeugd, maar dat is dubbel en dwars uitgemolken in de media dus dat wist u vast al. Verder is het allemaal de moeite niet waard, net als Mumford & Sons trouwens, maar wat weten wij nou van mandolinehop. Meer nieuwe muziek, na de klik!

Weer een lading nieuwe muziek

Marlon Williams is: subliem. Op de vorige plaat Make Way For Love (beste nummer: deze) hing de country troubadour uit Nieuw-Zeeland als een geslagen bokser in de touwen na zijn gesloopte relatie met Aldous Harding - die vinden ze in grachtenkringen heel leuk, maar geloof ons maar, daar is geen ene reet aan. Marlon Williams is wél tof, nu is hij terug, nu is hij vrolijk en dat is in de wereld van de liedjesschrijvers eigenlijk nooit een goed recept voor een lekkere taart. MAAR. Dit keer gewoon wel, al moet u er wel zelf naar op zoek, via de heerlijke intro van My Heart The Wormhole bijvoorbeeld. Het is minder country, dansbaarder, poppy, 'Maori disco bop', maar toch loom en sloom en misschien zelfs een tikkie muzakkerig. Juist als u denkt: dit is leuk voor in de auto, moet u er eens goed voor gaan zitten. Ook nieuw, ook gruwelijk, de rockiconen van The Afghan Whigs, die de eerste plaat uitbrengen sinds de dood van gitarist Dave Rosser en goede vriend Mark Lanegan. Beter dan Algiers kan het natuurlijk nooit (meer) worden, maar het is een fenomenale mix van rammen (I’ll Make You See God), melodieuze rock en Greg Dulli. Voorts is er nieuwe muziek van vleermuizenvreter Ozzy Osbourne, Flogging Molly en meerrr, met speciaal voor GU muziek uit zijn favoriete genre: schlagermetal. Na de klik!

Er komt weer wat uit de Grote Vier Drie

Er is een nieuwe Megadeth, het zestiende studioalbum alweer. U kent Megadeth vast wel als een van de Grote Vier, samen met Metallica, Slayer en Anthrax en als we dan tóch moeten kiezen, tsja, dan toch stiekem Anthrax, want de Lars Ulrichisering van Radio Veronica-band Metallica trekken we heel slecht, Slayer is helaas dood en Megadeth was vooral eind jaren 80 heel leuk (Peace Sells...But Who's Buying? en Rust in Peace). Sinds begin jaren 90 is het toch heel erg mwoah mwoah mwoah en die geldingsdrang van Dave Mustaine richting Metallica zat ons ook nooit helemaal lekker. Maaarrrrrrrrr Dystopia was best okee, Mustaine versloeg kanker en eerlijk is eerlijk: Megadeth is als enige (?) écht trouw gebleven aan de thrash metal. Enfin, wat weten wij nou, het is in ieder geval (toch) niet eerlijk deze plaat te vergelijken met eerder werk want er is sindsdien zóveel gebeurd. Wél uitstekende thrash metal, de nieuwe van Megadeth, favoriete nummer hierboven in de video, en deze is ook gruwelijk. Meer nieuwe muziek... NA DE KLIK!