Geenstijl

Concertregistratie van countryicoon is (eindelijk) uit

NEGENTIG jaar is Willie Nelson inmiddels, de op twee na beste Highwayman aller tijden (na Johnny Cash en Waylon Jennings, maar gelukkig nog wel voor Kris Kristofferson). Een paar maanden terug scheet-ie er maar weer eens een nieuw album uit, en daarvoor (in april) hield hij nog een concert ter ere van zijn negentigste verjaardag. Er kwam een sterrenploeg opdagen: oude strijders als Kristofferson, Keith Richards, Neil Young en Stephen Stills, jonge (country)helden als Charley Crockett, Chris Stapleton en Tyler Childers, en dan ook nog figuren als Snoop Dogg, Dave Matthews, Beck en Jack Johnson. Welnu, dit weekend is dat concert met die sterrenline-up (eindelijk) uitgekomen op cd + videoregistratie. Een flinke meneer, hier voor de parelduikers, kies uw favoriet. Verder niet veel nieuwe muziek want we zitten te dicht op de feestdagen, en dan heeft Amerika te weinig tijd om met centen te smijten. Dat nieuwe werk van Kanye is er trouwens niet/wel/niet/nog niet. Doei.

Meer kutmuziek

Nieuwe Kamervulling, nieuw muzieklijstje van de Kamerleden. Helaas voor onze kapitein van de Renaissancevloot nog steeds zonder al te veel klassieke invloeden, enkel Diederik van Dijk (Brahms - Ein Deutsches Requiem), Elmar Vlottes (Verdi - Il trovatore) en Omtzigt (Carl Orff - O Fortuna) doen in dat opzicht een wanhopige poging, maar daar mag de FvD-leider dit jaar niet over zeiken omdat hij zelf voor die enorm uitgekauwde Beatles gaat. Zelfs zijn eigen partijleden prefereren het kroeggelal van Hazes jr. en de oppervlakkige popbeats van Armin van Buuren boven de orkestgebouwklassiekers, dus dat culturele Fvd-schip liep de afgelopen jaren sowieso wat averij op. Na de 'Lees verder' een selectie van een paar uitschieters in deze lijst die verder van Coldplay, Queen, Hazes, Winehouse, U2 en andere Sky Radio-meuk aan elkaar hangt. De hele lijst bekijken kan hierrr en op Spotify luisteren waar onze volksvertegenwoordigers u muzikaal mee vertegenwoordigen hierrr.

Luister mee

We moeten het hebben over GU en zijn favoriete band. Dat is eigenlijk Take That, ware het niet dat hij als puber op de middelbare school in een toverketel vloeibaar metaal is gevallen. Voor die tijd zat kleine GU altijd op zijn jongenskamer, iets te koude diepvriespizza's te eten en Back to the Future te kijken, en dan speelde zijn zusje in de kamer ernaast met haar vriendinnen Marleen en Dianne met de Droomtelefoon. Dan belden ze weer een of andere hunk en werden ze helemaal emotioneel. Enfin, als die meiden naar beneden gingen voor thee met koekjes, sloop GU die kamer in. Dan pakte hij de cd 'Everything Changes' van Take That en verdronk hij in de ogen van Mark Owen, die er nu uitziet als Ilja Leonard Pfeijffer die minder opium rookt. Het favoriete nummer van GU was nummer 13, Babe, en dan nam hij die cd mee naar de badkamer en dan probeerde hij 'm door het gaatje te proppen. WELNU, het is dertig jaar verder, en GU doet alsof hij helemaal in de metal is. Maar nu is er een nieuw album van Take That, zonder Robbie Williams (solo) en Jason Orange (gestopt), en is het FEEST in huize GU. Stiekem, heel stiekem. Meer nieuwe muziek na de klik!

Luister maar

Reeds veel over gezegd en geschreven maar hij is er, de nieuwe Bob Dylan. Althans, nieuw, een uitgave van het legendarische concert at Budokan in 1978. Ook al eerder opgedragen: er is een joekel van een 8LP 'Japan Only'-box en die moet je natuurlijk hebben. De jongste 'single' is vandaag uit, net als de nieuwe plaat van Dolly Parton. Dolly - zowaar nog jonger dan Dylan - heeft een joekel van een album met allerlei rockcovers uitgebracht, met tal van interessante samenwerkingen: Sting, Elton John, Stevie Nicks, McCartney+Ringo, allemaal zingen ze een moppie mee, die Wrecking Ball-samenwerking met Miley Cyrus werd al een hitje. Onze favoriet hieronder, Night Moves, met countrykoning Chris Stapleton. En voor iedereen die nu nog niet in de Tena Lady van het leven aan het lekken is, is er ook nieuwe muziek van mensen die niet hoogbejaard zijn, zoals Kurt Vile, en er is een nieuwe video van Neerlands beste band, Johan.

Luister mee

Oooo jongens wat was Lonely the Brave tot 2018 een fenomenale band en the next big thing in het alternatieve rocklandschap. Trick of the Light is fenomenaal, Backroads is fenomenaal, Black Mire is fenomenaal, maar dat frontman David Jakes bij optredens weggepropt in een hoekje naar de grond stond te zingen was natuurlijk wel een teken aan de wand dat hij niet zo lekker in de wedstrijd zat. Met de groei van Lonely the Brave groeide ook zijn angststoornis en het leidde tot het onvermijdelijke: hij stapte eruit. Het gaat hem inmiddels weer goed, er kwam een aardig soloplaatje en LTB ging verder met knakkers van wie we de naam niet eens weten. Van hen is nu uit het nieuwe album 'WHAT WE DO TO FEEL' en daar zouden we op een festival dus straal aan voorbij lopen. What if. Voorts: Cat Power zingt het legendarische 1966 Royal Albert Hall Concert van Bob Dylan en wat Ronaldo hier op GSHQ dan altijd zegt: "De nummers van Bob Dylan worden toch altijd nog het beste gezongen door Bob Dylan zelf." Meer nieuwe muziek, met een lading hiphop, na de klik!

Mannen, na een oorverdovende absentie kunnen we eindelijk mededelen dat we extreem terug zijn

Want dit is een man en muziek zoals god dat ooit bedoeld had. Niet van die WOKE gitaren en gezang (zingen is voor vrouwen). Want muziek, dat is een man en zijn [geen idee wat dit is]. Maar het doet hoe dan ook denken aan Star Wars' Max Rebo en dat maakt elke andere duiding en uitleg overbodig.

Luister lekker mee

Met de feestdagen 'voor de deur' zijn dit de weken dat artiesten hun nieuwe muziek op de markt smijten om lekker onder de kerstboom te belanden. Gisteren al dat plaatje van The Beatles, die daar sowieso een kersthitje mee gaan scoren, en vol verwachting klopte ons hart wat vrijdag 3 november ons zou brengen. En wie schetst onze verbazing? Bijna alleen maar TROEP. Troep minus twee. Ten eerste is de nieuwe Till Lindemann vandaag uit en dat is mooi, want dat is Rammstein in een nog maffer jasje. Videoclips van Rammstein en Lindemann zijn sowieso een feest om naar te kijken. Wel worden we extreem ongemakkelijk schizofreen van afschuw en genot: Sport Frei staat hierboven, de werkelijk waanzinnige minifilm NSL staat hier en het even zo krankzinnige Zunge is hier te bekijken. Nu zijn we weer in de war. Krankzinnig, geniaal of allebei? Ten tweede is er weer een nieuwe single van Johan, de beste band van Nederland. En de rest is erg saai.

Luister mee

Okee nu zullen we iets heel genocidaals verklappen: die James Blunt, die is zo erg nog niet. Het is een soort rode pil van The Matrix in een emmer havermelk en dat maakt het heel erg verwarrend, maar ook interessant. Hij klinkt weliswaar een beetje of-ie iedere ochtend in z'n noten wordt getrapt maar op Twitter is het een enorm grappige van zelfspot getuigende baas. Z'n beste nummer is natuurlijk I Want You, al is het alleen maar omdat het een cover is van Bob Dylan. Natuurlijk absoluut niet het beste nummer ooit getiteld I Want You, want erboven op de ranglijst vinden we vanzelfsprekend het origineel van Dylan zelf, alsook het schizofrene I Want You van Elvis Costello and the Attractions en ook de I Want You van Marvin Gaye. De nieuwe James Blunt is natuurlijk weer krankzinnig zoetgevooisd en bent u te trots om toe te geven dat u ook kan genieten van MIETENMUZIEK, zien we u na de klik terug voor lading andersoortige muziek. Helemaal onderaan: Dokken, de favoriete band van GU, in zijn favoriete genre: glam metal. Voorts, hieronder, een heel oud nummer van Magnolia Electric Co, de band van de betreurde Jason Molina. Totaal irrelevant, offtopic en zeker ook niet nieuw, maar het is nu eenmaal de allermooiste plaat in deze tijden van (inter)nationale sociaal-culturele maatschappelijke en geopolitieke waanzin - en dan tellen we de voetbalinhoudelijke gekte in Amsterdam niet eens mee. Tabee.

JAAAAA

Kijk daar worden we nog eens gelukkig van in deze tijden van internationale ingewikkeldheid. Een nieuwe single van Johan, een band die met een fenomenaal debuutalbum (Johan, 1997) en een even zo fenomenaal vervolgalbum Pergola (2001) in het sterrendom van de Nederlandse (pop)muziekwereld werd geschoten. Of althans, in ieder geval bij de critici en bij de 'kenners', wat minder bij het grote publiek. Stabiel was het ook nooit, bij Johan, met depressies, pauzes, wisselingen, annuleringen, break-ups, wedergeboortes, hiaten, reünieconcerten - de hele mikmak. En nu ineens, als donderslag bij heldere hemel, is er vijf jaar na het album Pull Up plots een nieuwe single en de aankondiging van een nieuw album. Cincinnati is 'anders', maar in de refreinen herkennen we tóch die Johan-sound waar we vroeger zo verliefd op waren, en waarbij we vooraan stonden in de clubs. Goede Nederlandse muziek, het bestaat echt. Gaat dat horen en gaat dat zien.

En die van Blink-182

Vandaag definitief uit, te bestellen en in de schappen van uw favoriete muziektoko: Hackney Diamonds van The Rolling Stones. Platenzaken hadden gisterenavond al een launchparty met een luisteruurtje, heel veel boomers en een verkoopmoment om 00.00 uur. En heel eerlijk: we hebben ons nooit heel hard geïnteresseerd in The Rolling Stones, het kwam nooit binnen, het beklijfde zelden, het was vooral heel saai en nu hebben we natuurlijk ruzie met iedereen in de panelen. De platenzaken hebben hun best verkopende album van het jaar in ieder geval weer binnen en iedereen is helemaal lyrisch dat Mick Jagger weer in 'topvorm' is. Want let maar op: 'topvorm' is het favoriete woord van muziekrecensenten als het gaat over The Rolling Stones. Laatste plaat met Charlie Watts op drums. Nou nou poeh poeh, ze zijn weer in topvorm hoor! (Geen idee)