Is een poeplijst

De fameuze Rolling Stone 500, een van de bepalende lijsten qua beste muzieknummers ooit, heeft een make-over gekregen. De vorige lijst kwam uit in 2004 en sindsdien is er allemaal nieuwe muziek uitgekomen, zoals troep van Bløf, Jantje Smit, Nelly Furtado en een zooi andere driekwartjes. Bij Rolling Stone waren ze gewoon jelly dat het GeenStijl-onderzoek naar het Beste Nummer Ooit veel hogere kwaliteit leverde alsdan die bende die op hun lijstje staat - hier onze heersende Spotify-lijst. Toen we bij de nieuwe Rolling Stone in een oogopslag zagen dat het fenomenale Pancho and Lefty van Townes Van Zandt niet hoger is gekomen dan 498 voelde we ons al goor. Townes Van Zandt is wel meteen een bruggetje naar het (achter de betaalmuur verdwenen) beste verhaal ooit in de Rolling Stone, een stuk over de betreurde Justin Townes Earle, vernoemd naar Van Zandt. Enfin, wel nog even doorgespoeld naar de top en dan komen we op 50 tegen de razend trieste discotheekjanker Gasolina, om te huilen, met onderaan de streep Aretha Franklin op 1, Public Enemy op 2 en Sam Cooke op 3 wat zowel onzin als lachwekkend is. Ook Missy Elliott en godbetert Outkast moeten dubbel en dwars oprotten uit de top 10, wat zijn dat nou voor een gare grappen. Nee, het beste nummer ooit staat niet in de top, het staat helemaal niet in de lijst, het is namelijk Lay Down Your Weary Tune van Bob Dylan, maar dat wist u al.

🤘

Ach ja, het is vrijdag, en dus moeten we maar eens kijken wat de week heeft gebracht qua nieuwe muziek: DE NIEUWE IRON MAIDEN. Altijd als we die Bruce Dickinson zo de salesmanager zien uithangen tussen die langharige teckels die z'n bandmakkers zijn denken we aan een tuinwesp in een boksring met Aziatische hoornaars. Maar zingen kan die maat wel, op Senjutsu, de eerste Maidenrammer in een miljoen jaar. Het is allemaal weer lekker Maidenesque met tachtig minuten verdeeld over tien nummers en voor je het weet zit je met wapperende manen je zwaard te slijpen op de rug van een draak terwijl je zoekt naar een of andere ring, of lonk je naar zo'n geile ravissante elf. Óf je bent gewoon een bouwvakker uit Purmerend en je luistert graag naar 80s hardrock, dat kan natuurlijk ook. Enfin, de nieuwe Iron Maiden dus, heel veel plezier.

TROTS

Gelukkig was er de afgelopen dagen geen nieuws over Bob Dylan en dus kunnen we het gewoon weer hebben over die Nederlandse grootheid die in aanmerking zou moeten komen voor de Nobelprijs voor Literatuur: de bijna compleet blauw gesmurfte Mart Hoogkamer, zijn zonnebank staat op standje Benidorm en smijt hem in een gracht met Purmerend-chic volk en dan zingt hij (kennelijk) de sterren van de hemel. De zomerhit 'Ik ga zwemmen', met boodschappen over liefde, angst, verlangen, een betere wereld voor iedereen en absolute hoop, is nu al een miljoenduizend keer bekeken op YouTube, alsook een miljoenduizend keer afgespeeld op de streamingkanalen. Het nummer is wereldwijd het meest gedeelde nummer op Spotify en nu gaat Murf een fles Bacardi op z'n lijf rammen. Vreet dat, Pink Floyd, met die ingewikkelde psychoprog-troep. WIJ. ZIJN. NEDERLAND!

Kijk Mark-Hugo! Meer dan 750 pax!

Tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig honderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig tweehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig driehonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vierhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig vijfhonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zeshonderd tien twintig dertig veertig vijftig zestig zeventig tachtig negentig zevenhonderd tien twintig dertig veertig vijftig.

Zo. 750 losers. En dan nóg 99.250 mensen, zoveel waren er de afgelopen dagen (iedere dag) op het vermaarde Lollapalooza Festival in Chicago. Geniet van de muziek! Het houdt u weer twee uurtjes van Twitter.

Al verkocht voordat u kon bieden

Het album Once Upon a Time in Shaolin van de hiphophelden van de Wu-Tang Clan is nogal een dingetje in muziekland. Of het goed is? Geen idee, want vrijwel niemand heeft ooit naar deze plaat kunnen luisteren en dat is net het punt. Het album kwam uit in één exemplaar, wat betekent dat de eigenaar complete volmacht heeft over wie de nummers wel en niet te horen krijgt. Dus hoe goed uw hiphopcollectie ook is, het zal altijd deze Wu-Tang-knaller moeten missen. Tot nu dan, want de plaat is verkocht. Het album was in handen van de grootste hiphopliefhebber ter wereld: de Amerikaanse overheid. Die verzamelt al jaren hiphoppers in zijn justitiële verblijven en nam de plaat in beslag van de originele koper: fraudeur en algeheel gehate man Martin Shkreli. Blijkbaar zijn de ambtenaren klaar met de meest begeerlijke nummers in de hiphopwereld, want het unieke exemplaar ging stilletjes in de verkoop. Nieuwe koper? Onbekend. Prijs? Onbekend, maar bizar hoog. Shkreli kocht de plaat voor twee miljoen en deze keer kwam het bonnetje blijkbaar nog hoger uit. Dus u bent wederom de kans misgelopen om dit unieke stukje muziekgeschiedenis te bemachtigen. Mochten wij het fout hebben en bent u wel de nieuwe eigenaar, schroom niet te mailen. We zijn niet te beroerd om de nummers in het stamcafé te gooien.

Anime is een soort hentai, maar dan zonder de gladde slangen

Ach, je weet het weet het weet het. Dit is het beste van vandaag. Een andere videoclip van allemaal mensen die bokking vreten is nu overbodig. En bovendien TMF bestaat helemaal niet meer. Dit is het. Dit is de nieuwe videoclip van Bløf. Er is niets beters beters beters. Janken janken janken.

Lalala weekend

U kent Rise Against van vroeger, vooral Revolutions Per Minute was gewoon een plaatje om andere mensen te tackelen met dit soort riffjes en natuurlijk die bekende uit Tony Hawk. Vervolgens werd het allemaal popi-politieker met geneuzel over jongeren, boodschappen, generaties, Black Lives Matter en allerhande sociaaleconomische en politieke ellende. Aangezien wij hier in Nederland geen bout van Amerika snappen kwam die met politiek correcte crack gevulde boodschappenkar op Lowlands niet uit de verf, toen die zangkabouter zelfs op z'n opstapje op het podium totaal verzoop in het immense decor en de zaal zoiets had van: geef mij maar een tak en een glas sangria en dan ga ik wel naar Kees van Hondt. Enfin, u moet het allemaal zelf uitzoeken hoor, die boodschappen en die verwijzingen naar allerlei belangrijke kwesties. Maar u kunt het ook gewoon door uw koptelefoon knallen als u door het grootstedelijke verkeer slalomt, een paar hinderkinderen aan de kant moet beuken of op het snowboard staat, want het klinkt best aardig. Na de klik meer nieuwe muziek van deze week, met een vleugje metal en vooral veel vage zooi.

Plus alsook een zeer exclusieve inkijk in de Bootleg Rij van Mosterd

De Grootste Aller Tijden is 80. Dat oeverloze gezever over hoe belangrijk de man is geweest voor de muziek laten we lekker over aan de vreselijke radiozenders van de NPO, alwaar de dj's een dagje heel hard mogen veinzen dat ze zelf mogen bepalen wat ze draaien, en godzijdank is er vanavond geen speciale uitzending van DWDD met Matthijs van Nieuwkerk die nog net niet als een Vandellia Cirrhosa in de lulbuis van de eeuwige Freek de Jonge kruipt. Nee, voor Dylanverering in Nederland moet je helemaal niet naar anderen luisteren, je moet het gewoon lekker bij jezelf zoeken. Die keer dat je voor het eerst Abandoned Love hoorde. De keer dat je moest janken bij Lay Down Your Weary Tune. Die keer dat je aan je mammie moest denken bij het horen van Mama, You Been On My Mind. De keer dat je veel te veel geld betaalde voor een optreden en meneer als een daywalker in een hoekje achter z'n piano zat te schuilen en je toen maar driehonderd bier dronk. De keer dat je een extra nacht in Missisippi bleef slapen omdat Dylan het bezong, of de ochtend dat je Lay Lady Lay op MP3 hoorde toen je scharrel de hotelkamer verliet. En bij alles wat je op de radio hoort kun je je afvragen: wat is de Dylan in dit lied? Omdat ondergetekende ook maar een jonge god in het lichaam van een opa is, of andersom, hieronder een sneak peak in het bescheiden rijtje Bootlegs. En ja, er komt dit jaar een nieuwe! Na de klik, in volstrekt willekeurige volgorde, 80 keer geluk.

Blues, rock, METAL

Tussen het afgrijselijke geweld van het Songfestival door (alleen van het supervage Oekraïne kregen we een heel harde Bravo-vibe, hier LIVEBLOG) raakt ook nog wat muziek voor normale mensen met oren de schappen. Vorige week werden we verwend met de nieuwe bluesrammer van The Black Keys en deze week is het voornamelijk troep. Wie wél heel cool is, is Robert Finley, een in soul gespecialiseerde bluesgod uit de Deep South, met  zijn autobiografische reis als Sharecropper's Son in Louisiana. Geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys: die zit niet in stil. Van Robert Finley weten we ook zeker dat hij NIET naar het Songfestival heeft gekeken. Hij is namelijk zo blind als een deur. Andere nieuwe albums afgelopen week: Monster Magnet, John Hiatt, wat vage metal en vooral veel ondefinieerbare troep. Fijn weekend nog.

We hebben 'm zelf ook

Het is een zonnige dag voor muziekliefhebbers. Na die pretentieuze Turn Blue-troep van The Black Keys, een plaat die zogenaamd beter werd naarmate je 'm vaker luisterde, en het als 'medium' te classificeren heppiedepeppie Let's Rock knappen de knakkers uit Akron, Ohio nu een zweverige plaat met broeierige Deltablues naar je speakers. Een aanrader is de door The Black Keys zelf aangemaakte Spotify-playlist Hill Country Blues, voor je levensgenot is het sowieso een aanrader wat vaker te luisteren naar broeierige Deltablues (Mississippi Fred McDowell, Mississippi Joe Callicott, Junior Kimbrough, R.L. Burnside, Son House, Howlin' Wolf, Sonny Boy Williamson II) en een aanrader is ook de nieuwe van The Black Keys, Delta Kream, we hebben 'm sinds de eerste single Crawling Kingsnake (groot geworden door John Lee Hooker) zelf ook, en dan komt onze meest favoriete rapper van het moment - J. Cole - ook nog eens met zijn langverwachte zesde album! Nog meer gloednieuwe muziek na de klik - weinig metal dit keer, helaas.