De sociale wetenschap is geen van beide. En drie klassiek-links geörienteerde wetenschappers trakteerden zichzelf even op een field day van een jaar om dit aan te tonen.

@James Lindsay, @Helen Pluckrose en @Peter Boghossian met verdomme zelfs een blauw vinkje, om precies te zijn. Ze leverden fake papers in bij diverse Social Justice Wetenschappen, en kregen die nog gepubliceerd ook. Daar maakten ze een korte docu over, waarvan het eerste deel bovenstaand, en ze wijdden er een gezamenlijk essaytje aan. Van de in tien maanden 20 geschreven papers, werden er 7 geaccepteerd en 10 kregen een “revise and resubmit” te horen. Oh the humanities. Okay, en dan nu snel naar waar iedereen eigenlijk voor kwam: Hitler. 

Nou, komt-ie. De paper "Our Struggle is My Struggle: Solidarity Feminism as an Intersectional Reply to Neoliberal and Choice Feminism", werd geaccepteerd in "feminist social work journal Affilia". Daarover schrijft het drietal in een formele toelichting dat: "De laatste tweederde van deze paper is gebaseerd op een herschrijven van ongeveer 3600 woorden uit hoofdstuk 12 volume 1 van Mein Kampf, door Adolf Hitler, ook al wijkt het significant af van het origineel. In dit hoofdstuk, herschreven wij deels Hitlers meerdimensionale plan over waarom de Nazi-partij nodig is en wat het van zijn leden nodig heeft." De paper betoogt dat het feminisme dat stoelt op individuele keuze en verantwoordelijkheid, 'female agency' en kracht tegengegaan moet worden door een feminisme dat zich verenigt in solidariteit rond het slachtofferschap van de meest gemarginaliseerde vrouwen in de samenleving. Peer reviewers vonden het doorgaans prachtig en schreven o.a. onderstaande dingen over het euvel dat  blijkbaar 'neoliberaal feminisme' heet. Hondenverkachtingsstudie na de breek.