Potas, koper, staal, kolen, olie, gas, soja, mais, hout, cement, havens, spoorwegen, alles wordt door de Chinezen veiliggesteld

\

Het zal de lezer bekend zijn dat de Chinezen al jaren bezig zijn met hun Belt&Road Initiative (BRI). Dit omvangrijke Chinese plan heeft een mooie kaft; het doen herrijzen van de zijderoute en zo het Oosten met het Westen verbinden. De handel kan dan floreren en de tussenliggende landen uit de armoede trekken. Hat ware verhaal ligt iets anders natuurlijk, maar de EU is nu pas wakker geworden en vreest dat China een te machtige positie aan het verkrijgen is. Daarom is de EU nu met haar versie van de BRI gekomen: The Global Gateway. Maar zoals mag worden verwacht, slaat de EU de plank mis, en niet zo’n beetje ook. De EU redeneert vanuit haar woke wereldbeeld terwijl de Chinezen voor keiharde (maar mooi verpakte) geopolitiek hebben gekozen. Hiermee kan dit een dure en uiterst ineffectieve grap gaan worden, waar ook serieuze geopolitieke consequenties aan verbonden zullen zijn.

Het Chinese Belt & Road Initiative is 8 jaar geleden ingevoerd door President Xi en is sindsdien een van de speerpunten van zijn buitenlandpolitiek. Treinverbindingen, snelwegen, maritieme routes, havens, vliegvelden, stuwdammen, energiecentrales, en dergelijke zijn de publiek bekende investeringsbestemmingen van de Chinezen. Betrokken zijn bij dit soort projecten kan inderdaad leiden tot meer economische macht voor China, maar de manier waarop de BRI dit doet is waar het echt om draait. En die manier waarop zorgt er pas echt voor dat China enorme geopolitieke macht naar zich toe trekt.

De Chinezen gebruiken hun banken, bouwbedrijven, ingenieurs en overheidsgeld om de projecten in andere landen samen met de lokale overheid te financieren. Tot dusverre niet zoveel bijzonders, behalve dan dat de Chinezen het allemaal zelf bouwen in plaats van het overlaten aan lokale bedrijven (soms moeten ze lokaal personeel inhuren maar die laten ze meestal in de keet zitten). De crux zit hem in de garanties die deze overheden (en bedrijven) aan de Chinese consortia moeten geven. Vaak worden grondstoffen, mijnen, energiecentrales, vliegvelden, havens en dergelijke als onderpand gegeven. De regeringsleiders in deze vaak arme landen doen dat al te graag want zij kunnen pronken met deze projecten (en zullen vast een douceurtje krijgen op hun Zwitserse bankrekeningen).