Ik was afgelopen week op een event over nieuwe vereisten op gebied van verslaglegging van niet financiële informatie. Het was goed georganiseerd en de breakout sessies waren uiterst nuttig. Zoals op dit vlak wel vaker gebeurt, waren er wel wat misconcepties over het economisch denken. Zo werd Milton Friedmans mening dat bedrijven alleen moeten focussen op het maximaliseren van aandeelhouderswaarde verkeerd uitgelegd, maar dat is allemaal te vergeven. Echter, één van de speakers op het event, en tevens gespreksleider, was Sander Schimmelpenninck. En dat was wellicht niet zo’n goede keuze.

Als gespreksleider was de heer Schimmelpenninck zeker niet slecht bezig; hij was welbespraakt, legde contact met de aanwezigen (accountants en mensen uit het MKB), maakte grappen over dat hij door dit event nu even pauze had en geen luiers hoefde te verschonen (hij is net vader geworden) en dat hij eindelijk een nacht normaal kon slapen. Zelfs een grapje over dat hij voor twee dagen even heen en weer vliegt (Schimmelpenninck woont in Zweden) en dat dit niet zo sustainable is, ging hem goed af.

Maar dat veranderde toen hij na de twee andere sprekers zelf zijn presentatie mocht geven. Hij ging het over de grote vermogensongelijkheid hebben, maar dan vanuit de optiek van belastingen. Zo kon de heer Schimmelpenninck het niet hebben dat inkomen zwaarder wordt belast dan vermogen. Iedere ochtend vroeg opstaan om een boterham te verdienen terwijl de mensen die teren op hun vermogen nauwelijks belast worden; “dat kan toch niet?!”. Dat mazzelgeld (vermogen, kapitaal), moet dus zwaarder belast worden en snel graag!