Het is bizar dat een Sleepwet kon worden ontworpen, het is beangstigend dat een politieke meerderheid hem wilde aannemen en het is dood- en doodeng dat het miljoenen burgers geen fuck boeit dat het gebeurt.

Ja, het is best OK als de overheid diensten heeft die verdachten, burgers en buitenlui kan onderzoeken, op basis van tips, vermoedens of bestaande feiten, om te weten wat hun motieven en doelen zijn. Maar nee, het is niet OK als de overheid daarvoor systemen bouwt waarmee met een druk op de knop alle data, van alle burgers kan worden opgevist in een sleepnet.

Om je huis binnen te mogen, heeft de politie een redelijke verdenking en een huiszoekingsbevel van een (hulp-) officier van justitie nodig. Om je internetkabels te mogen tappen is er in theorie ook een redelijke verdenking en toestemming nodig. Maar aangezien niemand de ‘deur’ open hoeft te doen als diensten digitaal willen inbreken, wie garandeert ons dan dat er geen misbruik van gemaakt wordt, dat er altijd oprechte bedoelingen zijn, dat er uit gemakzucht, tijdswinst of gewoon omdat het kan geen misbruik wordt gemaakt van die mogelijkheden?

Taptechnieken om je ex te stalken
Wie zegt dat hier alles zuiver gebeurt? Wie zegt dat een voor de burger bevreesde overheid - zoals die zich steeds meer laat kennen - zorgvuldig omgaat met grondrechten, privacy en begrippen als redelijke verdenking? Van Snowden weten we dat NSA-medewerkers in de VS de tapsystemen misbruikten om hun (ex-) geliefden te stalken. We weten dat overheden van hard- en softwaremakers eisen dat die achterdeurtjes inbouwen waardoor geheime diensten in hun systemen kunnen binnen dringen. 

De toezichtcommissie die wordt ingesteld is niet per definitie betrouwbaar. Bijvoorbeeld omdat oud-AIVD’er en uitgesproken Sleepwetvoorstander Ronald Prins er onderdeel van uitmaakt. Zijn Fox-IT is al jaren het go-to digitale security-bedrijf voor de overheid. In zekere zin was hij al jaren een soort schaduwminister van informatietechnologie. Maar los van poppetjes als Prins: sowieso zou je de overheid niet per definitie moeten vertrouwen met zo veel macht over je persoonlijke gegevens. Dat “ze” niet per se de intentie hebben om jou als nutteloze kutburger met niks te verbergen te targetten voor het slepen van je data, wil niet automatisch zeggen dat je de overheid daarom maar met de middelen moet vertrouwen om het desgewenst tóch te kunnen doen.

Het vrije internet: leuk zo lang het duurde
Langzaam groeit het gevoel en het besef dat het lang leuk was op het vrije, ongereguleerde en creatief onuitputtelijke wereldwijde web, maar dat het sleepnet van overheid (en verwoestende commercie) zich langzaam begint te sluiten om de meest vrije, open en democratische marktplaats voor ideeën waar de mens ooit op samen kwam.

We zien de desastreuze verstikking overal, in het groot en in het klein. Facebook, bijvoorbeeld, is al jarenlang een online satan die de vrijwillig gedoneerde privédata van gebruikers vermarkt aan verkopers terwijl het tegelijkertijd een zedenmoraal oplegt. Naakt? Zoenende homo’s? Blote kunst? En tegenwoordig zelfs: rechtse praatjes? Je wordt weggejorist en/of opgerot - de handelswaar mag immers niet bederven. Zuckerberg wil wel je data uitzuigen maar kan je zeden niet verkopen. 

We zien het ook bij Google waar een kritische medewerker - James Damore - werd ontslagen vanwege weigering om aan te conformeren aan identiteitspolitieke SJW-mores die het bedrijf in zijn (of haar of het) greep houdt, en ook bij dochter YouTube, waar migratiekritische vloggers worden gedemonetized uit naam van lege deugretoriek als ‘diversiteit’ en ‘inclusiviteit’.