Europese Patriotten vervalt voor een In Memoriam, voor een hond

Ciao bella. Elegie voor mijn ouwe trouwe lobbes Jamba

Ik noem mezelf graag gekscherend een schrijvende aap, zo’n trommelaar in de Bimbobox die een kunstje doet als je een munt in het apparaat gooit. U vraagt, wij draaien. Maar vandaag even niet...

Ik kan met geen mogelijkheid een coherent en rationeel verhaal tikken voor de serie Europese Patriotten terwijl ik zit te janken omdat Jamba er woensdagmiddag na 14.30 niet meer is. Mijn wereld is even gestopt met draaien. 

Ze ligt op een kussen aan mijn voeten, reageert nog op alles, maar ademt heel snel en heeft al vier dagen niet gegeten. Eind vorig jaar werden haar bloed en urine getest en was er niks aan de hand. Ze was wel wat mat de laatste tijd, maar ze at goed, ging mee zwemmen in de oceaan en blafte vrolijk naar andere honden. Het slechtnieuwsgesprek met de dierenarts, afgelopen maandag, overrompelde me volkomen. Jamba was opgegeven, een kwestie van een dag, hoogstens een paar dagen. Leverkanker, uitgezaaid naar de longen. Een doodvonnis.  

Ik had amper tijd om de mokerslag te verwerken, want er moest een datum worden geprikt voor de euthanasie. Mijn eerste reactie was: ‘volgende week maandag’. Natuurlijk wilde ik Jamba nog zo lang mogelijk bij ons houden, het afscheid uitstellen. Maar in die week kon er van alles misgaan met Jamba, waarschuwde de veterinária. Dan moesten Carrie en ik onverhoopt met de doodzieke hond naar de dierenkliniek in Olhão rijden, en Jamba alsnog laten euthanaseren in een klinisch, kaal hokje, op een metalen tafel, onder fel neonlicht. Bovendien is onze kliniek in het weekeinde gesloten, en dan zouden we naar het dierenziekenhuis in Faro moeten rijden. 

Dat is het laatste wat een doodzieke hond wil, dat gezeul.

Noot van de redactie: A. Nanninga is even terug, u snapt waarom

Hafid Bouazza en ik werden vrienden via GeenStijl. Hij en Gerrit Komrij (moge ook zijn nagedachtenis tot zegen zijn) lazen trouw ieder topic en toen ik voor GS ging schrijven vond Komrij mij een beste kerel. Maar 'A. Nanninga' bleek een vrouw, tot Komrijs niet geringe teleurstelling. Hafid vertelde het me later schaterend, hij vond de misogynie van zijn vriend een bron van vermaak en verbazing. Want Hafid hield juist veel van vrouwen en vrouwen hielden van hem.

Het was lastig om niet van hem te houden, vond ik. Het was trouwens ook best lastig om wel van hem te houden. Maar hij had de katachtige kwaliteit om mensen volstrekt autonoom en wispelturig tegemoet te treden en toch diepe genegenheid op te wekken.

Een duiding van zijn oeuvre, van zijn positie in de Nederlandse letteren, dat zult u in alle kwaliteitscouranten kunnen lezen. 

Wat schrijf je over de beste schrijver? 

De literatuurpausen en boekentypes zullen hun woordje ongetwijfeld klaar hebben. Sommigen misschien al een hele poos, op de plank, alleen de datum nog in te vullen want in de café's rond het Spui werd - soms met nauw verholen gretigheid - de laatste jaren vaker de gezondheid dan het werk van de schrijver besproken. 'Zeg. Gaat slecht he, met Bouazza?'

Nou, vul maar in jongens, 29 april 2021, nog even langs de eindredactie, fotootje erbij, klaar.