Journaliste Gonneke van den Kieboom doet in Het Parool een oproep aan viezeriken die met hun tengels niet van vrouwen af konden blijven. "In de volgende fase in de #MeToo-discussie moeten de daders hun kwalijke gedrag erkennen."

Volgens Gonnie moeten mannen de volgende tekst uitkramen of ergens op internet kwakken: *"#IToo heb me schuldig gemaakt aan oneerbaar seksueel gedrag. Hiervoor schaam ik mij diep. Ik neem de verantwoordelijkheid voor jouw pijn en verdriet. Mijn excuses, ik beloof beter." *

Even Gonnie onder haar steen vandaan trekken.

Ten eerste bestaat die hashtag voor aanranders al en het is #ihave. Zelf gelezen in Het Parool. Dat vlammetje wakkerde even aan, kreeg wat toevoer door honderden bekentenissen van mannen, en doofde weer. Omdat die hele #MeToo-discussie volledig is ontspoord in debiele parallellen tussen een knipoog in de kroeg en regelrechte verkrachting in de bosjes. Omdat het geen discussie meer is over aanranding of verkrachting, maar een hyperactieve normen en waarden-discussie over wat de discussie precies is, wat valt onder de discussie, wat niet, hoe de discussie precies vormgegeven zou moeten worden en wanneer iemand volgens al die regels van de discussie precies schuldig is.

Ten tweede is er in Nederland al lang een dappere aanrander annex piemeldenker die zich in een geile bui van machtsbronstigheid verloor, om later en plein public op een roze kratje te springen om zijn kwalijke gedrag te erkennen. Zijn naam is Francisco van Jole. In een gesprek met zijn veel jongere, kwetsbare en misschien zelfs weerloze slachtoffer gaf Van Jole ruiterlijk toe zijn tong in haar gepropt te hebben. Terwijl dat meisje nee zei. Ook ging hij op haar liggen. In zijn witte onderbroek. Hakkelend en hortend en stotend en aarzelend en zoekend en aftastend herhaalde Van Jole zijn woorden op NPO Radio 1: ja, ik ben schuldig. Sluit naadloos aan bij 'de wetenschap leert dat gedragsverandering begint bij helder, dus cognitief besef (over de ­eigen verantwoordelijkheid) van het eigen ­gedrag en de gevolgen van dat gedrag'. Dus. Laten we samen afspreken dat de moedige Francisco van Jole vanaf dit moment hét boegbeeld van de ex-aanranders is. De flegmatieke aanvoerder van de Mea Culpa Club. 

Niet dat Francisco van Jole dan van blaam is gezuiverd. Maar hij geeft eerlijk rekenschap. Dan kunnen we samen - slachtoffers, daders en enablers - op weg naar die toekomst zonder intimidatie en zonder slachtoffers van seksueel misdragen. Dat zou machtig zijn!

Zojuist op NPO GrindpadFM in de NieuwsBV. Francisco van Jole reageert stotterend op dit brisante audio-topic op GeenStijl, waarin een 23-jarige dame vertelt over haar avontuur met Jolo in zijn witte onderbroek. Jolo Tape is dus echt, voorval is van tien jaar geleden en stommerik griezel Francisco is het echte slachtoffer. Oh, en dit was echt het enige enigste voorval ooit ever tussen Joloo en de Meisjes. Yeah sure. #MeToo Tips kunnen naar hierrr.

In gepaste terughoudendheid zagen we de hashtag #MeToo op gang komen. Anne Faber en Harvey Weinstein triggerden een stortvloed aan bekentenissen: wat zijn veel vrouwen slachtoffer van mannelijke overmacht, en wat staan we daar weinig bij stil.

Maar zoals het heden immers altijd gaat, lag de heksenjacht weer op de wacht. Vrouwen van kleur vonden de hashtag uiteraard  te wit, autochtone mannen die gretig wilden deugen zagen een kans om zich te verschonen van een verkeerde flirt of een foute grap maar nooit, zoals alhier zeer scherp opgemerkt, van een daadwerkelijke aanranding, verkrachting of mishandeling - waardoor hun "biecht" niet alleen gratuit werd, een "stiekem schouderklopje" zelfs, maar ook tekort doet aan vrouwen die veel ergere confrontaties met mannen hebben moeten doormaken dan een seksistische grap of een verkeerd gevallen kneep in de kont. Nog erger waren de mannen die "alle mannen" in hun aanklacht wilden betrekken, maar vervolgens zelf schuldiger bleken dan zij anderen aan wilden wrijven. Mannen die zich als  misbruikslachtoffer uitspraken - volgens sommige cijfers toch zo'n 30% van alle slachtoffers - werden juist weer weggelachen. En zoals altijd zagen we weer hoe de rol van islam in de behandeling van vrouwen(gelijkheid) ondergesneeuwd werd door de veel makkelijker te maken verwijten aan het adres van het vermeende blanke mannelijke patriarchaat, dat zich in deze postmoderne tijden immers altijd gedwee laat geselen zonder ooit met zuur te gaan smijten.

Een hashtag werd een heksenjacht en een heksenjacht is een karikatuur. Een week #MeToo heeft geen verkrachting voorkomen, maar wel weer diepe scheidslijnen getrokken tussen mensen, groepen en genders. Weer wordt een strook mortel uit de muur van de maatschappij gebikt door de karikaturale uitingen van het internet teveel uit te vergroten en te betrekken op het IRL van onze samenleving. Elk kritisch woord te ver over de schreef, elke blik te scheef en elke uitgesproken zorg een subversieve stellingname. De Gewone Nederlander is in de beeldvorming inmiddels een in een angstcultuur gewortelde buurtwhatsapper die Zwarte Piet aanbidt en vrouwen onderdrukt omdat hij ondanks al zijn angst een institutionele patriarchale macht bezit om vrouwen en people of color onder de knoet te houden. Allemaal.

Michael Panhuis misbruikte zijn voorwaardelijke invrijheidstelling om op voor Anne Faber fatale wijze toe te geven aan psychopathische driften waar slechts weinigen door bezeten worden. Hollywood mogul Harvey Weinstein gebruikte zijn macht, invloed en geld - zaken waar de meeste mannen niet over beschikken, zeker niet in combinatie van alledrie - om (onzekere) vrouwen in een onzekere wereld aan zijn dwingende wensen te onderwerpen. En een paar weken later zijn alle mannen, overal plotseling een potentieel gevaar voor vrouwen. Je zal maar écht verkracht zijn, écht mentaal geknakt zijn, écht in angst leven ("Op de vlucht voor mijn dader rende ik onder een spoorbruggetje door. De trein denderde daar toen precies overheen. Dat geluid blijft voor mij extreem onbehaaglijk"), en dan dagenlang op internet, social media en alle MSM moeten horen, zien en lezen dat een kleedkamergrap over dikke tieten eigenlijk óók een vorm van verkrachting is, omdat een paar bezopen enkelingen ons allen aan willen wrijven dat iedereen een eeuwige schuld heeft.

De vraag die haast niemand lijkt te stellen rond weer een nieuwe heksenjacht over een hype: als iedereen schuld heeft, en zingeving alleen nog gezocht mag worden in totale overgave, wat is dan de verlossing? Want het lijkt er sterk op dat postmodernisten alleen redemptie vinden als iedereen verliest. Maar in verlies zit, net als in heksenjacht by hashtag, geen enkele vooruitgang.

FullRes Cortoon hierrr.