De kater komt wel pas veel later

Transactivisten. Het is een piepklein groepje maar agressief zijn ze wel en ze krijgen hulp van progressieve politici, belangenclubs en multinationals die hun sociale media-kanalen tooien in de kleuren van de Pride-vlag. (Hun westerse accounts, niet die van hun Afrikaanse of Arabische afdelingen.) Trans-activisme is een maatschappelijke heuvel waar onwaarschijnlijk veel mensen op willen sterven, omdat het goed en deugdzaam en strijdbaar en trots is om op te komen voor slachtoffers van de institutioneel transfobe samenleving een microscopisch kleine groep mensen die in het verkeerde lichaam geboren is en dat graag wil veranderen. 

Het is niet onmogelijk maar toch zeker wel sociaal riskant om kritische noten te kraken over het trans-activisme, dat een zekere aanstekelijke sociale besmettelijkheid lijkt te hebben onder jongeren en jongvolwassenen die niet lekker in hun vel zitten, sociale en/of lichamelijke groeiproblemen en/of hormonale puberperikelen hebben en denken dat het allemaal komt omdat ze in het verkeerde lichaam zijn geboren. Die mensen wordt geen hulp aangeboden, die wordt een transitie aangepraat en dat narratief begint - zoals met alle culturele hypes - over te waaien uit Amerika. 

We keken dit weekend naar Daily Wire-docu What is A Woman en deze sociale ontwikkeling desintegratie is zowel extreem ongezond als op absurdistische voet met elke aardse realiteit. Het is niet eens meer om te lachen, zeggen we met ons meest ernstig kijkende doktershoofd. Op een banaal niveau vergroot het trans-activisme van de letterbakkapers het risico op oplevende intolerantie tegen andersneukenden. Maar veel beschadigder zijn degenen die zich een geslachtsverbouwing hebben laten aanpraten c.q. zich niet door hun familie, vrienden of artsen van zo'n extreem ingrijpende en riskante operatie hebben laten afpraten.

We rolden van de docu door naar het inktzwarte konijnenhol /r/detrans/, een subreddit voor geverifieerde spijtoptanten van geslachtsverandering en het lijkt ons goed voor genderverwarde Nederlandse jongeren om daar wat ervaringen te lezen van jongens en meisjes die tot op het suïcidale af spijt hebben van hun sekseverandering. Wanneer intrinsiek ingewikkelde kwesties als gendertwijfel benaderd worden als iets dat louter met "trots" gepaard gaat, leid je kwetsbare jongeren op een pad naar onherstelbare schade. Het propageren van riskante operaties bij psychologisch kwetsbare pubers en het daaruit voortvloeiende lichtzinnige medische faciliteren van verbouwingen is een opmaat naar enorme ellende. Je kan wat ons betreft beter transfoob genoemd worden, dan medeplichtig zijn aan de totstandkoming van de gruwelijke verhalen van slachtoffers van deze - hopelijk passerende - culturele X-tocht.

Iedereen het hare én het zijne

Ken je dat gevoel dat je voelt dat er wat wringt, maar dat je dat gevoel niet helemaal kunt plaatsen? Dat je met twijfels rondloopt, dat je een beetje met je ziel onder de arm bij de koffiemachine staat omdat je wéét dat je het niet kunt uiten? Omdat de tijdsgeest tegen je is, omdat je tegenwoordig om niks met je kop op het hakblok gelegd wordt terwijl de goegemeente gaat voetballen met je gevoelens en het publiek luidkeels schampert om je sentimenten? Het geeft een gevoel van onveiligheid en onmacht. Je wilt het kwijt. Je wilt er over praten, schrijven, delen met anderen. Maar het is 2022, dus als wij een mailtje krijgen met een bericht van het intranet van NPO Radio 1 over de mariekelucasrijneveldificatie van Lara Rense, die zich voortaan Lara Billie Rense (die/diens) wil laten noemen. Dan kun je dat niet delen. Want op delen komen commentaren en op sommige commentaren - zeker over modieuze genderkwesties - staat al snel de sociale doodstraf. Dus we kauwen nog wat verder op onze plastic SORRY SORRY HOUTEN! roerstaaf bij de redactie-Jura en denken alleen maar: Nou ja. Wij vonden Lara Rense eigenlijk altijd al een lul.

Dat blaadje moet je met een korreltje zout nemen NOU NU EFFE NIET

Zo hypergrappig als Louis van Gaal Sex Dwarf zal het helaas nooit meer worden maar soms zie je tussen die malle stukjes in de Sunday Sport een pareltje voorbij komen waarvan je denkt: verdomme dit is de aarde in het jaar 2069. Want met al die kindjes (m/v/x) die tegenwoordig zelf hun gender mogen kiezen van papa en mama, ouders die hun baby vernoemen naar een of ander type pijlstormvogel en dat geleuter over roze kleertjes op jochies en blauwe kleertjes op meisjes omdat ze niet in hokjes passen. "Ja mijn zoon of dochter mag zelf kiezen of hij een zoon of dochter is want misschien is mijn zoon of dochter wel niet een zoon of dochter maar een zoon of dochter." En dan is het over een aantal jaar geen publicatie meer in de Sunday Sport, maar in de NRC, omdat een of andere groezelige gozer van een jaar of 60 inderdaad nooit zal weten of hij een kerel of een meisje is. What a time to be alive.

Nepal. India. Pakistan. Bangladesh. Mofrika. Nieuw-Zeeland. Australië. En nu Nederland. Het is tijd.

Voor de erkenning van een derde gender, kennelijk. Maar waar het écht een keer tijd voor is: gewoon lekker kappen met al die rare genders. Op de geboorteakte achter de vraag 'Geslacht?' gewoon één vakje kalken: 'Vast wel'. Man, vrouw, X, non-binary of genderflux. Wat boeit het nou. Alle mannen voelen zich af en toe lekker verwijfd. En alle vrouwen voelen zich af en toe best mannelijk. Als ze een spijker in de muur slaan of de olie verversen ofzo. Gaat er gelukkig ook een streep door het gespartel dat 'vrouwensport' heet. Gewoon: 'Sport'. Kijken we wel wie of wat er overblijft aan de top. Ook mag iedereen lekker met elkaar knallen en frommelen. Einde discussies over heteroseksualiteit en homoseksualiteit. Dan hoeft de Hema ook geen geslachtsaanduidingen meer te schrappen. Dan heeft Francisco van Jole geen vrouw aangerand, maar gewoon een mens. Kunnen personen die nu nog 'mannen' genoemd worden straffeloos & verlekkerd rondruiken in de Hunkemöller. De tijd is rijp voor vast wel.