Vraag is echter, wat we daarna krijgen?

Inflatie was dood verklaard en dan weet men de woorden die gaan volgen: “Lange leve de inflatie!” En inderdaad, inflatie is alive and kicking. En nu weer laten economen en centrale bankiers van zich spreken door te stellen dat het “lage inflatie voor altijd” systeem dood is. Wellicht hebben ze het deze keer wel bij het rechte eind.

Overigens was die stelling dat inflatie dood was, onjuist. Al sinds het begin van de Quantitative Easing (vanaf 2008, als we de Fed als leidraad nemen) (QE) programma’s waar centrale banken staatsschulden (en soms ook andere schulden en aandelen) opkochten met “geprint”geld, waren er economen die waarschuwden dat dit inflatie zou veroorzaken. Helaas was dit groepje in de minderheid en ze werden door de maakbare samenleving economen om de oren geslagen met de inflatiecijfers van o.a. het CBS en Eurostat. Maar die cijfers zijn gebaseerd op een mandje van goederen en lieten niet heel het verhaal zien.

Het “geprinte geld” heeft namelijk wel degelijk gelijk inflatie veroorzaakt in financiële waarden zoals aandelen, obligaties en vastgoed (Wall Street in plaats van Main Street). Dat was ook de bedoeling, want deze stijgende prijzen van deze bezittingen, vormden in wezen een herkapitalisatie van de banken (onderpandwaarde ging weer omhoog, waardoor de banken weer gezond werden).

Enfin, de inflatie heeft zich nu ook eindelijk laten zien in het befaamde mandje. En dan nog bleven de mainstreameconomen volhouden dat het tijdelijk zou zijn (”transitory”). Natuurlijk is alles “transitory” als de tijdspanne maar lang genoeg is; zelfs de Weimar-inflatie was dan tijdelijk van aard. Dus de discussie kan beter gevoerd worden over hoe lang, hoe hoog de inflatie zal zijn en of het een regime change betreft.

De ECB kan nooit terug naar een gedegen monetair beleid; de geldprinters zullen brrrr brrrr moeten blijven doen.

Afgelopen donderdag gaf de ECB een persconferentie over het door haar te voeren beleid. De vraag was of de ECB zou beslissen om het tempo van de opkopen (simpel gezegd: geld printen en daarmee staatsobligaties kopen) zou verminderen. Deze zogenaamde taper is waar het echt om ging voor de marktvorsers en zij werden in ieder geval niet verrast; er komt een kleine taper, alhoewel Lagarde het geen taper vindt maar een recalibration. Yeah right. Het geeft in ieder geval goed aan wat de ECB al jaren probeert te doen: het piramidespel zo lang mogelijk rekken.

Hoe rekt de ECB (en met haar de andere centrale banken)? Toen na de kredietcrisis de eurocrisis losbarstte, moest de ECB ingrijpen door de geldprinter te laten draaien. Iets wat voor de kredietcrisis als een doodzonde werd gezien. Gezien de urgentie (de financiële wereld stond in vuur en vlam en de euro stond op omvallen) werd het onorthodoxe monetaire beleid verwelkomd. Na een tijdje echter kwamen er steeds meer morrende experts; zij vonden dat het tijd was om de monetaire steun af te bouwen. Om deze groep enigszins in toom te houden, kwam de ECB met beloftes over toekomstig dichtdraaien van de monetaire kraan.

De liquiditeitsjunkies kregen daardoor hun zin: ruim monetair beleid voor de nabije toekomst, terwijl de haviken (zo worden de experts genoemd die een zeer conservatief monetair beleid willen) hun zin in het vooruitzicht kregen. Everybody happy, just a timing difference.