Hulp is nodig, zoveel is zeker

Kon je in principe op wachten natuurlijk. Die activistische charlatans van Stichting Klimaatpsychologie die het 'te verhelpen' ziektebeeld (lees: de vraag naar hun aanbod) juist cultiveren en in stand houden. Die eerste """master""" klimaatpsychologie aan de Hogeschool van Amsterdam. Die cursus voor demonstratie-burn-out onder demonstranten.

Dat zijn geen therapeutische collectieven en opleidingen, het zijn activistische leerscholen die maar één ding doen: kwetsbare mensen wijsmaken dat 'beter activisme' de enige manier is om hun klimaatleed te verzachten. 

En de nieuwe route klimaatangst en ecodepressie binnen de masterspecialisatie Spiritual Care aan de VU Amsterdam brengt daar ongetwijfeld weinig vernieuwing in. Bedenker van de opleiding 'hoogleraar' geestelijke zorg Hans Alma: "(...) ten diepste is klimaatangst geen psychische problematiek. Het gaat om een heel existentiële levensvraag: hoe bewonen wij onze aarde? (...) En accepteren dat het in orde is om af en toe angstig te zijn. Dat we leven in een wereld die ook heel bedreigend kan zijn. Zowel in ons persoonlijke als in ons maatschappelijke leven worden we regelmatig geconfronteerd met onze kwetsbaarheid. Dat kan zijn door ziekte en overlijden in de familie of door grote zaken zoals oorlog en klimaatverandering."

Nja, daar staat het - terwijl klimaatverandering voor het gemak even gelijkgeschakeld wordt aan oorlog, ziekte en overlijden van familie - allemaal eigenlijk toch?