"Stand and fight, Slayer"

We weten eigenlijk allang niet meer waarom we het elke keer weer mooi genoeg voor een topic vinden. En dat terwijl we het zelf nog geen kwartier zouden kunnen spelen zonder in een psychose te vervallen. En zo uitzinnig mooi is het spel ook weer niet, en er iets niets baanbrekend aan de gameplay. Misschien heeft het iets te maken met onze destructieve liefdesrelatie met Alex Jones. Misschien is het die fenomenale soundtrack (na de breek LIVE) die gewoon exact is wat je wilt horen als je de hell itself binnenvalt omdat je hier nu eenmaal zin in hebt. Enfin, de westerse cultuur is weer een erfstuk rijker.

"Forget about the future. To suffer is to be present" - een alleraardigst klinkende vrouw over de intercom.

We hebben een hoop meegemaakt hoor, maar een echte psychose was ons nog niet eerder gegeven. Hoogste tijd dus. Gaan we verder niet al teveel woorden aan vuil maken, behalve dat we na 15 minuten gameplay kijken al even naar het plafond moeten staren, laat staan als we het zouden spelen. Zoals we ooit ergens in de reviews van Doom 2016 lazen, "In Dark Souls you are trapped in a room with demons, in DOOM demons are trapped in a room with you." Na de breek: 28 minuten ondoenlijke gameplay, de prijswinnende metal soundtrack LIVE omdat demonen in tweeën zagen op riffs van een downtuned 8-snarige gitaar gewoon klopt, uiteraard Alex Jones als Slayer en de verhaallijn in 1 plaatje. Naar de kerk gaan we volgende week wel weer.