Het Meisje van de Slijterij kroop in de pen. Want deze lockdown is economisch dodelijk, en ze weet niet waar ze heen moet

Al dagen voel ik de behoefte een open brief te schrijven. Ik weet alleen niet aan wie.

Moet ik hem richten aan onze Koning Willem-Alexander? Onze Minister-President Mark Rutte? Onze Staatssecretaris van Economische Zaken Mona Keijzer? Onze Minister van Binnenlandse Zaken Raymond Knops (of is dat toch Ollongren)? Aan alle Kamerleden? Aan mijn huurbaas?

Ik maak me zorgen. Niet alleen over ons bedrijf. Eerst heb ik een week in volledige paniek trillend lopen huilen omdat ik alles wat ik in 27 jaar opbouwde onder mijn vingers zag verdwijnen maar doordat ik een lange termijnvisie heb raapte ik mezelf op, werd weer creatief en ging weer dingen doen die ik in 2008 tijdens de vorige crisis deed en nu tijd voor heb. 

In onze winkel in Sluis ontvangen we meer dan 1000 klanten per week. Bijna allemaal Belgen, toeristen en mensen met tweede woningen in de regio. Op 15 maart ging de horeca dicht, op zich al rampzalig, maar op anderhalve meter kun je best nog iets verkopen ook al moeten we dan tijdelijk ons concept van persoonlijk advies, persoonlijke bediening en mensen begeleiden in het ontdekken van hun persoonlijke smaak loslaten. Dat is onze usp.

Drie dagen later ging de Belgische grens dicht, en met dicht bedoel ik ook ongekend dicht, en waren onze vaste klanten volstrekt onbereikbaar. Accijnsgoederen mag je wettelijk niet naar het buitenland verzenden en ook al is het enorm verleidelijk om in deze tijden de wet te gaan overtreden en hebben we dat ook wel even overwogen, we gaan het niet doen. We hebben wel een aantal dingen geprobeerd, ongekend, we leven hier in een tijd die er sinds de 2e wereldoorlog en botersmokkel niet meer was.