Dag twee in Nederland Zoals Het Ooit Bedoeld Was: een atje voor de sfeerverslag.

Ontwaakt op het tentenkamp, ook wel de 'camping', zoals dat in het Nederlands heet. Erg gemoedelijk allemaal, comfortabel bovendien. Onbegrijpelijk eigenlijk dat vluchtelingen er geen leven lang door willen brengen. Maar goed, zij hebben dan ook geen Sfeerbeheer op het terrein rondlopen.

Gister was het dus tijd voor de Cross. Vond trouwens plaats op wat zie hier de “Talud” noemen. Klinkt ons als een hoofdstuk uit een Hebreeuws wetboek, maar het schijnt gewoon ‘grasheuvel’ te betekenen. Machtig mooi was het in ieder geval wel. Al die 200K+ bezoekers zijn uiteindelijk natuurlijk maar figuranten rond de racebaan. Want daar gingen ze hoor. De strijders. De piloten van het vliegdekschip. Zij die gingen sterven groetten u. En wat een visueel geschenk was het weer. Teletubbies, de Oranjes, het Leger des Geils, badkuipen, locomotieven, vrouwen, ziekenhuisbedden, hovercrafts. Zoveel vernuft en durf, onvoorstelbaar eigenlijk dat de Duitsers binnen drie uur in Ruurlo stonden.

Mooie mensen hier trouwens. Zien er goed uit maar dan niet om gezien te worden. 't Is hier de Randstad niet. En die onweerstaanbaar nuchtere dames van agrarische zede hè, niet de helden die we verdienen, wel de helden die we nodig hebben. En de jongens natuurlijk ook man, wat een ontspannen bazen. Ik heb nog nooit zo ontspannen in een tanktop met MAGA-petje achterstevoren op een Puch over een festivalterrein geknald, dat kan ik u wel zeggen! Hier kan dat gewoon, in het Tennessee aan de  Duitse grens. Tot morgen champs.