Klein Gallisch dorpje Arrow Blues Rock

Prachtig hoor. In een daad van ultiem verzet, in tegenstelling tot ALLE anderen, staat Arrow Bluesbox Radio ferm en fier voor blues-, country- en americanaman in hart en nieren Johan Derksen. De bejaarde snor en z'n show Muziek voor Volwassenen worden NIET gecanceld omdat hij vijftig jaar geleden wel / niet een grote kaars voor / tussen de benen van een dame heeft gezet, een gebeurtenis die wel / niet heeft plaatsgevonden. "Ik heb hem direct een appje gestuurd. ‘Johan, wij gaan gewoon door’, schreef ik. Het is ronduit belachelijk wat er deze week allemaal is gebeurd. Het cancelen door een klein groepje, de media en radiozenders die er blind achteraan hollen. Het heeft allemaal niets met elkaar te maken. Nu zijn we zover dat er een mooi programma van de buis is, en een man die ontzettend veel heeft betekend voor goede Nederlandse muziek door iedereen wordt weggestuurd. Nou, door ons niet", aldus eigenaar Adrian Ossendrijver. Wat een solidariteit. Een vriendschap met een handtekening in een brief, verzegeld met een waxstempel: 'WIJ ZIJN VRIENDEN'. U luistert Arrow Bluesbox Radio hier.

Blues, rock, METAL

Tussen het afgrijselijke geweld van het Songfestival door (alleen van het supervage Oekraïne kregen we een heel harde Bravo-vibe, hier LIVEBLOG) raakt ook nog wat muziek voor normale mensen met oren de schappen. Vorige week werden we verwend met de nieuwe bluesrammer van The Black Keys en deze week is het voornamelijk troep. Wie wél heel cool is, is Robert Finley, een in soul gespecialiseerde bluesgod uit de Deep South, met  zijn autobiografische reis als Sharecropper's Son in Louisiana. Geproduceerd door Dan Auerbach van The Black Keys: die zit niet in stil. Van Robert Finley weten we ook zeker dat hij NIET naar het Songfestival heeft gekeken. Hij is namelijk zo blind als een deur. Andere nieuwe albums afgelopen week: Monster Magnet, John Hiatt, wat vage metal en vooral veel ondefinieerbare troep. Fijn weekend nog.

Muziekdebat! Vrij Nederland is zo sterk van mening dat rockmuziek door 'culturele toe-eigening' van zwarte muziek tot een blank allemansgeluid is verworden, dat ze er een rectificatie tegenaan gooien om dat nogal absurde puntje te maken.

Deze "rectificatie" komt uit een raar artikel dat kort samen te vatten valt als 'blanke muziek haalt de schouders op voor onrecht en de agressie van rap wordt veroorzaakt door activisme', dus dat hoef je verder niet te lezen. Wat wij wel een interessante vraag vinden, is of een arme blanke vrachtwagenchauffeur uit Tupelo, Mississippi, die op een zekere dag in Memphis een plaatje wilde opnemen voor zijn moeders verjaardag, daartoe Sun Studios binnen liep en op de vraag van de secretaresse (rectificatie: tegenwoordig moet je die "office manager" noemen - red.) wat voor zanger hij was, antwoordde met "I sing all kinds", eigenlijk een kunstrover was die de muziek van zwarte mensen af wilde pakken. Maar daar geeft Vrij Nederland dan weer geen antwoord op.

Berichten uit cultuurwak Nederland: Hans en Candy Dulfer komen met een programma met de muziekies van een van de oerkoningen van de blues, Lead Belly. Tja, wat Hans Dorrestijn al schreef in zijn loflied op Candy: "Toeteroet wat heeft ze een leuke snoet". 'Alles begint voor mij met de blues' zegt het moppie dan. Jaja. Kan niet he? Echt niets erger dan welvarende witte mensen die dwepen met het leed van de bijtende armoede in de deep south - en dan is Johan Derksen nog maar het topje van de ijsberg. Zoals wijze oom George Carlin zei:  In the first place, white people got no business playing the blues ever at all under any circumstances ever, ever, ever! What the fuck do white people have to be blue about? Banana Republic ran outof khakis? Huh? The espresso machine is jammed? Hootie and the Blowfishare breaking up? Shit, white people ought to understand their job is to givepeople the blues, not to get them.  En zo is het.