Ga eens weg met je voorgekookte initiatieven

Hartverwarmende initiatieven, de contemporaine flippo's. Heel even leuk hoor. En dan ineens doet iedereen eraan. En dan is de hype voorbij, maar zijn er altijd nog mensen die achter de fanfare aanhobbelen en denken dat zo'n flippo nog steeds helemaal hip is. We moesten applaudisseren voor de mensen in de zorg. Vlaggen voor het onderwijs. Witte shirts dragen voor mensen in de zorg. Naar de augurk van Ellie Lust luisteren. Van Jesse Klaver moesten we een kaarsje in de vensterbank zetten. Het Wilhelmus zingen voor de koning. En nu dit weer: applaus voor de bevrijders en klappen voor de vrijheid. "Minste wat we op een veilige manier met z’n allen kunnen doen toch?" Nee dat het is niet, want het 'minste wat we op een veilige manier met z'n allen kunnen doen toch' doen we al: 2 minuten stilte om 20.00 uur op 4 mei en dan een dag later een vlag in de stok. Daar hoeft heus geen applaus bij.

Dat applausinitiatief is uiteraard weer een brouwsel van een of andere stichting en een of andere andere stichting, die het leuk vinden om ook eventjes wat aandacht te krijgen, en je ziet Eric Corton en Dolf Jansen met de gretige gratenkoppen alweer hijgerig vooraan staan. Dit soort initiatieven zijn alleen tof als ze spontaan zijn, en niet als ze semi-verplicht in je gezicht gedrukt worden door stichtingen. Die circa vierduizend Canadezen die in Nederland zijn omgekomen tijdens de bevrijding, die tuffen we ieder jaar op het graf met gejank over inclusievere herdenkingen, gelul over Nederlanders die ook geen lieve jongens waren, Duitsers herdenken want die zijn ook zielig, Geen 4 Mei Voor Mij en meer van dat soort afgrijselijke triestigheid, en een groot deel van Nederland houdt dan de mond tegen die volksverlakkerij, omdat we doodsbang zijn iemand op z'n teentjes te trappen. En dan nu allemaal het balkon op, heel dapper, klappen voor de vrijheid.