Tenminste, daar gaan we dan maar van uit want het is niet alsof ze het niet kunnen.

Mannen zijn bereid gemiddeld zo'n 49 kilometer af te leggen tot ze tegen een geschikte kantoortuin aanlopen. VROUWEN daarentegen, slechts 21 kilometer, aldus een onderzoek van ABN AMRO. Nu zou je natuurlijk kunnen denken dat vrouwen iets honkvaster zijn omdat ze voor een gezin willen zorgen, maar dat zou seksistisch zijn. Problematisch is het wel, want "De arbeidsmarkt van vrouwen omspant daardoor slechts een derde van het oppervlak waarin de mannen zoeken, ongeacht verschillen in opleiding en leeftijd." Veel minder vierkante kilometers om equal pay for equal work op te vinden dus. Een Brits onderzoek vult daarbij aan dat "een langere reistijd bij vrouwen een negatieve invloed heeft op hun welzijn, waar dit effect voor mannen niet werd gevonden". Nou, driewerf hoezee voor de moderne man die inmiddels zó afgestompt is dat zelfs het effect van 2,5 uur per dag in de auto niet meer te meten valt. Boeiend lijstje onderstaand, trouwens.

Nou, Tanja Traag wilde vroeger dan misschien helemaal nooit onze droomvrouw zijn, ze is het toch maar mooi geworden. Wat een koningin, de Ruby Rose van de statistiek.

Mooie langetermijn-cohortstudie weer van het CBS, want Tanja heeft een simpele smaak: ze wil alleen maar het beste. De conclusie is in ieder geval helder: Nederland is het beste land ter wereld. Maar liefst 1 op de 5 dreamers speelt het namelijk gewoon voor elkaar, en eindigt in het beroep dat ze in de brugklas voor ogen hadden. "Kapper was in 1999/’00 het meest genoemde droomberoep, vooral van meisjes in de vmbo-brugklas. Van de brugklassers die kapper wilden worden, is in 2017 16 procent werkzaam in de bedrijfstak haarverzorging of een aanverwante sector, zoals schoonheidszorg. (...) Jongens droomden vooral van een carrière als piloot. Van deze jongens werkt in 2017 bijna 7 procent in de burgerluchtvaart of in een gerelateerde bedrijfstak, zoals vliegtuigreparatie." Kapper, piloot, in dit land kent ambitie geen grenzen!

Jagen en verzamelen om voedsel op de familie te kunnen gooien, mannen ontkomen er niet aan.

Steeds meer vrouwen met thuiswonende kinderen gaan werken. Goeie zaak, want zo smoort dat constante gejengel over ongelijke verdeling vanwege genderbepaalde rolverdelingen in traditionele gezinnen tenminste in feiten over groeiende vrouwelijke arbeidsparticipatie. Jonge vrouwen verdienen al hetzelfde of meer alsdan mannen van dezelfde leeftijd (CBS, 2016) dus dat gaat ook de goeie kant op van minder mauwen, meer meedoen. Anderzijds mogen we ons zeker niet afvragen of groepsdruk van de gleufdierkudde er voor zorgt dat de dames zich gedwongen voelen om ook maar een baantje te nemen. En in hoeverre speelt financiële noodzaak een rol? Het leven wordt er niet goedkoper op vanwege oplopende zorgkosten, btw-verhogingen op alles wat je eet, klimaatdrammerij van kerkelijke proporties, enz, etc. Want waar vrouwenparticipatie toeneemt, neemt die van mannen niet af, er zijn alleen iets meer deeltijdmannen dan een paar jaar geleden. Kortom: die 8-urige werkweek van GroenLinks of het gratisgeld-principe van We Are Here is voor de Gewone Nederlander nog onbereikbaar.

Ach, stageplaatsen. De toekomst in het klein. Jaar na jaar blijkt het opnieuw: voor Mohammed en Fatima valt het allemaal niet mee. "Zij moeten soms wel tot vier keer vaker solliciteren dan hun autochtone medestudenten. Ook plaatsen scholen om gedoe te voorkomen allochtone studenten soms bij ondernemers met dezelfde achtergrond." En dat is DISCRIMINATIE. "Bedrijven weren vooral meisjes met een hoofddoek en hebben vooroordelen tegen jongeren van Marokkaanse komaf. Die worden gezien als 'risicovol'." Dat schijnt verboden te zijn en minister Van Engelshoven (D66) is het dan ook ongelofelijk beu: "Ik ben benieuwd of werkgevers beseffen wat ze aanrichten. Want je knakt een droom, je beschadigt bij mensen het gevoel dat er plaats voor ze is in de maatschappij." Gelukkig wordt er actie ondernomen tegen de DROOMKNAKKERS van B.V. Nederland, en hoe. "Verder komen er trainingen waarbij bedrijven leren hoe ze kunnen selecteren zonder vooroordelen. De derde maatregel is een campagne om het al bestaande meldpunt Stagediscriminatie een grotere bekendheid te geven." Niet discrimineren kun je leren. Of het allemaal heel veel uit gaat halen zal natuurlijk nog moeten blijken, want bij gemeenten bleek eerder al dat zelfs anoniem solliciteren niet leidde tot meer beige achter het bureau. Wat daar nu van te denken, hè.