Goedemorgen het is 2017!

Komiek Andrew Doyle (die u kent) en collega Graham Linehan zijn per het onderstaande 'persbericht' van de club Leith Arches verwijderd uit Edinburgh Festival Fringe. Ze hebben namelijk meningen - dat er maar twee geslachten zijn en transitie je enkel van gender, en niet van geslacht verandert - en dat kan natuurlijk gewoon niet. Het persbericht sluit af met: "We are an inclusive venue and will not allow such views to violate our space." Wat er vorig jaar op hetzelfde festival natuurlijk uitdrukkelijk wel mocht is vragen of JK Rowling de duivel is. Maar ditmaal hebben ze zich even mooi verslikt, want acteur ROB - voice of reason - SCHNEIDER mengt zich in de discussie - na de breek.

Het is nog steeds #PrideMonth. Dus hup hoomoos, boe medische verbouwingsbedrijven

Engeland kan nog zo politiek correct lijken, ze hebben wel vrijdenkers als Douglas Murray en vrijsprekers als Andrew Doyle, die op intelligent-kritische platforms als GeenStijl The Spectator en GBNews zowel de tranentrekkende ideologie achter transactivisme, als de modieuze medische experimenten op jongeren (en daaruit voortvloeiende genitale verminkingen - NSFW) tegen het licht van de rede houden. Wij moeten het helaas doen met de aluminium nieuwsdesk van ON! en hun 'Wij weten alles al want hij doorzien de agenda"-denkfoutlogica. Maar op inhoud: Doyle castreert hierboven op chirurgische wijze de kinderverziekende waanzin van "genderdysforie" en puberteitsblokkers, een doodziek verdienmodel (met, zoals alhier geduid, Nederlandse wortels), dat in ieder geval in Engeland steeds beter wordt doorzien en daarom wordt afgeschaald. Gelukkig maar, want hoewel Spartacus het op dit huisroze weblog graag en terecht met begrip en invoelendheid mag opschrijven vanuit het perspectief van mentaal dwaalsporende jongeren: de activisten, politici, "kwartierkamers" én artsen die gezonde lichaamsdelen amputeren bij geestelijk onvolwassen en/of mentaal ontregelde jonge mensen kun je niet hard genoeg verantwoordelijkheid houden voor hun Mengele-praktijken. Terwijl bijna alle "genderdysforie" bij jongeren uiteindelijk doodnormale homoseksualiteit blijkt, die wordt kapotgemaakt door geestverziekende medicatie en verminkende medische ingrepen. Het is waanzin en we zouden niet moeten wachten met ingrijpen tot een leger gezombificeerde spijtoptanten snikkend hun leed in littekens etaleert. Want achteraf triomfantelijk "we zeiden het toch" roepen is leuk hoor, maar niet als kinderen voor het leven versneden zijn uit naam van een besmettelijke ideologische hype. Blokkeer de puberblokkers!

is het nou onmogelijk, of te makkelijk geworden in de Digital Age?

De Britse komiek Andrew Doyle - de geestelijk vader van de uitzinnige parodie-feministe Titania McGrath, u zag hem alhier laatst nog - hield een praatje over satire in het digitale tijdperk. Fragmentje hierboven, hele speech na de breek. Doyle legt uit dat de Woke Culture van de Social Justice Warriors (in wat minder liederlijk Nederlands: de postmoderne identiteitspolitiek van vierdegolf-feminisme en intersectionaliteit) een virale welvaartsziekte is, en dat bloedserieuze media veel te makkelijk meebuigen met de waanzin van de identiteitspolitieke meninkjes: het is namelijk een establishment-ideologie van de sociale elite. 

Voor 't gemak rekken we die intersectionaliteit (wiki) even op met klimaatreligie, omdat daar hetzelfde voor geldt: een dogmatische welvaartshobby waarin al wat slecht gaat in de wereld op blank-westerse verworvenheden wordt afgeschoven, aangehangn door een kleine groep globalisten die iedereen moreel geselen met hun eigen apocalyptische ondergangsovertuiging.

Een kenmerk van gezonde satire is dat het omhoog trapt. Als roomblanke, hoogopgeleide, welvarende, stadse vrouwen kermend van de klimaatmigraine in rouwcirkels bij Nieuwsuur in reportages verschijnen om hun vliegschaamte tot een psychologische toestand te laten zegenen op nationale televisie, is de spot die hen ten deel valt geen trap na maar juist vooral een relativering van hun verwaande gedrag. Toen Arjan Ederveen vergelijkbare "reportages" maakte, mochten we er immers ook om lachen. Nu diens 30 minuten worden ingehaald door de werkelijkheid in Nieuwsuur, zal het lachen ons toch zeker niet hoeven vergaan?

Relativering is de waanzin nabij
Ederveen was VPRO, maar de karakteristieke relativering van weleer is flink aangetast bij heel veel en (nagenoeg zonder uitzondering: linkse) media van nu. Van de opiniekaternen en weekendbijlagen in Volkskrant, NRC en Trouw tot platforms die bijna volledig om wrokkige identiteitspolitiek heen gebouwd zijn, zoals OneWorld en Joop, tot reportages zoals in Nieuwsuur: goede satire moet zelf steeds vaker de grenzen van de waanzin opzoeken, en niet zelden overschrijden, om de mediawerkelijkheid nog te kunnen parodiëren.

Of de werkelijkheid in de sociale wetenschap, waar drie musketiers vorig jaar bewezen dat je Hitlers toespraken enkel in postmoderne feministische terminologie hoeft te herschrijven om pardoes gepubliceerd te worden in peer reviewed scientific journals. Niet dat die blaadjes er zelf de grap van in zagen, hun leven beterden en de toelatingseisen verscherpten, trouwens, want niet de baantje van de ideologisch corrupte redacteuren, maar juist de aanstellingen van de grappenmakers kwamen op de tocht te staan nadat ze hun parodie publiekelijk openbaarden - nog meer bewijs dat satire soms door een boze werkelijkheid wordt ingehaald.