Goh wat een venijnig stukje in De Telebelg, je zou bijna zeggen dat ze de pik hebben op Paul Rosenmöller. En je zou bijna zeggen dat Paul Rosenmöller hypocriet is.

Paul Rosenmöller kent u wellicht nog. Stond aan de wieg van de grafkist van Pim Fortuyn. Groep Marxisten-Leninisten. vvd GroenLinks. Baantjes. Multimöljonair. Graaien en graaien. Enfin, de draagvader van Jesse Klaver lobbyde kennelijk voor een hoger dan toegestaan salaris voor Merel van Vroonhoven, de voorzitter van de AFM, alwaar Rosenmöller zelf in de raad van toezicht zit. "De oud-vakbondsman wilde niet dat dit topsalaris van circa 220.000 euro afgebouwd zou worden en vroeg daarom om financiële compensatie voor haar, hij zou dit meer 'marktconform' vinden. Ook een andere, nog te benoemen, AFM-bestuurder zou volgens Rosenmöller meer moeten kunnen verdienen dan een minister." Nu is gesteggel over poen niet nieuw bij de AFM, maar dit is toch wel erg cru. Jarenlang voor de bühne een grote muil over topinkomens en dan met terugwerkende kracht iedereen in de bips nemen. Links löllen, rechts völlen. En nu wil grote jongen Rosenmöller 'niet reageren'. Nou ja. Da's tenminste weer eens wat anders dan 'niet regeren'.

Inzending. Een reconstructie van de beurscrash van 1998 die, op slag van de invoering van de euro, niet door ging omdat diverse instanties samenwerkten om in te grijpen. Maar ten koste van wie?

De afgelopen weken was er veel aandacht voor de beurscrash van 1987, nu 30 jaar geleden. We moeten het echt ook nog eens hebben over de crash die elf jaar later, in 1998, niet mocht gebeuren. Op 5 oktober 1998 heeft zich, met goedkeuring van De Nederlandsche Bank (DNB) en toezichthouder STE (de huidige AFM), iets vreemds op de beurs voorgedaan.

AEX onder druk, ING en ABN in problemen
De beurskoersen werden nog genoteerd in Guldens (NLG) maar drie maanden later - vanaf 1 januari 1999 - zouden financiële producten in Euro’s verhandeld worden. De beurzen lagen wereldwijd onder druk door de Azië-crisis en met name in Nederland waren de problemen bij ING en ABN Amro, twee banken die één crisis later alsnog een beroep moesten doen op staatssteun, zo groot dat ze een winstwaarschuwing moesten afgeven.

Winstwaarschuwing ING (donderdag 1 oktober 1998)
Winstwaarschuwing ABN (vrijdag 2 oktober 1998)

Een verdere val van 10% waarde van de beurs kon zelfs het einde betekenen voor deze Nederlandse instellingen. Zoals we allemaal weten waren ze 10 jaar later echt aan de beurt. Maar in 1998 nog niet. Net niet, want in een glijmarkt van net onder de 1100 naar 850 (koers 2 oktober 1998) binnen 20 dagen zag het er niet gezond uit en de echte harde tik moest nog komen. Het weekend van 3-4 oktober zou voor rust moeten zorgen op de financiële markten. Zo verwachtte men dat de G7 en het IMF met maatregelen zouden komen.

Met een slotkoers van 848,59 op vrijdag 2 oktober was de psychologische grens van 800 opeens weer binnen handbereik. Wat iedereen wist, als de magische grens van 800 zou breken dan kon het (nog) hard(er) gaan. Alle ingrediënten waren er wereldwijd, de lichten stonden allemaal op rood (of op groen als je hoopte en verwachte dat de koers van de AEX door de 800 kon zakken).

**Het plan om de AEX en daarmee ING en ABN te redden
**Omdat er niets vanuit de G7 of het IMF gedaan kon worden om de val te stoppen kwam er in het geheim een genootschap in het weekend bij elkaar om een plan te bedenken hoe de AEX gesteund kon worden, omdat de beurs absoluut niet door de 800-grens heen mocht zakken. De verwachting van veel ‘stoploss’ orders op dat 800-niveau was meer dan reëel. Het was Dierendag en aan tafel zaten in ieder geval DNB, de STE (Stichting Toezicht Effectenverkeer - het huidige AFM), ING en IMC.

De pijn moest uit de markt en dat kon alleen als personen en bedrijven deze pijn direct zouden voelen en iemand die “pijn” van ze overnam. Het moest een partij zijn die dat dan ook kon doen, oftewel niet een partij die ook net zoals ING en ABN mega long zat. Het plan was als volgt: