sodeju 768 pagina's: de autobiografie van Boris Johnson

Gek eigenlijk. Niemand kiest een hartchirurg, huisarts of kapper omdat het toevallig een mooie kerel is, maar eenmaal in het stemhokje is dat onder de streep vaak de allerbelangrijkste factor. Terwijl charisma en landsbestuur uiteindelijk evenveel met elkaar in gemeen hebben als, nu ja, charisma en hartchirurgie. 

Bij nader inzien: hartchirurgen, huisartsen en kappers voeren doorgaans geen campagne, met gelikte filmpjes, scherpe tweetjes en ontwapenende kranteninterviews. Als ze dat wel zouden doen, zou de doorslaggevende factor vermoedelijk dezelfde zijn als bij politici. 

Hoewel over het hoofd gezien door Joris Luyendijk is het mooie kerelschap (m/v/x) misschien wil het grootste privilege waarover een mens kan beschikken. Charisma is bovendien hoogst ongrijpbaar en niet of nauwelijks aan te leren: van een Jolande Sap kun je geen Femke Halsema maken, van een Frans Timmermans geen Geert Wilders, en van een Wopke Hoekstra geen Mark Rutte. 

Het helpt als mensen met een overschot aan charisma enigszins verantwoordelijk met hun aanleg omgaan. Dat brengt ons bij Boris Johnson, voorheen journalist, columnist, hoofdredacteur, premier van het Verenigd Koninkrijk, biograaf en groot bewonderaar van Winston Churchill, en bij uitstek iemand waarmee iedereen een avondje in de kroeg zou willen zitten. 

Maar ook: iemand die een ongekend zooitje van Groot-Brittannië wist te maken, en vooral herinnerd zal worden om een imposante reeks schandalen en leugens. 

Laat er nou net één beroep zijn waar het juist de bedoeling is om er naar hartenlust op los te fantaseren, fabuleren en verdraaien: het schrijverschap. Het onlangs verschenen Ontketend staat weliswaar vol van de aantoonbare onzin, het zijn misschien wel de leukste politieke memoires die we ooit hebben gelezen (en we houden nogal van politieke memoires). Stilistisch steekt het uitstekend in elkaar allemaal, 's mans bespiegelingen op de EU zijn even scherp als hilarisch, hij beheerst de zeldzame kunst kneitervilein te zijn op een ingetogen manier. Johnson drijft de spot met alles, hemzelf incluis. Zo blikt hij bijvoorbeeld terug op zijn hoofdredacteurschap van het liberale Britse weekblad The Spectator: 

"Ik ben bang dat er ook toen tijden waren waarop ik met mensen gingen lunchen met de bedoeling ze te ontslaan, die - na een aantal flessen drank - vertrokken met de vage indruk dat ze promotie hadden gemaakt."

Fijn dat zo iemand nu gewoon schrijver is en niet langer politicus, en nogmaals, wij willen bijzonder graag met hem de kroeg in.

Altijd leuk: het spelplezier waarmee politici van kleur gewoon kunnen en durven zeggen waar het op staat

De formidabele Kemi Badenoch (wiki), geboren te Londen, afkomstig uit Nigeriaanse familie van stand, vanaf haar 25e in 2005 lid van de Tories en sindsdien een zeldzaam ontspannen vertolker van het redelijke midden, of zoals dat in de pers en universiteiten heet: nazisme. Kemi, behouden vaart op eigen kompas naar het premierschap.

tering jantje

Nee, de aardverschuiving die de afgelopen 24 uur plaatsvond in de Britse politiek was geen verrassing, maar dat maakt haar niet minder spectaculair. Na veertien jaar conservatieve hegemonie stappen stemmers massaal over naar Labour. Niet zo zeer omdat kiezers van de ene op de andere dag links zijn geworden, maar omdat de Tories een absolute ruïne van Groot-Brittannië hebben gemaakt.

Veel, maar niet alles, is te wijten aan het desastreuze premierschap van extreem mooie vent Boris Johnson. Boris was ooit jarenlang een columnist vermomd als journalist, en werd in het verlengde daarvan een columnist vermomd als politicus. Schitterende oneliners, hilarische opwellingen, amusante denkoefeningen. Maar ook: een ondoordachte brexitdeal waar geen brexiteer blij mee was, het ene na het andere krankzinnige schandaal, een reeks leugens die Rutte zou doen blozen. 

Zijn opvolger Liz Truss wist een toch al verminkte economie vervolgens volledig te verwoesten. Electoraal niet verstandig, want nu ja, mensen houden ervan als ze boodschappen kunnen doen. Truss maakte zichzelf onsterfelijk belachelijk en is verworden tot een soort staatsvijand, veroordeeld tot de absolute marges van het sprekerscircuit, een clown die op treurige evenementen haar clownkunstjes komt doen. Eerder dit jaar gaf JA21 een onbegrijpelijk signaal af door haar naar Nederland te halen. Doodleuk.

Aan de linkerzijde mislukte ondertussen een experiment met sandaal-dragende coffeeshopidioot Jeremy Corbyn. Dat onkruid werd door opvolger Keir Starmer geduldig uit Labour gewied. Starmer wist daarna radicale en identitaire oprispingen in zijn partij te bezweren en hield koers. Knap, want links wint in Europa geen verkiezingen, en was ook in Groot-Brittannië niet bijster populair. 
Het contrast met Labours Nederlandse evenknie PvdA kan haast niet groter: Starmer smoorde extreme geluiden in zijn partij en wil het vooral over de economie hebben, Timmerfrans omarmde de fusie met GroenLinks omdat hij toch nauwelijks meer ideologische verschillen zag. Hoe dat uitpakt, werd gisteren tijdens de Schoof-debatten andermaal duidelijk: niet best.

Ondertussen: Het moment nadert: Livestream van Downing Street 10: