JALOERS!

Och grutjes, welk een OPHEF toch weer in de vredige edoch eeuwig preutse kaboutertjesenclave Nederland! Hebben ze een keer openbare kunst die wél iets voorstelt en waarvan je je niet afvraagt wat voor gesubsidieerd-modernistische ruimtelijke stellage het moet voorstellen, en vooral waarom precies het midden op een rotonde staat, moet het weer gecensureerd, gecanceld en kapot. Want: NAAKT! PIEMEL! En wát voor piemel! Sinds het bijna twee meter lange babyarmpje van Dirk Diggler in Boogie Nights hebben wij niet zo'n door onze lieve Heer mooi ferm geschapen feitelijk biologisch geslachtskenmerk gezien. Wat is daar nou weer mis mee? JALOERS? Kunst die doet wat het moet doen: mensen aan het denken zetten. Aanzetten tot discusie. Ophef, woede, verdriet, plaatsvervangende schaamte en vragen oproepen. Kom je tegenwoordig echt niet meer tegen in het Stedelijk of aan de Rietveld heur, want alles mot policorwoke. Okee, en transgender, waar deze Almeerse buitenkunstsessie over gaat. Uiteindelijk ontkom je nooit aan de verwokisering van de kunsten maar soit, het is wel een goede plaat. Toch? Zo'n vleesjoekel precies onder dat nét niet verhullende door jongens én meiden draagbare stukje haute couture en dan een soort van androgyn MariekeLucas-lichaam vol polariserende tattoos, kostelijk plaatje! Maarja. Naakt hè? Een lul hè? Mag niet hè? Holland herkent reflexen, de preutse gereformeerde samenleving zit diep in de genen van koopman, dominee en imam. Bovendien gaf de gemeente Almere (lol) meteen al het slechte voorbeeld door deze fiere genotsknots, toch een stukje stuk vrijheid van expressie, doodleuk weg te censureren bij het WTC te Almere (lol), want goeie sier maken over LHBTQI met kunst is mooi maar het moet niet teveel internationale bezoekers afschrikken natuurlijk. Hahaha een burgemeester die kunst censureert! Ja, laf bukken en op voorhand knielen, ook daarin herkent den Hollander al snel zijn reflexen.

Fotorapportage na de breek!

Bovenstaand: een drone show van het Amsterdamse Studio DRIFT, genaamd Social Sacrifice, waarin drones in een 9e-eeuwse kerk de 'zwermdynamiek' van een opgejaagde vissenschool simuleren - video en foto's door Egle Pernare.

Het was u misschien niet ontgaan. De afgelopen drie dagverslagjes (1,2,3) vanaf de Biennale dienden natuurlijk vooral ter kwijtschrijving van het schuldgevoel van op de baas z’n tijd prosecco's lunchen tussen de paradijsvogels en tussen de topics door achter de art gf aan van paviljoen naar paviljoen draven. Een man wordt pas volwassen als een vrouw dat van hem vraagt, zeg maar.

Maar ondanks dat we het gebeuren met een knipoog versloegen, valt er misschien uiteindelijk toch ook wel iets werkelijks over te zeggen.

Want het is maar al te makkelijk, soms terecht - en nog zelden echt grappig - de moderne kunstwereld vanuit een soort eigen cynische saaiheid weg te wuiven. Maar, zoals een filosoof (Jan Roos) ooit zei: cynisme is een handrem op het leven.

We hebben een hoop gezien. En wat we toch vooral zagen waren mensen die in al hun feilbaarheid een poging deden tot iets meer dan er al was. Een mistig fragment uit een (dag)droom proberen te vereeuwigen, dat moet je maar durven, en kunnen. Maar wat was die droom eigenlijk, en wie zegt eigenlijk dat deze de artiest toebehoorde? Misschien was-ie wel evenzeer van u.

Er is een scene uit The Devil Wears Prada die we drie levens geleden voor het eerst en laatst zagen, maar ons altijd bij is gebleven. Kern van die scene: het ontgaat de cynicus hoezeer het alledaagse pas alledaags werd nadat een artistieke voorhoede het ooit op bevreemdende feestjes over een bepaalde drempel tilde.

Wat u verder van die esthetiek vindt is natuurlijk een andere vraag, maar wat die voorhoede doet is uiteindelijk niet onbelangrijk, hoe onbelangrijk we het soms graag ook zouden vinden. Het heeft meer met u te maken dan u misschien denkt.

Ja wat dacht u dan

Een niet onbesproken West-Duits mediamerk van een zeker statuur. Natuurlijk hoort dat thuis in het epicentrum van de internationale cultuurgemeenschap. We hadden het eergister immers nog over Russische literatuur en grappig dat je het zegt want moet je onderstaand eens kijken naar het Russische paviljoen. Viel weinig te beleven! Enfin, we struikelden om onduidelijke redenen ineens de pers-pre-opening van de Biennale te Venetië (Italië) binnen. En hoewel we er niks van begrijpen hebben we er natuurlijk wel een mening over, zo gaat dat hier immers. En even niet zeiken over het geluid want zo interessant is het toch niet en kom het zelf lekker doen anders. Was geschreven: gisteravond in de communistische karaokebar Rifondazione Comunista **(foto's onderaan), overwegend in gezelschap van de Litouwse kunstdelegatie. Tot morgen makkers kameraden!