Mijn hommage aan Egon Erwin Kisch, de enige echte razende reporter. Ik ben slechts een mislukte, gedrogeerde en dronken Kuifje met ADHD

Ik wilde met de trein van Tirana naar Shköder, maar die ging niet meer. Treinen zijn al sinds mijn prille jeugd mijn lust en mijn leven en ik schreef een heel boek over de Portugese spoorwegen, die langzaam maar zeker wegkwijnen en verdwijnen. Dan maar met de bus naar het verlaten treinstation in de meest noordelijke stad van Albanië. Een man zonder benen in een rolstoel staat onder een boom op het perron geparkeerd. Hij zwaait vrolijk naar me. Gelukkig spreek ik geen Albanees. In de verlaten hal bewaakt een kerel in zijn blote bast het station. Er is niets mooiers dan verval en vergane glorie. 

In mijn nostalgische hotel Traditi, waar mevrouw zich uit en meneer zich thuis voelt, wemelt het van de jonge Nederlandse stelletjes en oude Volkskrant-lezers. Allemaal types die ondanks het spotgoedkope eten en drinken in dit boutique hotel geen cent fooi geven. Mannetjes met ringbaardjes op Birkenstocks die achter hun kordate vrouwen - die altijd Els, Loes, Gerda, Janneke of Miep heten -  aan sjokken, reisgids in de hand. Veel jonge stelletjes met tattoos op hun hardbodies. De laatste vakantie zonder kind want het biologische klokje van Lisa, Fleur en Emma tikt luidruchtig. Het leven is voorspelbaar en dat is het geweldige aan ouder worden. Ik weet namelijk hoe het afloopt met de Sturm und Drang van die jonge chickies die ik overal in Albanië tegenkom. Ondanks alle stoere praat, de tattoes en de hippe kleertjes eindigen ze ergens in Lelystad of in Vinexland met Jan-Jaap de accountant. De cirkel des levens is volmaakt en wat is karma toch een schitterende uitvinding. 

Shköder is helaas ook met de tijd meegegaan maar niet zo hip als Tirana. Ik vind het jammer dat de Muur viel en het Oostblok ogenschijnlijk verdween want vroeger kon je met een paar panties nog de mooie meneer uithangen in Polen , Tsjecho-Slowakije en wat dies meer zij. Ik moet desondanks eerlijk toegeven dat ik destijds heel blij was dat al die gekke Oostbloklandjes bij de EU kwamen. Mijn kortstondige euforie was louter gebaseerd op de open grenzen, iets wat de EU nu opbreekt. En ik vond de euro wel handig, ook al werden we uiteindelijk belazerd door die flessentrekker van een Zalm, met zijn bête grijns en zijn stomme koffertje en die paar gratis kutmunten die iedere Nederlander van hem kreeg.