Foto: gebouw in Tilburg, niet in artikel, heet abusievelijk de StadsHeer, wordt vermoedelijk JonkVrouw, of gewoon het genderneutrale Koninklijke Hoogheid

Weinig kan een mens zo wanhopig, woedend of wrokvol maken als straatnamen waar hij/zij/hen zich niet in herkent, om nog maar te zwijgen over gebouwen. Het is echt van groot belang dat meiden op jonge leeftijd al leren dat ze later als ze groot zijn alles kunnen worden wat ze willen, ook de naam van een Tilburgs gebouw. Tegelijkertijd moeten die krengen het ook weer niet al te hoog in het bolletje krijgen, straks gaan ze naast hun schoenen lopen, voor je het weet heb je van die kinderen die met de docent in discussie gaan over hun cijfer, en zulke kinderen verdienen een steniging, of een console die altijd binnen tien minuten vastloopt. 

Daar hebben ze in Tilburg een tamelijk geniale oplossing voor gevonden: gebouwen wel vernoemen naar vrouwen, maar dan alleen vrouwen afkomstig uit het koninklijk huis. Inspirerend! Een nieuwe woontoren zou De Frederik gaan heten, maar daar werd mooi een stokje voor gestoken door de lokale fracties van respectievelijk PvdD, PvdA en D66, schrijft het Brabants Dagblad. 

"Het college nam hun motie over en stapte naar de projectontwikkelaar van de toren, die onlangs liet weten dat de toren Victoria zal gaan heten. De naam sluit aan bij de andere koninklijke namen in de omgeving. Zo liggen rond het plein de Juliana van Stolbergstraat, de Frederikstraat (naar prins Frederik), de Willem II-straat en de Emmapassage. 'Ook bij andere projecten zullen we nadrukkelijk aandacht vragen voor het gebruik van eigentijdse en inclusieve namen.'"

Goed, Victoria dus, een verwijzing naar de vierde doopnaam van prinses Catharina-Amalia Beatrix Carmen Victoria.

Echt super.

Foto: mokkel, naam onbekend, hand iig niet schudden

Welkom in de hel: "In aflevering 3 van het gesprek over generatiemanagement gaan de drie experts in op diversiteit en inclusie op de werkvloer. Hoe was dat vroeger en hoe is dat nu? Aan tafel: Nienke Duisterhout van PostNL, Aurélie Dekempeneer van DPG Media en Melanie Koelemaij van Randstad."

Elf minuten durend gesprek over awareness verhogen rondom diversiteit en inclusie, georganiseerd door iets dat BusinessWise heet en branded content maakt voor Randstad, bekend van het bieden van zo min mogelijk zekerheid aan zoveel mogelijk Werkende Mensen™. Zeer belangrijk, want hoe ga je er eigenlijk mee om als iemand (m) de vrouwtjes (v) geen hand wil geven? Welnu, dan vraag je even door en ontdek je dat het juist een teken is van respect. Ja, echt: zoals je mannen hebt die uit tederheid vrouwelijke collega's in het passeren een ferme tik op de bips geven, heb je ook mannen die uit respect diezelfde vrouwelijke collega's geen hand geven, vermoedelijk om te voorkomen dat ze de controle over hun tengels verliezen en zo plots, hop, pats, alsnog een ferme tik op de bips geven. Eigenlijk best begrijpelijk. Hier bij GeenStijl zijn we immers notoire vrouwenhaters en dus scharen we ons volledig achter dit gedachtegoed en het eruit voortvloeiende beleid.

Beschaving onder druk

Hee, jongens! Vrolijke internationale Diversity Day nog. Wij hadden 'm even gemist, afgelopen dinsdag, maar beter laat dan nooit. Echt een goede aanleiding voor enige contemplatie, dit. Want we komen van ver, maar we zijn er nog lang niet. Sterker: kwade krachten dreigen alle vooruitgang die we hebben geboekt de nek om te draaien. 

Neem de UvA. Even uw geheugen opfrissen: kort geleden wás er nog helemaal geen diversiteitsbeleid. Onvoorstelbaar, maar in 2016 zag de universiteit er nog zo uit: "Slechts 13 procent van de eerstejaarsstudenten aan de UvA bleek van niet-westerse afkomst, terwijl tegelijkertijd 51 procent van de 18-jarige jongeren in Amsterdam een niet-westerse afkomst had." Onvoorstelbaar, maar destijds hielden ze de poorten dus gesloten voor m- en hbo'ers met een diversiteitsachtergrond. 'Jij zit hier alleen omdat je een nerdje bent.' Belachelijk! 

Gelukkig was daar Gloria Wekker, een soort fakkelman Max, maar dan met emeritaat. Die schreef een epistel genaamd Diversiteit is een werkwoord, dat voor aseksuele uitwisselingsstudenten uit het Boliviaanse Andesgebergte met een ring door hun lul naar het Engels werd vertaald onder de aanmoedigende titel Let's do diversity!

Zo gezegd, zo gedaan. Hele afdeling opgetuigd. Gebedsruimtes ingericht. Inclusiekalender uit de grond gestampt. We hebben goud in handen; nu is het een kwestie van het niet door de vingers laten glippen. Dat dreigt namelijk wel te gebeuren, lezen we in studentenblad Folia. "Diversiteitsbeleid wordt heel vaak niet als prioriteit gezien", signaleert iemand van de afdeling diversiteitsbeleid daar.

En, nog veel zorgwekkender: "Wij verwachten dat er zeker stemmen zullen zijn binnen de universiteitsgemeenschap die een einde willen maken aan het “diversiteitsgeneuzel”, zoals het PVV-verkiezingsprogramma verwoordde." (...) "Vanuit anti-wokegeluiden zullen er – ook landelijk – zeker meer bezwaren tegen diversiteitsbeleid en diversity officers komen."

Dit gaan we toch zeker niet laten gebeuren? Onthou: Liberté, Égalité, Diversité.

Werk aan de winkel!

Graag uw aandacht en begrip voor de eerste naoorlogse generatie die de begroting van de Gemeente Amsterdam integraal heeft moeten lezen. Ja, er gaat van alles veranderen, de onroerendezaakbelasting gaat met 25% omhoog en de middenstand wordt tot de laatste druppel talg uitgeknepen, maar de echte pijn wordt geleden op de gemeenteburelen zelf. Die mensen hebben het al zwaar - het is de minst veilige werkplek op aarde, waar vrijwel iedereen de dupe is van racisme, pesterijen en machtsmisbruik. En nu blijkt ook nog eens dat 'de streefcijfers voor jongeren (20%) en medewerkers met een niet-westerse migratieachtergrond vanaf schaal 12 (30%)' niet zijn gehaald. Ja gódverdomme zeg. Wat een mokerslag. Ze hebben zó hun best gedaan.

Gelukkig zou de Gemeente Amsterdam de Gemeente Amsterdam niet zijn als ze geconfronteerd met tegenslag niet een tandje bij zou schakelen:

"In 2025 blijven we werken aan bewustzijn over inclusie door bijvoorbeeld interne campagnes, maar ook het delen van verhalen. En het toegankelijk maken van onze communicatie. Om te komen tot een toegankelijke organisatie werken we verder aan een aanpak in de vorm van een toegankelijkheidsagenda. Het verder implementeren van de onderdelen uit de bestuurs-opdracht die zijn gericht op inclusief leiderschap, sociale veiligheid en antidiscriminatie hebben hoge prioriteit. Ook blijven we in 2025 werken aan het herzien van instrumenten waarmee we werken, zoals de beoordelingssystematiek en assessments. We ontwikkelen en implementeren ook nieuwe instrumenten op het gebied van beleid en dienstverlening."

Uw verzekeraar wil iets van u

Lang hadden wij geen flauw idee wat het Univé Buurtfonds precies is, en in veel opzichten was het bestaan toen onschuldiger en overzichtelijker. Deze vakantie veranderde alles, toen elke keer dat we Instagram openden een campagne op onze tijdlijn verscheen die zo duf braaf en burgerlijk was dat we de drang door te klikken niet konden weerstaan. Het Univé Buurtfonds socialt onder de premisse: 'Volg ons voor tips om nog meer maatschappelijk betrokken te worden in je eigen buurt #MaakJeBuurt.' Daar ontstond direct al enige verwarring, zijn er soms betrokkenheidsloketjes waar we al die tijd nietsvermoedend langsfietsten, maar laten we er gemakshalve even vanuit gaan dat het gaat om maatschappelijk betrokken worden bij je buurt. Wel moesten we gelijk glunderen bij het lezen van 'nog meer', klaarblijkelijk is onze enorme betrokkenheid bij onze heimat niet onopgemerkt gebleven. Anderzijds voelt dit ook een beetje ondankbaar: hoeveel van onze kostbare tijd worden we eigenlijk geacht in onze buurt te investeren? Enig overleg met onze vrouwen en Pritt leerde dat er op dat vlak weinig speelruimte is.

Univé (doet iets met verzekeringen en hypotheken, red.) rook echter bloed en dook de volgende dag weer op onze tijdlijn op met een onweerstaanbare boodschap, want wie wil er nu niet in een wijk wonen die aantoonbaar gelukkiger en veerkrachtiger wordt?

Schuldbewust realiseerden we ons geen poot te hebben uitgestoken naar terugkerende Syriëgangers en op geen enkele wijze hebben gepoogd ruimte voor ze te maken. Maar, ter verdediging: we wisten toen nog niet dat onze kinderen hierdoor geluk en veerkracht misliepen, dus als bijvoorbeeld Ayada Kachar een plek zoekt stellen we met liefde onze slaapbank beschikbaar.